Hoe was hij hier nou weer verzeild geraakt?

Arthus was een dief van beroep.

Niet zo eentje die andere mensen neersloeg en met geweld hun bezittingen afhandig maakte. Daar was hij veel te mager voor.

Hij was ook geen beste inbreker. Oh, hij kon met gemak de moeilijkste sloten openmaken en zijn vingervlugheid was ongeëvenaard maar vaak moet je bij inbreken je door kleine ruimtes heen wringen en daar was hij dan weer te lang voor.

Nee, Arthus gebruikte zijn stem. Hij kon verhalen vertellen die je roerde tot in je kern en binnen de kortste keren was hij je beste vriend. Dat in combinatie met grote mokken schuimend bier zorgde er vaak voor dat zijn slachtoffers hem dingen vertelde die ze normaal gesproken voor zich hadden gehouden.

(meer…)

Lees meer

Het was nog niet heel laat in de middag toen de sergeant de kamer van zijn commandant binnen kwam lopen. Zijn gezicht was half verzonken in een klein papiertje die hij voor de zoveelste keer aan het lezen was.
“Wat is er?” sprak de commandant geïrriteerd naar de man toe.
“Commandant,” antwoordde de sergeant rustig terug zonder onder de indruk te zijn van de oude man achter de tafel, “we hebben het volgende bericht ontvangen van een van de grensposten nabij de grens van Vaelvilla, maar ik kan niet opmaken of het een gecodeerd bericht is, of simpele onzin. De man die is aangehouden beweert dat hij het bericht gevonden had op een lijk, maar gezien de desbetreffende, bij ons bekende man geen rijkdom bij zich had moet er uitgevonden worden of het hier om een overval gaat of dat hij werkelijk de waarheid spreekt. Gezien Uw opleiding en wijsheid wilde ik vragen of U het wil doorlezen zodat ik het papier met een gerust hart kan weggooien en de aangehouden verdachte kan vrijlaten.”
De oude Commandant tikte zonder naar de sergeant te kijken op een open plek op zijn tafel, alwaar de sergeant het briefje neerlegde. Met een zucht pakte de oude man het briefje op en begon hardop te lezen.

Aan mijn geliefde Cornelia

Mijn allerliefste schat. De zaken gaan goed, alhoewel ik moet erkennen oponthoud te hebben opgelopen tijdens mijn reizen. Nog niet lang geleden knielde ik neer bij de waakster nabij ons dorp in de hoop wat inzicht te krijgen waar ik succesvol handel kon bedrijven. Onze Meester leek weer eens aan het reizen te zijn en ik had dit keer geen tijd of zin om hem weer eens op te gaan zoeken. Na een paar hartslagen wilde ik weglopen toen de Waakster me plotseling verrijkte met zicht op een potentiële deal. Vaelvilla leek de juiste weg te zijn en in een trance, niet wetende of ik kilometers liep of meters, begon ik aan mijn reis. 11 reizigers stapte voor me en ieder van hen leek gewillig te zijn om handel met mij te willen delen. Vliegensvlug spraken we zwijgzaam over wie wat kreeg en draaide ik me naar de rivier de Ethlinn toe. Mijn hart sloeg nog 20 keer haastig in mijn lichaam voordat de vreugde van de deal eindelijk weg ebde. Ik staarde om me heen toen ik plotseling gekletter uit de hoek van mijn oog zag komen. Uit de richting van Holger’s Reach stapte 9 pantsers mijn kant op met ieder van hen een kruisboog en een zwaard en ik zag duidelijk dat ze niets goeds met me voor hadden. Snel stapte ik de tegenovergestelde kant op met net zoveel meters als dat zij pantsers en wapens hadden. Aldaar vond mijn Meester me weer en draaide de stoet van staal zomaar een andere kant op voor een reden die voor mij onbekend was. Het was duidelijk dat deze plek gevaarlijk begon te worden. Ik hoorde gelach uit de kant van Torquil komen en bedacht me dat het slim zou zijn daar afstand van te doen door in de tegenovergestelde richting mijn pad te vervolgen. Het zou jammer zijn als een dronkenlap of 20 me aan zouden zien als wild en me als jachttrofee zouden gaan opjagen. Gek, zou je denken? Nou, het zou niet de eerste keer zijn. Die gekken van de kust kunnen na wat mokken drank geen man van vrouw meer scheiden, dus je kan je voorstellen hoe hun hoofden denken na een avondje taverne. Uiteindelijk vond ik een plek die in eerste instantie rustig leek en streek ik neer om te kijken wat de handel me had opgeleverd. De zon en maan lachten me toe lieve Cornelia, ze lachten me eindelijk eens toe. Toen plotseling geritsel vanuit de richting van de rivier de Ethlinn en zag ik een paar bandieten die me nog niet hadden gezien. Ik sloop zo goed als ik kon zo ver mogelijk van ze weg, maar was zo geschrokken dat ik 20 kilometer later tot stilstand kwam. Ik schudde de trance van me af en bedacht snel wat wijsheid was. Ik verstopte de handelswaren zodat ik of jij het later terug zou vinden. Zakkenrollers en bandieten laten je leven als je niets bij hebt, zodat ze je later nog een keer kunnen beroven; dat is de wet van dieven. Deze brief geef ik mee aan een koerier als ik er eentje tegenkom zodat de kansen op succes worden verdubbeld.

Met affectie, je Rein

De Commandant staarde even zwijgzaam naar het papiertje in zijn handen en daarna naar de sergeant. “Wat een onzin,” sprak hij geïrriteerd voordat hij het briefje terug smeet naar de Sergeant.
“Ik dacht hetzelfde,” sprak de sergeant terwijl hij het briefje uit de lucht pakte, “ik dacht precies hetzelfde.”

Lees meer

Deze week plaatsen we geen IC stuk tekst, maar in plaats daarvan een nieuw stukje website. Hier lees je alles over het systeem van adel en feodaliteit, zoals de verschillende titels die gebruikt worden en hoe die zich onderling verhouden.

Je kunt een link naar het stuk vinden onder Setting, bij Rassen, onder het kopje Mensen. Of je kunt gewoon deze link gebruiken: https://omen-larp.nl/feodaliteit/

Lees meer

Ragout uit Torquil, heerlijk met Keizers Glorie

Ingrediënten:
400 g kippenvlees in stukjes
80 g boter
80 g bloem
2 uien (gesnipperd)
1 teen knoflook (geperst)
300 g champignons
1 liter kippenbouillon
2 blaadjes laurier
bosje peterselie, fijn gesneden
200 g doperwten 
4 lekkere meergranen bollen
zout en peper

Werkwijze:

(meer…)

Lees meer

“Johan knippert met zijn ogen tegen het felle licht van de warme middag zon. Zij is hoog in de hemel  gerezen en haar licht komt neer op de smoorhete velden van goud. Het was de eerste echt warme dag na weken van wisselvallig en regenachtig weer. Het werk op het land was zwaar maar vandaag was het rustig. De heer van de hoeve, een oude landsknecht, had Johan en de rest van de boeren-hulp de rest van de dag vrij gegeven.

(meer…)

Lees meer

Brief geschreven aan Helatum Gracfoot, Moeder van Betmael Gracfoot.

Lieve Mam,

Begin deze week ben ik aangekomen bij de grote poort van Rorhym, het lijkt toch dat Pa het een mooier heeft verteld in zijn verhalen dan dat het daadwerkelijk is. Ja, het is een super grote poort met mooi versierde metalen platen, maar zover ik kan zien zijn er geen Magische pratende dierenkoppen. Wel klopte het dat de rookpluimen al van ver waren te zien.

(meer…)

Lees meer

Stralende Keizerin vrijgevig middelpunt

Gisteravond vond het jaarlijkse Staatsbanket plaats in het paleis van onze allergeliefde Keizerin, Hare Majesteit Rachel Safira Laoghairn. De Gazet van Torquil had het exclusieve recht aanwezig te mogen zijn bij het banket en verslag te mogen uitbrengen.

De avond ving aan met een defilé van gasten. Een gemêleerd gezelschap van adel, staatslieden, geestelijkheid en persoonlijke gasten van onze Keizerin deed zijn opwachting aan het hof. Ieder jaar weer is het een verrassing wie uitgenodigd zal worden en een uitnodiging voor het Staatsbanket is een gewild eigendom. In de weken voor het banket wordt in alle huishoudens van het land gespeculeerd wie mag verschijnen aan het hof om te baden in de glorie van Hare Majesteit.

(meer…)

Lees meer

Ten westen van de Hazed Mountains liggen enkele van de Vrije Hertogdommen, oorspronkelijk onderdeel van het Keizerrijk Laoghairnon. Van deze gebieden delen de Hertogdommen van Amsdan en Gresham grens met het water*. Laat ons kortstondig de gezamelijke geschiedenis van deze gebieden bespreken, eer wij de huidige situatie onder ogen nemen.

(meer…)

Lees meer

Het was al jaren hetzelfde liedje geworden. Overdag de gesprekken die hij moest noteren voor zijn geliefde heer de Hertog van Brenna. ‘s Avonds als hij even stoom af wilde blazen waren daar de plaatselijke idioten die hun wijsheden over de biertafel schreeuwden als viswijven op de markt. Verscholen in zijn vaste hoek aanschouwde hij deze simpele lieden die geen notie hadden van wat de wereld werkelijk was en wat er allemaal moest gebeuren om te zorgen dat ze überhaupt dagelijks hun biertje konden krijgen. Vergif in een beker noemde zijn heer het altijd; gelul van onze geliefde bevolking. “Herbert,” sprak hij dan, “de simpele geest heeft twee dingen nodig om te kunnen functioneren; drank en af kunnen geven op zijn beteren. Alleen zij met verantwoordelijkheid moeten boven al dat staan; moeten inzien dat de wereld niet altijd is, wat dromen en hoop willen doen geloven.”

(meer…)

Lees meer

Het was stil in het woud. Te stil.

Het leek wel alsof alles en iedereen op zijn hoede was.

Vogels floten niet of nauwelijks, konijnen en vossen bleven verscholen in hun holen en zelfs het ruisen van de wind door de bladeren klonk gedempt.

“Wat zou dit toch kunnen veroorzaken?” dacht Djala, terwijl zij voorzichtig een weg baande door het dicht struikgewas. “Misschien dat spirits mij meer kunnen vertellen wat er aan de hand is.”

(meer…)

Lees meer