Hertogdom Brenna
De inwoners van Brenna zijn maar jaloers op één ding: Dat Torquil niet in hun Hertogdom ligt. Dit gebied is van oudsher erg loyaal aan het Keizerrijk, en was één van de eerste gebieden die de Keizer veroverde toen hij zichzelf Koning noemde in het huidige Breedewater. De loyaliteit van Brenna is duidelijk te meten in de wapens en de manschappen die ze afleveren. Hertogdom Brenna mag gerust het militaire hart van het rijk genoemd worden. Alleen de dwergen hebben betere mijnen en produceren betere zwaarden, maar niemand traint betere soldaten. Vanuit alle Hertogdommen komen jonge recruten hierheen om te leren wat het is om te vechten in dienst van Keizer, Hertog of Graaf. Het levert de inwoners van het gebied rijkdom op, maar daar geven ze weinig om. Geld wordt uitgegeven om beter te zijn in die dingen waar ze al goed in zijn. Veel tijd voor plezier nemen ze hier niet; ze halen hun vreugde uit goed werk, en gaan daar ook op feestdagen stoïcijns mee door.
Het is, gezien het karakter van de inwoners van Brenna, niet vreemd dat vanuit het naburige dwergenrijk een hoop reizigers komen, en soms ook blijven hangen. Van oudsher is dit Hertogdom rijk aan dwergen onder de inwoners, en in de wetten is al lang verankerd dat een dwerg dezelfde rechten heeft als een mens, binnen de grenzen van het Hertogdom. Ze worden gewaardeerd om hun vakmanschap en kennis, en de meeste openbare plekken zijn goed ingericht op hun fysiek. Het is dan ook het enige Hertogdom waar enkele ingangen naar de tunnels van het dwergenrijk bekend zijn en niet zwaar bewaakt worden. Toch zijn de mensen nog in de meerderheid, en door eeuwenoude tradities zijn ook de meeste posities van macht in handen van mensen.
Oorspronkelijk was ook het Hertogelijk Huis van Brenna een mensenhuis. Helaas sloeg het noodlot zo'n 75 jaar geleden toe in deze eeuwenoude familie. De zus van de toenmalige Hertog was de eerste die ziek werd. Een scherpe koorts bekroop haar, en al snel was ze aan bed gekluisterd. De vrouw van de Hertog verzorgde haar persoonlijk, maar de gevolgen waren niet best; ook de vrouw werd ziek. En hoewel zij geïsoleerd haar ziektebed doorbracht, werd niet veel later ook de Hertog zelf ziek, kort daarna gevolgd door hun kinderen, en zelfs het ene kleinkind. Binnen één week tijd lag de gehele familie in het ziektebed, eenzaam en alleen uit angst voor verdere besmettingen. De adviseur van de familie, een dwerg die jaren daarvoor met een grote groep vrienden uit Holger’s Hold was gekomen, reisde direct af naar Torquil, om de hulp van de Keizer in te roepen. Die stuurde zijn beste genezers mee, en adviseurs om de familie-adviseur te helpen het Hertogdom te besturen. Er wordt gezegd dat op de nacht dat de Keizer herrees, zijn eerste zorg was om zijn zegen uit te spreken over de zieke familie Brenna. Maar helaas, het mocht niet baten. Het nieuws had hem nog niet bereikt, maar enkele nachten daarvoor waren ze allen overleden. Enkele dagen later maakte de Keizer bekend de adviseur van de Brenna's, een dwerg genaamd Burmag Jarsuk, tot nieuwe Hertog te benoemen.
Sindsdien zijn de Hertogen van Brenna dus de dwergen van het geslacht Jarsuk. Onduidelijk is of zij altijd al een Vaderhaard vormde, maar deze dagen staat de Hertog van Brenna in ieder geval bekend als De Patriarch, oudste van zijn Haard. De familie Jarsuk heeft het werk van de Brenna's trouw doorgezet en steunt de Keizer met sterke militaire macht. Toch fluistert men dat de Keizer met zorgen naar deze hoek van zijn rijk kijkt, want niemand kan de trouw van de familie Brenna evenaren...
Het Hertogdom is verdeeld in twee Graafschappen: Graafschap In Den Boom onder Gravin In Den Boom, en Graafschap van Randwijk onder Graaf van Randwijk.
Het Keizerrijk Laoghairnon – Rijk der Mensen
Boven grote hallen waait trots een geel-zwart banier, fier en uitdagend. Hier regeert het keizerrijk, de zetel van gezag van de mensen, het machtigste rijk van deze wereld. Trotse inwoners zeggen dat dit ook het oudste rijk is, een eeuwig rijk dat bestond vanaf het moment dat de zon haar eerste licht op de aarde liet vallen, en zal bestaan tot de laatste keer dat de zon dat doet. Geschiedkundigen vertellen andere verhalen over het verleden, en wat de toekomst brengt is ongewis. Hoe dan ook: Het Keizerrijk is machtig en bepaalt veel voor iedereen die op deze wereld leeft.
De Keizer
David Laoghairn is nooit 'gewoon' mens geweest. Hij is, zo verkondigen zijn dienaren, het kind van Moeder Tristeza, sterfelijk geboren maar met het bloed van Goden in zijn aderen. Al in zijn tienerjaren begon hij met zijn levenswerk: Het verenigen van de landen van mensen. Nog voor zijn dertigste levensjaar werd hij gekroond tot Keizer David de Grote; niet veel later bereikte het Keizerrijk zijn huidige grenzen. Het is niet het einde van de plannen van Keizer David, want vanuit Torquil regeert hij nog jarenlang met ambitie en discipline. En op 95-jarige leeftijd sterft hij... Maar Het Kind kijkt neer op de wereld en heeft medelijden, niet met de Keizer zelf, maar met zijn onderdanen, die zonder hun leider zwakker zullen zijn. En dus geeft Het Kind een groot gift aan de mensheid: Hij geeft David de eeuwige jeugd. Bijna 65 jaar later blijkt dat de ambitie van de Keizer zelfs daar niet ophield. Toen Het Kind uit het pantheon wegstapte en Echo werd, stapte de Keizer omhoog. Zo is het dat Keizer David in werkelijkheid het Licht van de Goden werd, de Eeuwige God die vanuit zijn zetel in Torquil neerkijkt op de mensheid en zorgt dat zijn volk nooit zal eindigen.
Wil je meer weten over de Keizer? Klik dan hier.
De Feodale Regering
De Keizer zit op zijn troon, de wet is zijn woord, en zijn woord is wet. Volgens alle regels is de Keizer bij machte om over alles te beslissen, en er is geen enkele zaak waarin iemand tegen hem in kan gaan.
Toch is de Keizer niet de enige met macht in het Keizerrijk. Hij heeft zijn landen verdeeld over acht Hertogdommen, waar de Hertogen en Hertoginnen verantwoordelijk zijn. Zij verdelen op hun beurt hun landen weer over Markiezen en Graven. Waar nodig kan een Graaf ook nog land in leen geven aan een Baron. Zo is het rijk opgesplitst in vele kleine stukken land, die door één persoon geregeerd worden. Het is niet vanzelfsprekend dat de verschillende adelen makkelijk samenwerken. Er kan zelfs sprake zijn van ruzies die tot gewapend conflict leiden. Maar altijd geldt: De adellieden luisteren naar de Keizer, en als een conflict te groot wordt zal zijn woord er een einde aan maken.
Wil je meer weten over Feodaliteit? Klik dan hier.
De Hertogdommen
Het Keizerrijk telt acht Hertogdommen. Sommigen zijn overblijfselen van eeuwenoude landen, anderen zijn gevormd door de visie van de Keizer. Hoe dan ook hebben ze allen hun eigen geschiedenis en persoonlijkheid.
- Hertogdom Amsdan staat bekend om haar progressieve houding op veel gebieden: Kunst, wetgeving, bouw, ga zo maar door. De inwoners vieren graag een feestje, en om de haverklap is er wel een reden voor een toernooi, een carnaval of een markt. Hertogin van Ams is nog jong, maar leeftijd is niet iets waar de inwoners van dit Hertogdom op neer kijken, en ze wordt op schouders gedragen. Wil je meer weten over Amsdan? Klik dan hier.
- Hertogdom Breedewater is het hart van het Keizerrijk. Het volk hier is trots en hard als de bergen in wiens schaduw ze leven. Ze zijn streng in de leer en uitzonderlijk loyaal aan de Keizer, en worden hierin met stevige hand geleid door Hertog Breedewater. In dit Hertogdom is de ouden elfenhaat nog het meest in leven: Het valt geen enkele elf aan te raden hier alleen rond te reizen. Wil je meer weten over Breedewater? Klik dan hier.
- Hertogdom Brenna is vanouds de militaire kern van het Keizerrijk. Hier zijn de mijnen en de smidsen, de grootste legerkampen waar iedere soldaat getraind wordt. Men is hier niet zo bezig met goden of magische krachten, liever houden ze zich bezig met hun eigen kracht. Niet onverwacht is de aanwezigheid van dwergen in dit gebied relatief groot. Het is zelfs het enige Hertogdom waar géén mens aan het roer staat. Sinds het onfortuinlijke einde van de familielijn Brenna is hier Hertog Jarsuk aan de macht, een dwerg die beter bekend staat als De Patriarch, wiens familielijnen terugvoeren naar diepe tunnels in Holger's Reach. Wil je meer weten over Brenna? Klik dan hier.
- Hertogdom Daralis is een van de minst bevolkte gebieden van het Keizerrijk. Langs de kusten van het Sedrun Meer leeft dit volk in relatieve afzondering en rust. Sommige buitenstaanders trekken hier naar toe om de eeuwige mistbanken rondom het meer te bestuderen, maar verder is er weinig reden voor toerisme. Hertog Daralis staat bekend als een verzamelaar van bijzondere kunst over de hele wereld, maar zijn privé-collectie wordt niet aan de wereld getoond, en ook hijzelf komt zelden buiten de muren van zijn stad. Wil je meer weten over Daralis? Klik dan hier.
- Hertogdom Esgard is anders dan de anderen. Hoewel Hertog van Esgarden de officiële macht heeft, geeft hij veel vrijheid aan de leiders van de talloze gildes die zich in dit gebied bevinden. Bijna iedere inwoner van Esgard hoort wel bij een gilde. Er zijn de ambachtsgildes, maar ook gildes van paladijnen, wetenschappers en hobbyisten. Het ene gilde heeft meer invloed dan de andere, en dat geeft de gildeleden een bijpassende status. Wil je meer weten over Esgard? Klik dan hier.
- Hertogdom Estuaire is ongetwijfeld de rijkste hoek van het Keizerrijk. Al lange tijd hebben de adellieden hier hun vakantiehuizen. Maar ook zij die niet met rijkdom geboren zijn, kunnen hier fortuin maken. Het gebied waar de Ethlinn zich in vele takken afsplitst wordt niet voor niets weleens de Goudvelden genoemd... De rivier voert goud met zich mee, niet alleen in het gruis maar ook op de schepen die op en af varen. Hertogin Doigt'or moedigt de handel maar al te graag aan. Wil je meer weten over Estuaire? Klik dan hier.
- Hertogdom Gresham is volgens de verhalen een sprookjesachtig land. Misschien komt dat slechts door de fantasie van haar inwoners, of misschien is dit land simpelweg anders dan andere plekken. Hoe dan ook worden eer en glorie nergens anders zo hoog gehouden als hier, en staat de ridder nergens anders in gelijk aanzien. Door het hele rijk reizen de ridders van Gresham, hopende een naam te maken voor zichzelf, en zo glorieus terug te keren voor een van de vele toernooien die georganiseerd worden door de familie van de Hertog. Hertog van Gresham is nog minderjarig, en zijn moeder functioneert voorlopig als regent. Wil je meer weten over Gresham? Klik dan hier.
- Hertogdom Vaelvilla is het gelovige hart van het Keizerrijk. Hoewel alle Goden een grote tempel in Torquil hebben, zijn veel van de hoogste geestelijken te vinden in Vaelvilla. Het grootste is de tempel van Angharad, hier ook wel bekend als La Santa Muerta. Bijna iedere inwoner van dit Hertogdom bezoekt regelmatig een tempel van deze Godin, om te zorgen dat de overledenen geëerd en herinnerd worden. Ook Hertog de la Muerta is een fanatiek aanhanger van Angharad, maar hij zorgt er voor dat alle tempels ruim baan krijgen in hun geloofsbeleidenis. Wil je meer weten over Vaelvilla? Klik dan hier.
De Protectoraatsteden
Enkele gebieden in het Keizerrijk gelden een uitzonderingsstatus. Hoewel ze binnen het gebied van een Hertogdom vallen, hebben ze recht op eigen bestuur zonder tussenkomst van een Hertog.
- Torquil is de hoofdstad van het Rijk, waar de Keizer zetelt. Hier is de Keizer alleen verantwoordelijk, en is er geen enkel ander adellied dat macht draagt. Het grootste gebouw in deze stad is het Keizerlijk Paleis, ook wel bekend als de Tempel van de Keizer. De Tempel van Moeder Tristeza doet echter weinig onder aan het Paleis, en ook de andere tempels zijn indrukwekkende gebouwen. Wil je meer weten over Torquil? Klik dan hier.
- Benice is de grootste handelsstad van het Rijk, gunstig gelegen aan de kust, de rivieren en in de nabijheid van het dwergenrijk. Grote handelshuizen regeren hier, en leggen enkel verantwoordelijkheid af aan de Keizer. Geld is de kern van het leven, maar op een duidelijke tweede plek in het hart van de Benicianen is de officiële sport van de stad te vinden: Boule! Wil je meer weten over Benice? Klik dan hier.
- Ivoren Toren is een stad vernoemd naar het grootste gebouw tussen haar muren: Het hoogste gebouw van het rijk, de Ivoren Toren waarin de voornaamste magische universiteit van de wereld zich vestigt. Hier worden de kunsten van de elementen geleerd en onderzocht, en zetelen ook professoren der Occulte Kracht. De tempels hier zijn echter klein en lastig te vinden... Wil je meer weten over de Ivoren Toren? Klik dan hier.
- Saldrad is de kern van de technologische ontwikkeling van het rijk. Eigenlijk is de hele stad één grote universiteit, gefinancierd uit de belastingen van het rijk, waar in naam van de keizer onderzoek gedaan wordt. Waar de interesse van de Keizer in Saldrad ooit begon rondom oorlogsmachines, profiteert het rijk inmiddels ook van verbeterde agricultuur, vervoer, bouwmethodes, en ga zo maar door. Wil je meer weten over Saldrad? Klik dan hier.
- Sutri Stad is officieel geen protectoraatstad. Toch hebben de gebieden van de Sutri hun eigen regels en rechten, waar de Hertog over het algemeen geen inbreuk op maakt. Wil je meer weten over de Sutri? Klik dan hier.
Catrion – God van Lot, Tijd en Illusie
Catrion is misschien wel een van de oudste goden, maar ironisch genoeg verloren gegaan door de jaren heen. Bards spreken en geschriften schrijven over Catrion met volle glorie. Echter weet geen van hen het ontstaan van deze teksten. De wijsheid die je kunt vinden in deze teksten helpen je verder op je eigen pad, want het lot is en blijft een blinde en onoverwinnelijke kracht die je bewandeld op het pad van de snede van het zwaard.
Catrion is altijd afgebeeld als een persoon met een half gezicht bedekkend masker. Sprekend met een bedenkende rustige stem, geeft Catrion zijn kennis.
Degene die contact met Catrion krijgen zullen zeggen dat ze een visioen hebben gehad maar van welke periode is onduidelijk. Want Catrion geeft zijn wijsheid prijs via het heden, verleden en toekomst. Men denkt dat Catrion dit doet om de illusie te wekken dat je het lot in eigen handen hebt. Maar de priesters die met Catrion gaan geven aan dat door goed te luisteren je je eigen pad kan smeden in het verhaal van de Tijd.
Het symbool van Catrion is het halve masker.
In dit boek leren we over de goddelijke weg, het pad van Catrion. Dit is een goddelijk plan dat door de hele menselijke soort moet worden nageleefd. Dit plan betekent alles waarop we hebben gewacht, om te kunnen "redden" wat we ook doen of niet doen, in tijden van angst of geluk, het enige wat we kunnen doen en doen wat we willen voor nog vele jaren.
Het plan is dat we de wereld op elk moment en op elk niveau na die tijd kunnen 'redden'. Naarmate de tijd verstreek, zouden de mensheid en het bovennatuurlijke worden verteerd door een overstroming en onze soort zou zich daaraan moeten aanpassen als een collectieve inspanning om een lang en welvarend leven te leiden. Het verhaal van het boek begint met een visioen van een toekomst die heel anders is dan het heden, slechts vele jaren daarvoor, dat veel aspecten van het menselijk leven heeft die veranderd zijn ten opzichte van voorgaande tijden.
Priester Jeremias du Bergaal, dienaar van het Scriptorum
Winkelmand
Angharad – Godin van de Dood, het Hiernamaals en de Herdenking
De weg naar het dodenrijk is een brug. Deze kan maar in één richting overgestoken worden. Angharad staat op die brug en lokt dolende zielen met haar lantaarn. Ze gaat gekleed als een simpele vissersvrouw. Ze betreedt het land van de levenden enkel in tijden van oorlog en epidemie. Anders heeft Ze er weinig te zoeken. Haar lantaarn is voor de dolende zielen namelijk overal ter wereld zichtbaar als een gloed aan de horizon. Ze worden er simpelweg naar toe getrokken als motten naar een kaars. Als iemand met de doden wil spreken, dan moeten ze dat doen in overleg met Angharad.
Angharad is een vergevingsgezinde godin. Wanneer je door Haar de brug wordt over geleid, vergeeft Ze je zonden. Zij houdt als een moeder van iedere ziel in haar Rijk over de Brug, hoeveel zonden je ook begaan hebt. Maar is je ziel te zwart, dan kan alleen Zij nog bepalen of je de brug over mag. Heel soms moet Zij zo een ziel opgeven. Die last kan alleen Zij dragen.
Angharad vraagt maar één ding van haar volgelingen: iedere ziel moet de kans krijgen om de brug te bereiken.
Volgelingen van Angharad zijn degenen die de zielen de weg naar Haar licht wijzen. Zij begeleiden de stervenden. De soldaat op het slagveld en de oude vrouw, stervend in haar bed. Ieder doet dat op zijn eigen manier, maar allen zullen ervoor zorgen dat de stervende troost vindt in zijn of haar laatste reis. Soms door naar Haar te bidden aan het sterfbed, soms door alleen de hand van de stervende vast te houden. Angharad’s volgelingen zorgen er vaak voor dat Zij een plekje heeft in hun huishouden in de vorm van een altaartje. Hierop wordt niet alleen Angharad geëerd maar ook naasten die de brug al overgestoken zijn. Zij wordt door haar volgelingen vaak liefkozend De Vrouwe van het Licht genoemd, of door de inwoners van Vaelvilla La Santa Muerta.
Het symbool van Angharad is een lantaarn.
Waarom ik een volgeling van Angharad ben? Omdat Zij mij het juiste pad heeft gewezen.
Ik was geen goed man. Ik was een dief, een oplichter en het deed me niets dat ik een ander daar pijn mee deed. Tot de dag dat Zij mij een droom gaf. Ik zag een man, een goed en oprecht man. Zijn vrouw werd hem afgenomen door geweld en zijn hart brak. Hij gaf niets meer om de mensen om hem heen. Geweld was alles dat hij kende. Zoveel pijn bracht deze man met zich mee. Het maakte hem niets meer uit. Velen stierven door zijn hand. Ik zag zijn ziel zwarter en zwarter worden.
Toen zijn tijd kwam en zijn ziel de brug bereikte, stond de ziel van zijn vrouw hem op te wachten. Maar hij kon de brug niet betreden. Zijn ziel was zo zwart geworden dat zelfs Angharad hem niet meer kon helpen. Vanuit de schaduwen zag ik schimmen komen die hem kwamen halen. Waar zijn ziel heen ging? Ik weet het niet, maar ik weet wel dat ik daar niet heen wil. Ik wil nooit meer de pijn in Haar ogen zien wanneer Zij een ziel moet laten gaan.
Constantijn Lamens, volgeling van Angharad
Afrekenen
Doran – God van Eer, Wraak en Volharding
Doran was een zoon en hogepriester van Shivaun. Een krijger uit de tijden van weleer. Hij leefde zijn leven volgens het lectoraat van Shivaun. Toen hij op een dag ten strijde trok om zijn vijand te verslaan kwam hij bedrogen uit. Er was geen vijand om te verslaan; enkel kinderen en vrouwen. De mannen van het land waren weg. Toen hij dagen lang niet had geslapen en naar huis was terug gekeerd zag hij zijn leven in stukken breken. De mannen hadden zonder eer gevochten en alles vernietigd. Hij bad elke dag naar Shivaun om zijn vijand te vinden. Maar zijn gebeden werden niet verhoord. Zijn lust naar eerherstel en wraak nam toe. Uit eindelijk werd hij de krankzinnige krijger zoals we hem tegenwoordig kennen. Na jaren tevergeefs gezocht te hebben pleegde hij zelfmoord, maar zelf het licht van Angharad kon zijn ogen niet bereiken, hij vond geen rust in de dood. Hij zwierf rond op zoek naar zijn eer en zijn wraak. Langzamerhand werd hij het boegbeeld voor velen wiens eer was aangetast. En op de laatste dag en nacht van zijn bestaan nam Shivaun hem op, en bekleedde hem met goddelijke machten. Ooit een waardig strijder, nu enkel het zicht op eer en wraak.
Doran is een rechtlijnige god, en heeft weinig op met begrippen als compassie of vergeving. Hij is recht en de leer, en zijn priesters zijn niet anders. Wraak wordt keihard uitbetaald, een verlies van eer driedubbel goedgemaakt. Veel priesters zijn geharde strijders, soms veteranen of al van jongs af aan in de leer bij Doran. Ook is het niet zeldzaam dat priesters van Shivaun later in hun leven overstappen naar Doran. Ze dragen traditionele priestergewaden, of lopen in pantsers rond waar herkenbare symbolen van Doran in staan gekerfd.
Het symbool van Doran is een weegschaal.
“Brave burgers, zie en hoor mij aan!” De priester van Doran was gekleed in het traditionele priesterlijke gewaad, Zwart met paars en op zijn borst stond het teken van de weegschaal. Na een kort moment van stilte, waarbij de priester er zich van verzekerde dat hij de aandacht had van het gros van de menigte, ging hij verder. “Vandaag vertel ik u het verhaal over Ward en Giselle. Twee mensen in de bloei van hun leven, beide geboren en getogen in een klein dorpje. Giselle was als een ontluikende bloem, prachtig om te aanschouwen met haar lange blonde haren, haar diep blauwe ogen en werd begeerd door velen. Ward was de hulp van de smid, grote handen, brede schouders. Hard werkend maar een lage status. Ward had altijd al een oogje op Giselle, maar zij had nooit laten blijken dat het wederzijds was. Tot het moment dat zij door een toevalligheid een keer samen alleen waren in de schuur achter de smidse.
Uit "Vertellingen over Priesters" door Tibald Dornwoord
"Ward benaderde Giselle en bekende zijn liefde voor haar. Tot zijn verbazing en verdriet wees zij hem af. In een vlaag van emotie pakte hij haar vast en nam hij haar met geweld ter plekke tussen het stro. Na deze verschrikkelijke daad viel hij in slaap.
"Met de tranen nog in haar ogen pakte Giselle uit de smidse een pas gesmeed mes welke bedoeld was voor de slager en sneed daarmee de keel door van Ward. Een daad geboren uit wanhoop om haar eer te herstellen. Maar Doran is rechtlijnig, want ook al was de daad van Giselle gerechtvaardigd, de manier waarop was eerloos. Zijn oordeel kwam snel en hard want hij zorgde ervoor dat ook Giselle de avond niet zou overleven…”
En met deze laatste woorden draaide de priester zich om en liep weg, een verbouwereerde menigte achterlatend.
De Keizer – God van Ambitie, Macht en Nationalisme
Nog niet zo lang geleden van Keizer David Laoghairn een mens van vlees en bloed. Aan het einde van zijn sterfelijke leven werd de Keizer door de god Het Kind aangeraakt en kreeg hij de eeuwige jeugd. In die dagen was hij bekend als Het Vlees Geworden Licht, Godenkind, het toppunt van menselijke ambitie en discipline, of de Curator der Mensheid. Maar zijn groei was nog niet ten einde. Toen Het Kind opklom tot Echo, gunde deze zijn godentroon aan Keizer David. En zo werd het Godenkind zélf een God.
De Keizer regeert zijn heilige keizerrijk vanaf Zijn vergulde troon in Torquil. Vanuit daar schijnt Zijn licht als een stralend baken van potentie op de mensheid neer. Als een brandende zon leidt Zijn voorbeeld de mensheid tot hun geboorterecht. In het keizerrijk is Zijn heilige woord wet en Zijn wet heilig, geen andere god is van gelijk belang. Maar ook buiten het keizerrijk zijn er volgelingen, die in hun eigen samenlevingen de principes van macht uit de keizerlijke leer volgen.
In het dagelijks leven sporen de priesters van de keizer hun medemensen aan om zich met alles te wijden aan hun plichten. Het eeuwige doel is hun hoogst mogelijke potentieel te bereiken, in dienst van het keizerrijk, zoals het heilige licht hen is voorgegaan. Geen taak is te klein of te laag voor Zijn volgelingen: Het is in het perfectioneren van iemands eigen bekwaamheid dat zaligheid gevonden wordt. Het leven van priester in dienst van de Keizer is getekend door discipline en plicht. Een priester dient om zo de ambities van hun commune tot wasdom te laten bloeien, in Zijn eeuwig schijnend voorbeeld. Zijn paladijnen reizen het land af om heidenen te bekeren tot Zijn licht, en te wijzen op hun ware plicht, opdat alle mensen verenigd zullen zijn onder Zijn heilige bewind.
Het symbool van de Keizer is hetzelfde als wordt gevonden op de vlag van Zijn rijk: Een gepantserde vuist omringd door een lauwerkrans.
“Hoort toe, oh kinderen van het heilige land, hoort toe! De Keizer, ons Licht, onze Hoop, onze Heer, de Keizer is tot in de Hemelen verrezen! Hij zit aan de rechterhand van Moeder Tristeza en Heerst met Haar over het al en het eeuwig!
“Men heeft het gezien, het moment zelve. Als immer zat hij op de troon, zijn lichaam zichtbaar, zijn gezicht een baken van licht en warmte. En in de troonzaal verscheen een klein kind in gewaden van wit en groen. Onbevreesd liep het kind naar de troon, de tredes op, en strekte de hand uit naar de Heer! En de Heer pakte de hand van het kind en, oh, het gebeurde. Het kind verdween, het lichaam van de Keizer verdween, en op de troon bleef achter een waarachtig helder licht, het puurste ooit geweest. En allen in de zaal, en alle Hertogen en Graven, en alle priesters van de Heer hoorden Zijn Stem echoën in hun oren: “Kniel voor Mij, Uw Heer, Uw Licht, Uw God, Uw Keizer.” En allen knielden.”
Driscoll – God van Kennis, Wijsheid en Mystiek
Driscoll is een lelijke oude dronkenlap. Zo wordt hij ook door de andere goden genoemd, maar wel met een sprankje genegenheid. Hij weet alles wat er maar te weten valt, maar blijft eeuwig zoeken naar meer, alsof de bodem van de beker niet het einde van de drank betekent. Veel van de kennis die hij bezit, valt hem zwaar, en met de jaren is wijsheid maar ook bitterheid gekomen. De drank helpt hem met het vergeten van alles wat hij weet, al is het steeds maar voor korte duur.
Ergens schijnt een gigantische, mythische bibliotheek van Driscoll te staan, waar alle kennis van de wereld te vinden zou zijn. Je kan er dagen in rondlopen zonder twee keer hetzelfde te zien, en het boek vinden wat je zoekt is een epische queeste op zich. Maar Driscoll weet er de weg, en weet wat de kennis waard is: Hij laat alleen zijn hoogste priesters binnen om de kennis met hen te delen.
Of het nu uit de bibliotheek komt of niet, priesters van Driscoll weten in ieder geval in iedere situatie het juiste antwoord. Net als hun god, echter, zijn ze over het algemeen niet erg tactvol. Ze zeggen waar het op staat en draaien niet om de zaken heen. Als je een antwoord van hen wilt, weet dat elke kennis een prijs heeft en Driscoll staat niet bekend om zijn vrijgevigheid.
Het symbool van Driscoll is een beker, die bekend staat als de Beker van Kennis.
“Kom wat dichterbij jongen. Mijn ogen zijn niet al te goed meer en mijn stem niet al te vast.”
Uit "Vertellingen over Priesters" door Tibald Doornwoord
Terwijl de jongen naar zijn opa liep nam de oude man een slok van zijn bier. Toen de jongen naast de krakkemikkige oude man stond wees deze naar een andere gast in de taveerne.
“Zie je die oude man, jongen? Laat zijn voorkomen je niet bedriegen. Van buiten lijkt hij misschien een dronkenlap maar vergis je niet, hij is een priester van Driscoll. Ze geven niet om materiële zaken, hoe ze leven en wat ze dragen maakt hun niets uit. Het enige waar je ze altijd aan kunt herkennen is hun teken. De beker der wijsheid. Vaak een afbeelding ergens op hun kleding of plunjezak maar soms ook als tatoeage of als halsketting. Hun aanbidding toont zich door de dorst naar kennis. Een echte priester zal niet snel genoegen nemen met een afwijzend antwoord en zal het onderste uit de kan willen weten.
"Ach jongen, weet dat de ouderen de kennis en ervaring hebben die de jongeren ontbreken. Als jij verder wilt komen, neem dan deze wijsheid van mij aan: Wees aardig voor de ouderen onder ons als jij jouw vragen beantwoord wilt hebben.
"En breng die man nu maar een bier van mij en bedank hem voor zijn aanwezigheid hier in het dorp.”
Haldor – God van Orde, Rechtvaardigheid en Biecht
Haldor is de architect der orde, de schrijver van de wetten van het geweten. Hij is de beschermer van zij die in hun recht staan en zij wier onrecht is aangedaan. Hij die luistert naar iedereen die opzoek is naar gerechtigheid en naar de zondaren die hun geweten willen lichten. Rigide tot op de letter speurt hij alle gewetens af opzoek naar gerechtigheid, opzoek naar orde. En wee hen die zijn rechtbank betreden met een smet op hun ziel.
Haldor wordt meestal afgebeeld als een oude, eerbiedwaardige man in een toga. Hij is de beschermgod van de ordebewaarders en rechters en magistraten. Hij heeft geen zichtbaar gevoel voor humor, al zullen toegewijden zeggen dat hij diep van binnen geluk en blijdschap voelt bij iedere eerlijke rechtspraak.
Het geloof van Haldor word voornamelijk aangehangen in de steden, door mensen die geloven in een hoger gerechtigheid en orde, en die het antwoord zien in niet met vuisten conflicten beslechten maar met reden en recht. De priesters van Haldor zien zijn heilige orde als het grootste goed en gerechtigheid een middel om deze orde te bereiken en te waarborgen. Meestal is het symbool van Haldor een zwaard met een vlijmscherp blad, waarmee de grens tussen recht en onrecht in uitermate precisie mee getrokken kan worden. Maar soms ziet men ook een hamer als symbeel, welk symbool staat voor het bouwen aan zijn orde. De priesters van Haldor dragen gewaden vervaardigd uit zwart en wit, om de schoonheid en het contrast van de orde die zij na streven weer te geven.
Het symbool van Haldor is een executiezwaard, zonder punt.
"Vrouwe, ik heb uw hulp nodig, ik ben teneinde raad!"
"Wat is er niet in orde?"
"Mijn vee is mij ontvreemd en ik heb het geld niet om de dief te dagen."
"Als u rechtschapen bent en u woorden de waarheid zijn, zal Haldor u bijstaan."
"Mijn woorden zijn zuiver en al dat ik heb achtergehouden zal ik biechten."
"Treed u binnen en uw zaak voor het oordeel van Haldor verschijnen."
Gesprek tussen Tjippe Houve, veehouder, en de hogepriester van een kerk van Haldor.
Kalithé – God van Eeuwigheid, Preservatie en Ontstijging
Kalithe, de Vereeuwigde, wordt vaak beschreven als een wezen met 3 gezichten, verhuld in de schaduw van zijn verwording tot god. Alleen zij die Zijn laatste gift ontvangen hebben kunnen deze schaduw waarlijk doorboren. Maar de 6 oplichtende ogen zijn te zien voor eenieder die het eigen bestaan wil vereeuwigen.
Kalithé’s gevolg streeft Zijn belichaming van preservering na. Zijn reis is getekend door het gevecht om te bestaan. Hij begon als sterveling, werd ondode, lich en uiteindelijk bereikte Hij het godendom. Zijn ambitie tot vereeuwiging heiligt alle middelen, en deze ambitie is terug te vinden in alle harten van Zijn volgelingen. Allen zijn ze gebrand op het afwerpen van het juk der sterfelijkheid.
De volgelingen van Kalithe zijn altijd opzoek naar manieren om het bestaan van zichzelf (en zij die rond hen lopen) te verlengen om uit eindelijk het geheim van de eeuwigheid te kunnen ontrafelen. Het geloof van Kalithe stelt boven alles de heiligheid van bestaan. De vorm waarin dit voortbestaan gebeurt is voor de meeste van de gelovige geen vraagstuk waar veel aandacht aan besteed wordt. Er wordt niet afkeurend gekeken mocht deze vorm zich aan de andere kant van dood en leven bevinden. De grootste zonde is om bestaan verloren te laten gaan. Als iets moet sterven, zorg dan dat dit einde het bestaan van jou en je naaste versterkt.
Kalithe behoort tot één van de Allianties, samen met Mist en Necromantie. Lees hier meer.
Het symbool van Kalithé is de omgekeerde Ankh.
“Ze helpen niet langer.”
“Wie niet?”
“De priesters van Trovat, de genezers van Moira, de kwakzalvers van Driscoll.”
“Je bestaan laat hun koud?”
“Ik ben ten einde raad! Deze ziekte zal mij claimen en al waar ik voor gewerkt heb zal vergaan...”
“Het einde wat jou wordt opgelegd is niet iets wat je hoeft te accepteren.”
“Maar niemand wil mij helpen!”
“Nee, je kijkt verkeerd. Kom vanavond naar de mis en ik zal Zijn ogen voor je laten open.”
“Kan Hij mij helpen?!”
“Hij zal je leren anders te kijken en leren al het bestaan wat jou de rug toe keert te gebruiken, om jouw ark te repareren.”
Uit “Vertellingen over Priesters” door Tibald Dornwoord
Het Kind – God van Verzet, Ambitie en Vrijheid
Het Kind mag dan in veel klinken als een jongeling, maar de verhalen van deze God strekken al terug tot de begindagen van het Pantheon. De God staat voor iedereen die klein gehouden wordt, maar groot wil worden. Voor het Kind draait alles om onder het juk van de ouders uit groeien: Ieder kind moet zich ooit verzetten tegen zijn ouders, en zijn eigen ambitie leren kennen, om de ware vrijheid van een volwassene te kennen. Het is een tocht die iedereen alleen moet maken: Het Kind kan je niet bevrijden van de kooi waar je in zit, maar het kan je wel motiveren om jezelf er uit te halen.
Aan alles is te merken dat het Kind in geest een jonge God is. Het is nieuwsgierig en wispelturig, schijnbaar meer bezig met eindeloze spelletjes dan met de toekomst. Soms klinkt het Kind als een jongen, soms als een meisje. Soms wil het spelen met iedereen die het tegen komt, soms is het vooral boos op zijn 'broers en zussen', de andere Goden. Als je het voor elkaar krijgt om vrienden met het Kind te worden, kan je veel invloed hebben op hoe deze God zich naar jou uit, maar vergeet niet dat dit Kind een sterke eigen wil heeft, en zich niet op laat sluiten in regels en opvoeding.
Het is niet onverwacht dat veel van de jongere stervelingen graag Het Kind volgen. Iedereen die veel met kinderen om gaat, weet dat Het Kind zich graag laat zien aan hen. In speeltuinen en op scholen wordt niet gek opgekeken als een kind een eenzijdig gesprek lijkt te hebben, en daarna met een bijzondere wijsheid of diepe vraag komt. Het Kind praat met alle kinderen. Soms spelen ze samen, soms filosoferen ze, en meer dan soms bekokstoven ze een gek plan. Maar ook volwassenen volgen regelmatig het Kind. Priesters en volgelingen van het Kind zijn vaak de onderdrukten of ambitieuzen, die uit willen groeien boven anderen. Ze accepteren niet dat anderen hen gebruiken als opstapje, of dat ze klein gehouden worden. Het zijn vrije geesten, die doen waar ze zin in hebben en zich weinig aantrekken van de verwachtingen van de wereld om hen heen.
In het Keizerrijk heeft Het Kind een bijzondere plek, omdat het deze God was die de Keizer de eeuwige jeugd gaf toen hij stierf aan ouderdom.
Het symbool van het Kind is een boom waaraan een schommel hangt.
"Zeg, eh, jongeman. Ja, jij, jochie, op je schommel. Klopt het dat jij... Priester bent?"
"Dat klopt! Al méér dan de helft van mijn leven! Omdat ik de béste ben in verstoppertje spelen."
"Ah. Eh, okee. Nou, ehm, misschien kunt u me helpen."
"Helpen? Wat kan ik voor je doen, wat je niet ook zelf zou kunnen?"
"Nou, kijk, het zit zo. Ik ben de oudste thuis, en heb twee jongere broers. Maar alleen omdat ik een vrouw ben, krijg ik geen erfenis!"
"Stom! Maar... Wat moet ik daar mee?"
"Ik wil me er tegen verzetten! Ik wil niet onderdrukt worden omdat ik een vrouw ben!"
"Goed zo! Dan moet je dat niet doen!"
"Eh... Ja, maar, u bent een priester van het Kind. Dan kunt u me toch helpen?"
Het jongetje, nog geen acht jaar oud, stapt van zijn schommel en kijkt de vrouw serieus aan. "Niemand kan je helpen in je eigen verzet. Je vrijheid moet je zelf winnen, meisje. Als ik je zou helpen, is het slechts een andere kooi. Je weet wat je wilt. Wat houd je tegen?"
Uit “Vertellingen over Priesters” door Tibald Dornwoord
Moira – Godin van Vrede, Genezing en Neutraliteit
Moira is altijd de wachtende derde, de oplossing van het conflict, de synthese. Ze heeft de stille geduldige kracht van een berg. Heeft een hekel aan vechten, wapens, lawaai en onrust. Ze is een teer vrouwtje, gekleed in een witte jurk. Ze is de beschermgodin van vredesverdragen en helers. Ze zal nooit haar toevlucht zoeken in woede of geweld. Toch is ook Zij op haar eigen manier heel machtig. Moira praat niet. Zij zal dus nooit boodschappen aan haar volgelingen doorgeven in de vorm van woorden. Niemand weet wat de beweegredenen achter Haar daden zijn. Ze geneest of ze geneest niet. Ze bewaart de vrede, of niet. Ze geeft geen uitleg. Ze doet simpelweg…
Haar volgelingen geloven blind in Haar. Wat Moira doet, is het juiste. Er is geen discussie mogelijk. Stuurt Moira geen genezende kracht wanneer daarom gevraagd wordt? Dan heeft het zo moeten zijn. Mondt een conflict uit in gevecht, ondanks de vraag om vrede? Dan heeft het zo moeten zijn. Zij gaan conflicten niet uit de weg, maar zullen zeker geen conflict beginnen. Dat betekent echter niet dat haar volgelingen per definitie gezapige lieden zijn. Om een conflict op te lossen of om een gewonde te genezen moet men soms spreekwoordelijk even ontploffen. Alles om de rust daarna weer te laten wederkeren. In tijden van oorlog, zul je hen vaak aan de rand van het slagveld zien bidden naar haar, vragend om een eind aan de onrust, wijsheid om het conflict te beëindigen en kracht om te genezen wanneer de strijd toch losbarst. Priesters van Moira dragen graag witte kleding, om zo dichter bij Haar te zijn.
Het symbool van Moira is een driehoek gevuld door twee donkere driehoeken en een lichte ruit. Ook te zien als een gestileerde berg.
“Zie je dat schilderij boven de haard jongen? Dat is je overgrootopa, mijn vader. Het had niet veel gescheeld of dat schilderij was er nooit geweest en ik ook niet.”
“Waarom niet opa?”
“Dat zal ik je vertellen jongen. Weet je waarom mijn vader staat afgebeeld voor een berg, terwijl er hier in buurt helemaal geen bergen zijn? Nee? Misschien kun je het raden. Denk maar eens goed aan de banier die we in de kapel hebben hangen.”
“Moira's Berg?”
“Inderdaad knul. Mijn vader heeft die kapel voor haar opgericht. Toen hij een jong man was raakte, kreeg hij om iets verschrikkelijks onbenulligs ruzie met zijn beste vriend. De ruzie liep hoog op en ze raakten vrijwel dagelijks slaags. Het liep zelfs zo hoog op dat mijn vader de ander uitdaagde tot een duel. De dag en de tijd werden bepaald. Het hele dorp werd betrokken in hun vete en steeds meer dorpelingen kozen en kant. Niet alleen de twee jongemannen raakten slaags, maar er waren ook steeds meer gevechten tussen dorpelingen.
Alsdorff Mertens tegen zijn kleinzoon
"Op de bewuste dag van het duel verschenen niet alleen de twee jongens op het veld net buiten het dorp. Het volledige dorp was verdeeld in twee kampen en het duurde niet lang of een waar slagveld vond plaats. Mannen, vrouwen en kinderen vochten met elkaar.
"Totdat zij verscheen.
"Aria, een priesteres van Moira. Daar stond ze, midden op het slagveld, tussen het geweld, in haar witte jurk. De haren wapperend in de wind, de armen omhoog, als wilde ze de lucht omarmen. Langzaamaan verstomde het geluid en en voor een hielden de mensen op met vechten. Overal lagen gewonden. Ook mijn vader was dodelijk gewond. Aria liep langzaam langs alle gewonden en legde op ieder haar hand. Maar lang niet iedereen werd genezen. Niet iedereen ontving Moira’s genezing. Mijn vader wel.
"Hij heeft meteen de kapel laten bouwen en heeft daarna nooit meer gevochten. Vrede zou er zijn.”
Rystill – Godin van Natuur, Jacht en Balans
Rystill is de godin van natuur. Ondanks haar afkeer van beschaving word zij vaak afgebeeld als een statige vrouw in prachtige kleren vervaardigd uit de materialen van haar domein. In de zomer is zij groei, warmte, voedsel. Onder haar bewind bloeit het land op en laat de natuur haar weelde zien. Tot de herfst voor mensen, planten en dieren het moment van oogsten inluidt en het huilen van haar jagende beastmen gehoord kan worden in elk bos en over elke heuvel.
Haar giften komen en gaan net zo snel als de zomeravond verandert in een storm. Menig verhaal bestaat over Rystill die door het land ging, en waar zij ging heroverde de natuur het land, met tand, storm en wortel. Zij die leven volgens haar wegen en jagen onder de bescherming van haar rokken. Ze weten één regel boven al: Je plaats in haar domein zal elke dag bejaagd worden, Haar zegening geeft kracht zolang je deze zelf kunt veroveren.
De volgelingen van Rystill leven aan de rand van beschavingen en vertellen al die het wil horen dat je alleen maar leeft als je jaagt en de testen van Rystill kan doorstaan. Rystill word veelal aangehangen door zij die in de bossen leven, de akkers bewerken en zij die de zeeën bevaren. Voor al wat bejaagd word moet nieuw leven geplant of gebaard worden. De grootste zonde is om alleen te jagen of alleen leven te geven: Alles moet in balans gegeven en genomen worden. Rystill’s volgelingen streven om in harmonie met natuur te leven. De volgelingen van Rystill dragen natuurlijke kleuren, het groen bladeren en het bruin van de aarde.
Rystill behoort tot één van de Allianties, samen met Lava en Druidisme. Lees hier meer.
Het symbool van Rystill is een boom aan de waterkant.
Aan de voet van de berken van het bos ligt de oude jager, zijn laatste adem uitgeblazen, zijn laatste prooi stervende aan zijn voeten.
Gesprek bij het heen gaan van David Eskes, dorp’s jager en vader van 3.
“Vader, Nee blijf bij me!”
“Hij ging zoals hij leefde, in haar aangezicht, altijd op jacht.”
“Wat heb ik eraan?! Zij is mijn vader niet! Ik wil hem terug!”
“De natuur geeft en neemt. Het is tijd dat jouw vader zijn plek tussen de wortels neemt.”
“Maar waarom zo, en zo vroeg, niemand zal hem herinneren! Mijn zusje en broer zullen het niet snappen, hoe moeten zij verder zonder hun vader?”
“Kijk om je heen, de Spirits van het bos zijn hier om zijn devotie te belonen. Deze plek zal van hem zijn en een eik waardig aan deze man zal zijn plek in nemen. Hoor in de diepte van het bos haar gekozen volk huilen om zijn jacht’s einde."
Shivaun – God van Oorlog, Strijd en Opoffering
Shivaun wordt meestal afgebeeld als een vechtjas, getekend door de strijd. Hij mist op de meeste afbeeldingen wel een paar vingers of een van zijn ledematen, maar in brute kracht overtreft hij alle andere goden en godinnen. In intelligentie echter niet. Shivaun is niet dom, maar hij laat zich wel eens meeslepen door zijn emoties. Echter, een vijand dient verslagen te worden, ongeacht de prijs. Een ledemaat opofferen om je doel te bereiken is een kleine prijs in de ogen van Shivaun.
Samen met Doran bepaalt hij het lot van allen op het slagveld. Ze oordelen over hun moed, inzet, strategie, eer en vaardigheden en bepalen vervolgens wie de strijd zal winnen. Shivaun verwijt Doran vaak dat hij te afstandelijk is. Een goede krijger weet zijn emotie te gebruiken. Pure woede is een gevaar voor de tegenstander, niet voor de strijder zelf. En alleen diegene wiens hart waarlijk in de strijd ligt, weet wat een goed offer is om te brengen voor de overwinning.
Priesters en volgelingen van Shivaun zijn voornamelijk krijgers. Ze leven meestal vrij sober en zijn gewend om veel te reizen. Een goed volgeling werkt doelmatig en doortastend, maar legt zijn hart in iedere strijd waar hij in komt, of het er nu een van wapens of van woorden is.
Het symbool van Shivaun is een mensfiguur die een arm mist. In sommige gevallen missen andere ledenmaten.
Ik weet het nog als de dag van gisteren, hij rende voor onze eenheid uit in zijn volle bepantsering, zwart met rood gekleurd. Ik heb nog nooit zo iemand gezien, als eerste was hij op het slagveld, om zich heen maaiend met die enorme bijl van hem. Hij brak het moraal van de tegenstanders alsof het twijgjes waren. Hij was op de plaatsen waar hij op dat moment het beste nodig was, zijn eigen verwondingen negerend opdat de strijd gewonnen kon worden. En na afloop zorgde hij ervoor dat onze gewonden veilig afgevoerd konden worden en dat de doden hun laatste eer bewezen kregen. De eerste die de strijd betreed en de laatste die het weer verliet. Een echte kampioen.
Uit het dagboek van Thoben, infanterist
Hertogdom Amsdan
Het Hertogdom Amsdan was het laatste stuk land dat de Keizer veroverde in zijn jonge jaren. De lokale bevolking bood hevig verzet tegen elke inperking van hun vrijheden. Uiteindelijk werd de overwinning hier ook niet op militair vlak behaald, maar door uitgebreide gesprekken tussen de afgezanten van de Keizer en de lokale heersers. Volgens geruchten kwam de doorbraak in de gesprekken toen een jong kind de onderhandelruimtes binnendrong en aan de verzamelde menigte vroeg: "Maar waarom kunnen we niet allemaal sámen spelen?" Of dat de werkelijkheid is, of een mooi verhaal verspreid door de vele priesters van Het Kind in deze contreien zullen we nooit weten.
Sinds de aansluiting bij het Keizerrijk gaat het voorspoedig met Amsdan. Ver van het hart van het Keizerrijk is het leven goedkoper, maar de betalingen voor bescherming van de grens zijn niet minder. En aan die grens hoeft eigenlijk weinig te gebeuren, want op enkele dorpen na is er geen leven te vinden ten westen van Amsdan. Het geld dat overblijft geeft de lokale adel maar wat graag uit aan feesten voor de bevolking, of aan verbeteringen van de leefomstandigheden. Men zegt dat ieder huishouden in Amsdan genoeg reserves heeft om gasten aan hun tafel te ontvangen, en dat de deuren altijd openstaan.
Toch is niet alles alleen maar mooi en vrolijk in dit Hertogdom. Er wordt gefluisterd dat er een vloek ligt over het geslacht Van Ams: Na Hertogin Lotte van Ams, de eerste die de titel kreeg, is er geen enkele opvolger geweest die de volwassenheid bereikt had voor de voorganger overleed. Oftewel, de Hertogen van Amsdan worden niet oud. Hoe ze zich ook omringen met dokters, magiërs en priesters, iets lijkt hun lot te bezegelen. Veelal enkele jaren nadat er een opvolger op de wereld is gezet gebeurt er een tragisch ongeluk, een ziekte of een moord. Toch blijft de familie van Ams zorg dragen voor haar landen, en zijn ze geliefd bij de inwoners, misschien juist wel omdat ze de last van deze vloek zonder klagen op zich nemen. Ook de huidige Hertogin, Vrouwe Nelleke van Ams, is nog niet volwassen. In de traditie van haar familie is ze al wel verloofd, en wel met een neef van de Hertog van Gresham.
Het Hertogdom is verdeeld in drie Graafschappen: Graafschap Umgrim onder Graaf Umgrim, Graafschap Spring onder Gravin Spring, en Graafschap Eichenzweig onder Graaf Eichenzweig.
Hertogdom Breedewater
In het Hertogdom Breedewater werd de Keizer geboren, en de grenzen van het huidige Hertogdom waren ooit de grenzen van het land waar de Keizer koning was. Toen zijn land verder groeide hield hij de grenzen van dit gebied intact, en installeerde hier de eerste Hertog Breedewater, een van zijn trouwste volgelingen. Maar de troon van de Keizer zelf is ook altijd in dit land blijven staan, en bijna de helft van de inwoners van dit Hertogdom wonen in de rijkshoofdstad Torquil.
Het leven in Breedewater is niet perse makkelijk. De bergen werpen lange schaduwen en een koude wind over de landen. De grond is hard en niet bijzonder vruchtbaar. Langs de Ethlinn komt veel handel, maar de meeste schepen stoppen enkel in Torquil, waar alle belasting direct naar de Keizer gaat. Het Hertogdom beschermt geen buitengrenzen van het Rijk, en krijgt daar dus ook geen financiële bijdrage voor. Het maakt het een van de armere gebieden, maar dat maakt de inwoners niet minder trots. In hun ogen is het harde leven een kleine prijs om te betalen om zo dicht op de Keizer te mogen leven. Want in dit Hertogdom wonen de meest fanatieke volgelingen van het Godenkind. Overal zijn tempels voor de Keizer te vinden, in elk dorp is de stem van een Priester te horen. De wet wordt hier bijzonder trouw nageleefd, en overtredingen worden keihard afgestraft.
Toch zijn er genoeg sporen te vinden van een tijd vóór de Keizer. Een belangrijk voorbeeld is elfenhaat. Al in de eeuwen voor de Keizer geboren werd, waren de inwoners van deze landen erg duidelijk in hun meningen over elfen: De puntoren zijn minder waard, slechts zinnig als slaven die de kleine klusjes opknappen. Nog steeds is het niet ongewoon om geketende elfen te zien die de harde grond omploegen of de vloeren boenen. Binnen de wetten van het Keizerrijk worden ze amper beschermd, aangezien die veelal betrekking hebben op enkel mensen. Ook de huidige Hertog, Heer Frits Carlos Breedewater, staat absoluut niet bekend als een elfenvriend. Maar hij is een sterke leider die het respect van zijn volk keer op keer verdiend, en hoewel zijn haar al lang grijs is lijkt hij nog niet van plan om het stokje door te geven aan zijn zoon.
Het Hertogdom is verdeeld in drie Graafschappen: Graafschap Lindenboom onder Graaf Lindenboom, Graafschap den Bock onder Graaf Den Bock en Graafschap Emelisse onder Graaf Emelisse. Ook bevinden zich binnen het gebied van dit Hertogdom drie bijzondere gebieden: De hoofdstad van het rijk, Torquil, de protectoraatstad Saldrad en het uizonderingsgebied van Sutri Stad.
Moeder Tristeza – Godin van Liefde, Beloftes en Zonden
“Moge haar licht waarlijk op je schijnen vanaf haar plek naast de Keizer”
Veelgebruikt gezegde in Torquil
Tristeza is de godin met de meeste volgelingen in het Keizerrijk. Ze wordt hier gezien als de moedergodin, bron van het leven van alle mensen, en volgens sommigen ook het leven van de elfen en de dwergen. In zelfs de kleinste dorpjes is een altaartje te vinden voor Haar, versierd met zijden rozen, doornenkransen en kleine offerandes die aan haar gebracht zijn. In ieder huishouden is wel een icoontje te vinden dat aan haar gewijd is. De Keizer wordt gezien als Haar gezel en geliefde.
Tristeza is bijna de ultieme schoonheid, gekleed als een prachtige dame in een rode jurk met een gigantische brandwond in haar gezicht. Liefde is niet altijd fijn. Van kalverliefde tot de overspel plegende echtgenoot, Tristeza bevindt zich in alle fases van een leven. Tristeza erkent als geen ander dat schoonheid ook schuilt in de donkere kanten van een wezen, zonden maken deel uit van het leven. Dat liefde niet over rozen gaat maakt deel uit van Haar pad. Haar pad gaat over minstens zoveel doorns als rozenbladeren.
Tristeza houdt van Haar volgelingen bijna zoals een vrouw van haar geliefde houdt. Wanneer je Haar behandelt zoals een geliefde behandeld hoort te worden, zal Zij je geven waar je om vraagt. Maar verbreek je een belofte of verraad je Haar, dan zul je er alles aan moeten doen om Haar liefde weer te mogen ontvangen. Jaloezie is Haar zeker niet onbekend. Ze heeft absoluut een zwak voor personen wiens hart gebroken is.
Volgelingen van Tristeza zijn te vinden in alle lagen van de bevolking. Haar tempel in Torquil wordt alleen overschaduwd door de tempel van de Keizer, maar het scheelt niet veel. Zij eist geen bepaalde gebeden of dagelijkse handelingen van Haar volgelingen, maar Ze verwacht wel trouw. Het geeft niet als je niet je hele leven Haar aanhangt zolang je Haar maar eervol behandeld als je Haar gunsten hebt ontvangen. Vergeet Haar niet nadat Ze je heeft geholpen liefde te vinden, want Ze kan het net zo makkelijk weer afnemen. Volgelingen weten ook heel goed dat je Haar nooit alles moet geven wat je aan liefde hebt. Wanneer dat gebeurt zal Zij net als een jaloerse geliefde je nooit meer loslaten.
Binnen het geloof in Tristeza zijn twee belangrijke stromingen. Waar de gewone bevolking haar eert op hun eigen manier, zijn Haar trouwste volgelingen en priesters aanhangers van één van deze stromingen. De volgelingen van Haar pad der belofte van de Liefde noemen zich de Carocorum. Hun symbool is de roos van Tristeza. De volgelingen van Haar pad der zonden van de Liefde noemen zich de Peccata. Hun symbool is de doornenkrans van Tristeza. Degenen die dit pad belopen volgen een gevaarlijk pad, maar zijn sterk overtuigd van Haar liefde voor hen. Beide stromingen delen Haar tempels en leven vreedzaam naast elkaar.
Jonge mensen, op zoek naar de ware, zullen Haar hulp inroepen door een zogenaamde Liefdestocht te maken. In de nacht van een volle maan, zullen zij het bos in trekken. Ze dragen daarbij een krans van rozen met doornen op het hoofd. In het licht van de volle maan wordt Zij aangeroepen en geëerd. Tijdens dit aanroepen worden de rozenblaadjes van de krans verzameld tot alleen nog de takken met doornen overblijven. Wanneer daarna de rozenblaadjes op de grond worden gestrooid, zal Tristeza de rozenblaadjes zo laten vallen dat het duidelijk zou moeten zijn wie de ware voor je is. Niemand weet of Tristeza hier werkelijk een hand in heeft, maar het ritueel wordt nog steeds uitgevoerd.
Soms wordt Zij aangeroepen om een belofte tussen twee mensen te bekrachtigen. Verbreek de beloft niet of je roept Haar toorn over je af. Sommige volgelingen eren Haar door zonden te plegen. De bevolking om hen heen keurt dit vaak af. Degenen die dit pad belopen volgen een gevaarlijk pad, maar zijn sterk overtuigd van Haar liefde voor hen.
Het symbool van Tristeza is een roos met scherpe doorns.
Verbreek nooit een belofte opdat het je niet vergaat zoals het Tawer verging.
Uit "Lessen des levens" door Hendrik Josef Allegonde
Vergeet Tristeza nooit opdat het je niet vergaat zoals het Tawer verging.
Tawer was een jong man toen hij de Liefdestocht ondernam. De jongemannen in zijn dorp hadden allen de liefde reeds gevonden, maar Tawer was nog steeds alleen.
Vastberaden om de ware te vinden, vlocht hij een krans van de rozen uit zijn tuin. Hij koos de rozen uit met de meeste doornen, want hij zou lijden voor Tristeza.
In het maanlicht nam hij de rozenblaadjes van zijn krans, terwijl de bloeddruppels hem in de ogen vielen.“Vrouwe Tristeza, leidt mij naar de ware en ik beloof met heel mijn hart voor altijd U te dienen.”
Zo geschiedde. Zijn rozenblaadjes vormden een duidelijk portret en al gauw vond hij zijn ware in het volgende dorp.
Niet snel daarna trouwde Tawer zijn geliefde. Maar Tawer beging een grote fout. In zijn geluk vergat hij Tristeza te eren en te danken.Verliefdheid kan een hoofd op hol brengen.
Toen Tawer een baan aannam bij de Magister als Ziener en zich volledig op de leer van de Waakster richtte, was zijn lot beslecht.
Die ochtend werd hij wakker naast een gruwelijk tafereel. Naast hem lag zijn geliefde, een doornenkrans om haar keel. Gestikt in rozenblaadjes.
Zijn hart brak, maar dit keer was Tristeza er niet om het te lijmen. Roep nooit de toorn van een jaloerse godin over je af.
Op mijn reizen zag ik vele tempels, maar geen ervan maakte zoveel indruk als de tempel van Tristeza in Torquil. Voor Haar is hier waarlijk een architectonisch meesterwerk geplaatst. De toren van haar tempel reiken ver de hemel in. Bijna net zo ver als de toren van de tempel van de Keizer die natuurlijk boven alles uitsteekt. Het is een tempel waardig voor de gezel van de Keizer.
Uit het reisverslag van Estra van Genevouder
Binnen in de tempel werd ik overdonderd door een intens gevoel van liefde en voelde ik me waardig en geliefd in Haar aanblik. Ondanks dat ik als nietig persoon in haar enorme tempel mocht binnen komen, voelde het alsof ik thuis kwam. Waar in andere tempels een sfeer van priesterlijke stijfheid overheerst, was de tempel van Tristeza in Torquil veel meer een Huis van samenzijn.
Aan de rechterkant van de tempel eren de Peccata haar op hun manier, terwijl de linkerkant van de tempel het domein van de Carocorum. Echter mag men als gewone volgeling in beide helften plaats nemen, ongeacht welke stroming men wil volgen.
Ik kan u aanraden, reiziger, om zeker een bezoek te brengen aan Haar tempel wanneer uw reis u naar Torquil brengt. Zelfs wanneer u geen volger van Haar bent, mag een bezoek aan Haar tempel niet ontbreken.
Hertogdom Daralis
De meeste buitenstaanders zien Daralis als een stil gebied, ingeklemd tussen water en bergen, waar de mist zelden van de velden verdreven wordt. Ze vinden het niet gek dat dit het Hertogdom met de minste inwoners is, want wie wil er nu in zo'n gebied leven? Bovendien gaan er verhalen over duistere wezens die uit de bergen naar beneden kruipen, en uit de dieptes van het meer omhoog... Kortom, wie buiten de grenzen van Daralis leeft, blijft vaak ook liever weg van dit gebied.
De inwoners van Daralis zelf kijken heel anders naar hun thuislanden. Ze zien elke dag de eeuwenoude schoonheid van de bergen en de serene wateren van het Sedrun Meer, en weten zichzelf gelukkig in de stilte en rust die er heerst. Hun grond is vruchtbaar, het vee welmoedig en de lokale heersers benaderbaar. Zelfs de boeren hier hebben de tijd om van het uitzicht te genieten, en een bijzonder hoog percentage heeft de kunst van de letteren onder de knie en geniet in de schemering nog van een boek en geurige thee.
In deze oase van rust lijkt het soms alsof er niets bijzonders gebeurd. Wellicht zien de inwoners van Daralis sommige dingen ook gewoon niet meer als vreemd. De mist die tot in de late namiddag over de velden blijft liggen zien zij als een gift die de planten bewaterd. Een gift gegeven door de mysterieuze inwoners van Sedrun Meer, de schijnbaar tijdloze wezens die zelden het land betreden, maar toch een goede band hebben met Daralis, en in het bijzonder haar Hertogelijk huis. In Daralis Stad zijn regelmatig processies van het Hertogelijk Paleis naar de kust, waar giften teruggegeven worden aan het water en haar inwoners, veelal kunst of bijzondere teksten. En aan de andere kant van dit Hertogdom, aan de voet van de bergen, brengen de dorpelingen regelmatig kleine giften naar afgelegen bergpassen, om de geesten van de bergen te vragen hun schaduwen niet te lang de zon te laten verbergen. Ze spreken over de bergen en de geesten als oude vrienden, al hebben ze een hoge mate van respect voor deze wezens.
Net als het Hertogdom staat ook de familie van Hertog Daralis bekend als enigszins vreemd, misschien zelfs excentriek. De Hertog komt zelden buiten de grenzen van zijn gebied, maar zijn kinderen trekken door de wereld om zijn kunstverzameling te vergroten. Ze zoeken naar alles wat onbekend is, of bijzonder of uniek. Menig kunstfanaat is al afgereisd naar Daralis-stad om de legendarische kunstverzameling van de Hertog te bekijken, maar niemand krijgt deze te zien. De Hertog nodigt reizigers graag uit voor een kort gesprek en een kop thee, en het schijnt een goede gastheer te zijn, erg geïnteresseerd in zijn gasten en hun verleden. Naar het schijnt heeft hij brede kennis over allerlei onderwerpen, maar vooral verhalen over het Occulte hoort hij graag. Deze excentrieke Hertog staat ver van zijn volk, maar het lijkt hen niet dwars te zitten. Het volk van Daralis kan de rust wel waarderen.
Het Hertogdom Daralis is opgesplitst in twee Graafschappen: Graafschap Daralis-Hatten onder Gravin Hatten, en Graafschap Sedric on Gravin Du Sedric.
Trovat – God van Reizen, Handel en Geluk
Trovat is de god van de stervelingen die leven van verandering. Reizigers, die niet lang stil kunnen zitten. Handelaars, die hun waren het liefst zo snel mogelijk zien veranderen, en met verre oorden samenwerken voor de hoogste prijzen. Gokkers, die hun geld inzetten in de hoop iets nieuws te krijgen met wetenschap dat ze alles kwijt kunnen raken. Het is een levendige god, die vooral energieke volgelingen aantrekt. Zijn priesters zijn dan ook vooral handelaren, minstrelen, huurlingen en zeelieden.
Trovat heeft een exotisch uiterlijk. Zijn zongebruinde huid en felgekleurde kleren maken hem een zeer opvallende verschijning in welk gezelschap dan ook. Hij praat graag en zit vol verhalen. Het is de vraag of deze allemaal even waar zijn, maar zijn reputatie als bard overschaduwt af en toe in ieder geval zijn reputatie als handelaar. Maar welke handelaar wenst dan ook als een geslepen onderhandelaar bekend te staan? De grootste winst die een handelaar kan boeken is onderschatting.
De volgelingen van Trovat zijn gewend om altijd op pad te zijn, en leven van dag tot dag. Zij laten zich leiden door waar de munt heen rolt en zijn bereid om hiervoor een gokje te wagen. Hij die zonder risico handelt zal immers nooit waarlijk rijk zijn. En is het geen fantastische uitdaging een groot verlies te boven te komen?
Het symbool van trovat is een vista van de horizon, met een weg die de verte in gaat, met de zon en maan aan de hemel.
“Ah! Geëerde gast! Wees welkom in mijn handelaars kraam. Ik heb alles wat jouw hartje begeerd. Exotisch fruit? Edelstenen? Zijde? Magische artefacten? Voor de juiste prijs kunnen ze van jou zijn. Of wil je ruilen? Ik zoek nog goede wol voor de nachten wanneer ik in de woestijn ben.
Uit “Vertellingen over Priesters” door Tibald Dornwoord
"Heb je iets anders? Breng het hier, dan kan ik het bekijken en er een waarde aan hangen.
"In al mijn reizen en beleefde avonturen ben ik wel achter de kern van het bestaan gekomen, geld moet blijven rollen. Stil staan is achteruit gaan. Dus vertel het je vrienden, familie en kennissen. Ik sta hier nog voor twee dagen en dan ga ik weer voorwaarts…”
De Waakster – Godin van Zienerij, Waarheid en Geheimen
Zij draagt vele namen; De Waakster, de Vrouwe, het Oog. De Waakster is een groot mysterie in het pantheon der goden. Pas recent publiekelijk toegetreden, maar niet minder belangrijk.
Een groep van haar volgelingen stellen dat Zij alles ziet wat er gebeurt. Tegelijkertijd zeggen andere groepen dat de dienaren van de Waakster zelf niet eens weten wie zij dienen. Er wordt beweerd dat allen die een visioen ontvangen, dit van Haar ontvangen. Gevraagd of ongevraagd, ziener of gewone man. Maar niemand weet zeker of dat ook echt zo is. De meningen zijn hierover verdeeld. Het enige waar iedereen het over eens is, is dat ieder visioen een prijs heeft. Haar volgelingen hechten grote waarde aan de waarheid en zullen altijd nastreven de waarheid boven tafel te krijgen.
Zieners zijn vaak volgelingen van Haar. Zij stellen hun geest open voor Haar visioenen. Hetzij voor de gemeenschap, hetzij voor zichzelf. Sommigen van hen werken nauw samen met de wettelijke macht in hun woonplaats. Een visioen over de waarheid kan er immers voor zorgen dat een onschuldige niet achter de tralies verdwijnt. Echter niet alle Zieners volgen haar.
Priesters van de Waakster kiezen er vaak voor om niet als zodanig herkend te worden, want hun godin houdt van geheimen. Wanneer een priester er voor kiest zich toch bekend te maken, zul je hem of haar vaak herkennen aan een ketting met oogjes erop. Zowel priesters als volgelingen geloven er in grote getale in dat zij het best te bereiken is met de ogen gesloten. Een devoot volgeling is daarom vaak op de gekste plekken met gesloten ogen te vinden, op zoek naar een visioen van hulp.
Het symbool van de Waakster is het Allesziende Oog.
Gisteren moest een compagnie vanuit de barakken van de schout uitrukken om bijstand te bieden in een dispuut in het tempelhuis van de Waakster. Het betreurt ons te moeten melden dat hierbij een dode is gevallen.
Uit de Courant van Benice, door Gregor Uiterpoort, reporter
Het dispuut ontstond tijdens een bijeenkomst van priesters van het tempelhuis. Volgens ooggetuigen hadden broeder Vargend en broeder Arstonds, beiden priester van de Waakster, een verhitte discussie over hun geloof. Broeder Vargend staat bekend in de omgeving als een fervent volger van de godin. Sommigen betitelen hem als radicaal. Zijn standpunt was dat alle Zieners van de Waakster zich moesten overgeven aan de visioenen, tegen welke prijs dan ook. Broeder Arstonds, die bekend staat als een wat gematigdere priester, had als standpunt dat visioenen juist een waarschuwing zijn dat de zieners te ver gaan. Deze discussie is zo hoog opgelopen dat broeder Arstonds het met de dood heeft moeten bekopen. In het heetst van de discussie heeft broeder Vargend een mes getrokken, waarna hij in blinde woede heeft ingestoken op de ander.
Broeder Vargend is door de magistraat onder arrest gesteld. Uw reporter heeft toestemming gekregen om de verdachte in het gevang te spreken, maar helaas kwam er geen normaal woord uit de mond van deze man. De gevangenisbewaarder spreekt zelfs van een knettergekke gevangene.
De rechtszaak tegen broeder Vargend zal plaats vinden op de 20e van deze maand.
Hertogdom Esgard
In de tijden vóór het Keizerrijk was het grootste deel van het huidige Hertogdom Esgard al verenigd als één land. Het huidige Graafschap Von Ribbentopf stond indertijd bekend als het Weilenreich. Veel van de huidige bestuurscultuur in Esgard stamt nog steeds uit die tijd. Want hoewel het Hertogdom volgens alle officiële structuren bestuurd wordt door de Hertog vanuit Esgard-Stad, ligt erg veel van de macht bij de gildes die hun hoofdkwartieren nog steeds hebben in Weylin Stad.
Esgard kent talloze gildes. Volgens de overleveringen begon het ooit met gildes zoals veel grote steden kennen; Verzamelingen van vakmannen die de rechten hebben om hun vak uit te oefenen in dit gebied. Smeden, kleermakers, houtbewerkers, bakkers, leerlooiers, slagers, ga zo maar door: Esgard telt deze dagen meer dan 30 verschillende ambachtsgildes. Maar daar is het niet bij gebleven. Ook andere bevolkingsgroepen zijn zich gaan verzamelen in gildes, te beginnen met verschillende geloofsgroepen. Niet alleen priesters bevinden zich in zulke gildes, maar ook de meer fanatieke volgelingen van een god sluiten zich hier bij aan, en dragen bij aan het werk dat het gilde uitvoert. Zo werken het chirurgijnengilde en het gilde van Moira nauw samen om de genezingshuizen door het hele Hertogdom te beheren, bestaat het gilde van Shivaun uit verschillende groepen krijgers die zich inzetten voor militaire doelen die het gilde steunt, en kan men bij het gilde van Angharad zowel aankloppen voor een begrafenisplechtigheid als voor een paladijn die ondoden verjaagt. Uiteraard volgde op de geloofsgildes ook magiersgildes voor elementalisten en occultisten, en toen er ruchtbaarheid kwam aan een vrij geheimzinnig necromantiersgilde besloot ook de criminele onderbuik van Esgard zich te verenigen in dievengildes, moordenaarsgildes en ga zo maar door.
Inmiddels telt Esgard meer dan 70 verschillende gildes en is iedere volwassene die in het Hertogdom woont lid van gemiddeld van 1.3 gildes. Inschrijvingen bij de gildes zijn niet publiekelijk inzichtelijk (dankzij stevig aandringen van de minder legale gildes), maar in de Gildekamer van Weylin Stad wordt het totaaloverzicht altijd bijgehouden en worden jaarlijks kopieën verschaft aan de Hertog in Esgard-Stad. Dankzij het overzicht van inschrijvingen is op ieder moment bekend welke gildes het grootste zijn. De leiders van de tien grootste gildes zetelen samen in de Gilderaad, waarmee ze leiding geven aan de Gildekamer en zeer regelmatig adviezen en verzoeken sturen naar de Hertog. Officieel heeft de Gilderaad geen verdere macht, maar in de praktijk is gebleken dat de Hertog hun adviezen en verzoeken zeer zelden in de wind slaat. Het zou immers niet de eerste keer zijn dat het hoofd van de familie Van Esgarden een onfortuinlijk ongeluk krijgt, kort nadat hij tegen de Gilderaad in ging...
De eerste Hertog van Esgarden was geen inwoner van het Weilenreich. De Keizer besloot de gebieden rondom Esgard-Stad met het Weilenreich samen te voegen in de hoop de structuur gelijk te trekken met de rest van zijn rijk, maar de familie Van Esgarden kende de landen aan de overkant van de Ethlinn en trokken een iets ander plan. Om conflict met de gildes te voorkomen maten ze zichzelf een voornamelijk ceremoniële rol aan, en besteden ze veel aandacht aan het legitimeren van de gildes. Zo werd de familie bij de meeste gildes al snel geliefd. Toch zijn de Hertogen van Esgard nooit tandloos geweest. Al vroeg besloten ze om de stad Overleeg weg te halen bij het Graafschap von Ribbentopf, om enige balans te herstellen. Ook werd de Gilderaad aan enkele wetten gebonden, om enige balans te behouden. Dankzij politiek slim spel wisten de Hertogen van destijds zulke beslissingen niet met hun leven te bekopen. Ook de huidige Hertog, Otto van Esgarden, speelt het politieke spel vaardig. Hij wordt hierin bijgestaan door zijn vrouw Ida, de jongste dochter van Graaf von Ribbentopf, die tevens als leider van het kleermakersgilde plaats neemt in de Gilderaad. Het koppel is bij de gemiddelde bevolking weinig geliefd, aangezien ze weinig gezien worden, maar ze hebben het samen voor elkaar gekregen flink meer macht bij de Hertog te leggen dan ooit gelukt is in Esgard, en dat heeft ze de waardering van de Keizer opgeleverd.
Het Hertogdom Esgard is opgesplitst in twee Graafschappen: Graafschap Von Ribbentopf onder Graaf von Ribbentopf, en Graafschap Uberlehr onder Graaf Overleeg-Garten.
Hertogdom Estuaire
Het Hertogdom Estuaire wordt het meest gekenmerkd door de rivierdelta van de Ethlinn, bekend als Ethlinn's Fingers. De rivier heeft haar eerste afsplitsing op het punt waar de Hertogdommen Brenna, Breedewater en Estuaire elkaar raken, en vertakt zichzelf daarna in een zestal grote en ontelbare kleinere takken voor het de zee vind. Vooral in die kleinere vertakkingen weten handige lieden vaak goud te filteren uit het zand dat de rivier meeneemt. Dit goud is de oorsprong van de bijnaam van het gebied (Vingers van Goud, of Goudvelden), en ook de oorsprong van de eeuwenoude rijkdom van dit gebied.
Tegenwoordig is het niet meer alleen het goud van de Ethlinn dat rijkdom brengt in Estuaire. Ook handel speelt een belangrijk aandeel in deze tijd. Veel van het handelen binnen het Keizerrijk gaat over water, en veel van het verkeer over water gaat over de Ethlinn. Heel Estuaire heeft daar voordeel aan, omdat de wateren van Ethlinn's Fingers niet makkelijk begaanbaar zijn en het vooral de kapiteinen uit deze gebieden zijn die hier succesvol navigeren. Vooral de schepen van Benice hebben hier groot succes mee, al hoort deze protectoraatstad technisch gezien niet bij Estuaire.
Maar naast goud en handel groeit de rijkdom ook simpelweg omdat niets meer geld aantrekt dan geld. Estuaire staat bekend als het meest luxueuze gebied van het rijk, en langs haar kusten hebben de grootverdieners en adellieden uit het gehele land hun vakantiewoningen staan. Zo zijn er enkele weken per jaar dat het politieke hart van het Keizerrijk zich opeens lijkt te verplaatsen naar de kusten van Estuaire, en er in Torquil relatieve rust is. De rest van de tijd worden sommige gebieden in Estuaire enkel bewoond door personeel dat leegstaande huizen onderhoud, en ordetroepen van de Hertogin die zorgen dat er geen dieven binnendringen.
De eerste Hertog van Estuaire kwam uit de gelijknamige familie Estuaire. Lange tijd leverde deze familie de Hertog, maar in het jaar 3969 kwam hier een einde aan toen de enige erfgenaam jong stierf bij een jachtongeluk. Hiermee kwam de familielijn van Estuaire ten einde. Naar het schijnt was het met name de kleindochter van de Keizer die hem er van overtuigde om de verloofde van de jong overleden Hertog als nieuwe Hertogin aan te wijzen. Zo werd Fleur Doigt'or de nieuwe Hertogin, als leider van een vruchtbaar huis met vele takken vol gezonde kinderen, waarin de oudste vrouw de titel erft. Zij heeft de titel nog steeds, en het lijkt er op dat de bevolking het initiele wantrouwen over het verkrijgen van deze titel grotendeels vergeten is. Bovendien is haar dochter erg geliefd, dus het huis lijkt de Hertogelijke troon stevig te bezitten.
Het Hertogdom Estuaire is verdeeld in drie Graafschappen: Graafschap Valois onder Graaf Valois, Graafschap Bosonid onder Gravin Bosonid-Doigt'or en Graafschap Pueril onder Gravin Pueril. Ook bevinden zich binnen het gebied van dit Hertogdom de protectoraatsteden Ivoren Toren en Benice.
Hertogdom Gresham
Het Hertogdom Gresham is in veel opzichten een modelvoorbeeld van wat het Keizerrijk poogt te zijn. Volgens bijna alle historici heeft de Keizer zijn model van feodaliteit gebaseerd op het eeuwenoude systeem dat werd gebruikt in het voormalige koninkrijk van Gresham. Er gaan verhalen over de reis die de keizer in zijn jonge jaren maakte naar dit gebied, en geruchten dat hij zelfs een tijd onder valse naam rondreisde en zich voordeed als landloze ridder... Het is het soort verhaal dat graag verteld wordt in Gresham, waar verhalen hoog in het vaandel staan, maar ook alles net iets anders lijkt te worden gezien dan in de rest van het rijk.
Gresham is een mooi en grotendeels kalm land. De grond is uitermate geschikt voor landbouw en het Hertogdom ligt gunstig voor de handel, ingeklemd tussen de twee grote rivieren van het westelijke rijk. De glooiende heuvels en oude wouden zijn inspiratie voor menig schilder en de oorsprong van menig verhaal. Ook de inwoners van Gresham vertalen vaak verhalen en sprookjes, en voor ieder belangrijk ding kennen ze wel een sprookje dat hun draai op de werkelijkheid weergeeft. Vraag een inwoner maar eens naar de legendes over Moeder Tristeza, Koning Rystill, Ridder Doran en Haldor de Vijand-God; je hebt gegarandeerd een avond lang verhalen die alle kanten van het leven lijken te belichten. Sommige zouden zeggen dat de inwoners van Gresham dromers zijn of te veel fantasie hebben, anderen zeggen simpelweg dat ze hier anders naar het leven kijken, met wellicht veel plezier.
Niet alleen verhalen staan in hoog aanzien. Ook eer en glorie zijn belangrijk in Gresham. Bijna iedereen die in deze landen opgroeit droomt er van om de wijde wereld in te trekken, als ridder, troubadour of tovenaar. Bijzonder veel lieden van lage komaf doen dit ook, vaak met verrassend succes. De adel in Gresham is niet bang om jonge lieden die goede daden doen al snel tot ridder te slaan, dus je struikelt in deze landen over de landloze ridders. Zij leven van de Hertogelijke Majordomus, een systeem dat door het gehele hertogdom berichten deelt over onheil, dreiging of problematiek en geld betaald voor de oplossing hiervan. En als dit niet genoeg oplevert kan iedere ridder natuurlijk ook nog zijn aantreden maken bij een van de vele toernooien, waar de liefde van het volk evenveel waard is als de prijzenpot voor de winnaar. Tussen dit alles door lopen de troubadours die de verhalen verspreiden langs het gretige volk. Wie goed oplet kan een van de vele mysterieuze tovenaars zien rondlopen over de markt, ongetwijfeld op zoek naar ingredienten benodigt voor de occulte taken die uitgevoerd worden. Iedere inwoner is verstandig genoeg afstand te houden van zulke figuren, want iedereen weet: Een tovenaar kan zomaar vlam vatten. En voor wie dit alles nog niet genoeg spanning is, zijn er ook de nog de verhalen over de roofridder Niehe, die vooral de inwoners van het Wikkelwoud de stuipen op het lijf jaagt.
Het Hertogelijk huis van Gresham kent een wonderlijke geschiedenis. Volgens de verhalen van de inwoners van Gresham werd de lijn van het Hertogelijk huis onderbroken ten tijde van een burgeroorlog, waarin alle erfgenamen de dood vonden, en de vijand van het huis de Hertogelijke kroon brak en in de wateren bij Sedrun gooide. Maar uit die watere kwam een mystieke vrouw, gedragen door mist, die de hersmeedde kroon aan een weeskind gaf. En dit kind voegde zich bij de legers van de overleden familie en met haar overwonnen ze. Zo werd de jonge Aurora de Hertogin van Gresham, en haar nazaten bezitten de troon nog steeds. De huidige Hertog, de jonge Jan Primus, ook bekend Als Gambrinus van Gresham, is nog te jong om zelfstandig te regeren, maar is toch al zeer geliefd bij zijn volk. Tot zijn 17e levensjaar is er een moeder regent en raad van advisuers actief om hem te steunen in het dagelijks bestuur en het contact met de keizer te onderhouden, al wordt gezegd dat de jonge Hertog de stem van de Keizer al meermaals gehoord heeft.
Het Graafschap is verdeeld in drie Graafschappen: Graafschap Annesley onder Gravin Annesley, Graafschap Fairfax onder Graaf Fairfax en Graafschap Harley onder Gravin Harley.
Inschrijfformulieren
De Allianties en de Stemmen
Uit de geschriften van Aymer, bewaarder van het archief van Driscoll, Torquil.
Al in het verre verleden bestudeerden de stervelingen van onze wereld de vormen van kracht. Magiërs van alle soorten lieten sporen achter over hun eigen kunnen en dat van anderen, en over de verschillen die hiertussen bestaan; al in tekeningen die we vinden in oude grotten staat dit opgetekend. Duidelijke gebieden werden gedefinieerd. Zij die hun kracht vonden in de Elementen waren Elementalisten. Zij die hun kracht vonden in de Goden waren Priesters. En zij die elders hun kracht vonden waren Occultisten. En zoals de beheersers van deze krachten apart bekeken werden, zo ook de bronnen van kracht. Goden, Elementen, Occulte Krachten; het waren zaken die geen overlap of verbinding hadden. Geen enkel document uit onze vroege geschiedenis spreekt over dergelijke zaken.
Dit alles veranderd rond het jaar 2500, volgens de resterende geschriften. Het waren roerige tijden. De Elfen leefden nog in de grote wouden die tegenwoordig bij het Keizerrijk horen. De dwergen waren nog teruggetrokken in de duistere tunnels van Orothan’s Spine. Maar aan de zuidelijke kusten leefden de mensen en bouwden hun civilisaties langzaam op. In hun inhaalslag op de oude rassen lieten ze weinig onaangetast, en dat had gevolgen. Het was in deze tijd dat de Necromancer Kalithé het sterfelijke ontsteeg en tot het pantheon toetrad. En het is ook in deze dagen dat de oude eilanden van de Sutri onbewoonbaar werden, waardoor ze zich aan het vaste land vestigden bij een jonge vulkaan.
Uit diezelfde tijd stammen de eerste verhalen over de Allianties die nu zo’n normaal onderdeel van het leven zijn geworden. De oudste verhalen gaan over ontmoetingen met de wezens die we nu nog steeds als mysterie beschouwen. Eerst kwam Elysion, een gedaante als gemantelde mist, een stem als de fluisterende dood. Later kwam Seiavioto, een wezen van drie gezichten, pas na jaren herkend als één enkel wezen. Waar deze wezens kwamen, ontstonden de eerste geruchten over de Allianties.
De meesten denken dat het de Goden waren die de Allianties begonnen. Wellicht dat de Moeder twee zo tegenovergestelde Goden aanwees om het Pantheon te verbinden aan de andere krachten in de wereld. Weer anderen zeggen dat de mysterieuze Elysion en Seiavioto al bestonden vóór de Allianties, en dat zij de krachten samenbrachten. En natuurlijk zijn er een paar die beweren dat het de Occulte Krachten waren die het proces begonnen, of zelfs de Elementen. Maar deze Krachten zijn zonder persoonlijkheid en wil, zonder sturing en stem… Hoe dan ook, de Allianties bestaan.
Het wezen Elysion spreekt in fluisteringen voor de Alliantie van Kalithe, Mist en Necromantie. Zij worden gezien als de Alliantie van het verleden en van de dood. In hun handen liggen de geheimen die door de tijd verloren zijn geraakt, de kracht om het verleden te behouden, en de dood te overwinnen. Veel stervelingen zijn bang voor deze Alliantie, maar de wijzen weten dat deze Alliantie een onvermijdelijk deel van de wereld beheren. Na het leven komt de dood, alle kennis kan verdwijnen, en iedere hartslag behoort een moment later enkel nog tot herinneringen.
Het wezen Seiavioto spreekt in drie stemmen voor de Alliantie van Rystill, Lava en de Druides. Zij worden gezien als de Alliantie van de toekomst en van het leven. In hun handen liggen de wonderen van geboortes en ontkieming, de kracht om de toekomst te laten ontvouwen, en om telkens nieuw leven te laten ontstaan. Wie denkt dat dit een kracht van vrede en vreugde is, kijkt te simpel naar de wereld: Vruchtbare grond is vaak het gevolg van vernietigende vuren, leven voedt zich telkens op de de dood, ook de natuur is meedogenloos.
Zoals de richting die de Goden ons leven geven zo zelden is aan te wijzen, zo ook is ook de sturing die de Allianties aan de wereld geeft vaak een geheimzinnig geheel van fluisteringen en windvlagen. Zij die de Allianties besturen zijn er toch van overtuigd dat deze samenwerkende krachten grote invloeden uit kunnen oefenen. Daar waar Seiavioto zich toont volgen vaak succesvolle oogsten, worden tweelingen geboren en spreken de smeden over de hitte van de vuren. Daar waar Elysion gelopen heeft worden eeuwenoude geschriften teruggevonden, overleeft een oude hond het verrassend lang en blijkt een verstopte Necromancer in het bos plotseling een geneeskrachtig kruid te kennen om een zieke grootmoeder te redden. Maar ook waar de Stemmen van de Allianties niet gezien worden, kan een gepreveld gebed naar de Allianties verschil brengen…
De Sutri
De Sutri zijn een verzameling van stammen die leven in de nabijheid van de vulkaan Aviana. Ooit leefden ze op de eilanden uit de kust, rondom een andere vulkaan. Maar een geweldadige uitbarsting van die vulkaan maakte het leven daar volledig onmogelijk. Sterk verminderd in aantal zijn de Sutri toen aan het vaste land gekomen. Hier hebben ze altijd veel onrust onder de andere bevolking veroorzaakt. De Keizer zorgde er succesvol voor dat die positie veranderden: Hij vroeg hen als bondgenoten in de strijd, en in ruil daarvoor hebben ze nog steeds bijzondere rechten binnen de landen van het Hertogdom Breedewater. Het zorgde er ook voor dat hun traditie van het 'raiden' afnam, omdat na de vereniging van het rijk alle omliggende landen hun bondgenoten waren.
Het leven van de Sutri draait om de vulkaan. De Aviana geeft leven, en is daar dank voor verschuldigd. Elke stam brengt regelmatig offers aan de Aviana, en de waarde van die offers bepaalt de positie van de stam. Zo is telkens een andere stam de hoogste, en veranderen de levens van de Sutri continu. Ze prijzen deze veranderingen, want het leven is niet stabiel, en wie vastroest zal nooit gelukkig zijn. Toch hebben de stammen allemaal hun eigen manier van leven, die over de jaren en de veranderingen in macht niet essentieel veranderen. En ook over de stammen heen is een gelijkenis: Iedere stam wordt geleid door een Jarl, die ondersteund wordt door een Ellri (de stamoudste), een Freya (de moederfiguur die gaat over het algemeen welzijn) en de Gothi (de belangrijkste priester).
Momenteel is de machtsverhouding tussen de stammen als volgt:
- De Iganti zijn de sterkste stam. Zij zijn altijd al handelaren geweest. Hun lange traditie, die doorgaat tot het ontstaan van de stam, heeft geleid tot grote rijkdom. Mede daarom staan ze al bovengemiddeld lang bovenaan, omdat ze veel hebben om te offeren.
- De Brendika zijn de tweede stam. Ze staan bekend om hun goede defensieve linie, een traditie die al jaren van vader op zoon en moeder op dochter wordt doorgegeven. Reizende Brendika zijn altijd welkom in de legers van Hertogen en Graven, en zelfs de Keizer heeft enkele Brendika in zijn persoonlijke wacht opgenomen.
- De Vesta zijn goede strijders, maar nog betere ambachtslieden. Ze zijn erg gefocussed op gebieden waar ze goede grondstoffen kunnen halen, en reizen soms ver de gevaarlijke bergen in voor de beste metalen. Sommige Vesta proberen handelsrelaties met de dwergen op te zetten, tot frustratie van de familie Klinkhamer in Benice.
- De Vahni zijn de meer mystieke stam, een geduchte tegenstander in de strijd omdat zij groot vertrouwen ehbben in hun zieners. Iedere ziener die in deze stam geboren wordt, wordt van jongs af aan getraind om hun gave te gebruiken in de strijd. Helaas eindigt dit vaak al snel in de zienersgekte, waarna de ziener geofferd wordt aan de vulkaan.
- De Hourik worden van jongs af aan gemotiveerd aan niets anders te denken dan de zegening van de vulkaan. Van alle stammen doen zij nog het meest aan het 'raiden', het binnenvallen van vijandige landen om aan offers en grondstoffen te komen. Het levert hen de meeste problemen op met het Keizerrijk, want wat zij als vijandig zien, is vaak eigenlijk een landgenoot.
- De Udip zijn een stam die erg goed zijn in één ding. Ze maken de beste schilden van alle Sutri. Het maakt ze een lastige vijand om tegen te staan, maar ook een stam die weinig gedaan krijgt.
- De Takamaa staan al lange tijd onderaan in de machtsverhouding, omdat deze stam niet meer bij de vulkaan woont. Na de vulkaanuitbarsting is deze stam een andere reis aangegaan dan de rest van de Sutri, waardoor ze nu in het dorp Oudeschacht leven. De laatste jaren is de vriendschap tussen de Takamaa en de rest van de Sutri wel weer wat gegroeid.
Iedere stam van de Sutri heeft andere Woads die ze op hun gezicht dragen om herkenbaar te zijn. Ook hebben ze allemaal eigen tekens, die ze veelal op hun schilden of kleding dragen. Voor buitenstaanders is het vaak een totaal onbegrijpbaar allegaartje aan lijnen en kleuren.
Feodaliteit: Van De Keizer tot jonkheer
Iedere cultuur heeft zo zijn eigen manieren van bestuur. Een gebied groter dan een dorp kan niet voortbestaan zonder een gelaagde structuur van macht en kracht. Landen kunnen dat nog veel minder. De structuren van de dwergen en de elfen zijn eeuwenoud, maar ook de mensen hebben duidelijke structuur gegeven aan hun machthebbers.
Grote aantallen van de mensen leven nog buiten de steden. Ze hebben misschien nog nooit gesproken met hun lokale adellieden, of leven zelfs buiten de grenzen van het Rijk. Maar binnen de steden en dorpen, of langs de grote wegen van het Rijk, kent iedereen het systeem van Feodaliteit. In dit systeem wordt het land bezeten door een overkoepelend heerser, die het eigen land opsplits en de delen 'uitleent' aan onderdanen. Ook die onderdanen knippen hun geleende land weer uit, en delen het uit aan een nieuwe laag onder hen. Zo verdeelt het land zich van één enkele keizer(in) tot talloze boeren met hun 'eigen' stukje land.
Hoewel het systeem aanvankelijk simpel was, waarbij de lenende partij belasting betaalde aan de overkoepelende heerser, is het over de jaren uitgebreid met tal van plichten heen en weer. De overkoepelende heerser dient de landen te beschermen, maar doet dit deels door manschappen te vragen van de lenende partijen. Het land moet veelal minstens voor een deel gebruikt worden om voedsel te produceren voor de overkoepelend heerser, hoewel sommige gebieden dan juist weer niet gebruikt mogen worden door anderen dan de heerser. Zo liggen akkers, private jachtgebieden en trainingsgronden voor militairen en militia dwars door elkaar.
Dit systeem van lenen en plichten is in origine een afspraak tussen twee individuen, maar in de praktijk vaak een langlopende zaak tussen twee families, waarin het leendom wordt overgegeven van generatie op generatie. Vanuit die traditie is de adel ontstaan: Een klasse apart van individuen in het bezit van groot land. Aanvankelijk waren dit allen mannen, en waren er slechts vrouwelijke titels voor de vrouw of weduwe van de landeigenaar. Al vóór de Keizer aan de macht kwam begon dit te veranderen, maar sinds de kleindochters van de Keizer hun invloed laten gelden is het snel gegaan, waardoor in sommige gebieden van het Rijk nu de vrouwen belangrijker zijn dan de mannen. De meeste families hebben er inmiddels voor gekozen het oudste kind te laten erven, in plaats van de oudste zoon.
Het systeem van adellijke rangen en titels is over de jaren van gebruik steeds verder geformaliseerd geworden. Daarmee werd ook het taalgebruik geformaliseerd. Daaruit komen de onderstaande titels horende bij de verschillende rangen. Ook de regels rondom het 'adelen' (werkwoord, het benoemen van nieuwe edelen) zijn daarmee strenger geworden, al zijn die minder bekend en willen de lagere rangen van adel die nog wel eens aan hun laars lappen.
De titels van de adellijke leenheren, van hoog tot laag
Keizer/Keizerin: De hoogste heerser bij de gratie der goden. Oorspronkelijk was een keizer heerser over meerdere koninkrijken. Tegenwoordig spreekt men enkel nog over De Keizer.
Koning/Koningin (Verouderd): Oorspronkelijk waren de mensen verdeeld in verschillende koninkrijken. Al enkele eeuwen hebben de mensen geen koningen meer gehad.
Prins/Prinses: De titel voor (klein)kinderen van keizers of koningen. De kinderen van prinsen krijgen alleen de titel prins of prinses als ze in de directe lijn van opvolging zitten. Anders worden ze jonkheer of jonkvrouwe.
Hertog/Hertogin: De heersers van grote gebieden binnen het rijk. Van oudsher vallen Hertogen direct onder de Keizer. Hij spreekt tot hen, als vanuit de hemelen, om zijn wensen kenbaar te maken.
Markies/Markiezin: De heersers van grote gebieden aan de oorspronkelijke grens van het keizerrijk. De markiezen hadden minder invloed dan de hertogen, maar kregen meer militaire ondersteuning.
Graaf/Gravin: De hertogdommen zijn helemaal onderverdeeld in verschillende graafschappen. Alleen steden zijn hierop de uitzondering, waar de hertogen vaak een burgemeester hebben aangesteld voor het dagelijkse bestuur.
Baron/Barones: De grotere graafschappen hebben de randgebieden vaak weer in leen gegeven aan een baron. Dit heet een baronie.
Ridder: Ridder is een niet overerfbare titel, maar worden aan jonge mannen van adel gegeven nadat zij zich militair bewezen hebben. Vaak door als schildknaap te dienen voor een andere ridder, soms een andere heer, maar het kan ook gewoon door uit te blinken tijdens een slag. Per grote uitzondering worden niet-edelen geridderd. Een riddertitel is ook geen garantie voor land, maar maakt je wel een gewildere huwelijkspartner voor lagere adel.
Jonkheer/Jonkvrouwe: Iedere binnen-echtelijke nazaat van een edelman of -vrouw is een jonkheer of -vrouw, tenzij er recht is op een hogere titel. Een jonkheer of -vrouw kan eigen land hebben zonder een hogere titel, vaak in leen van een ouder lid van de familie.
Privacy Statement
Inleiding
Om het doel van Stichting Omen (SO) te kunnen behalen, namelijk het organiseren van Live Role Play evenementen is het noodzakelijk dat SO persoonsgegevens verwerkt van haar deelnemers. Dit document beschrijft welke verwerkingen er zijn, hoe deze gegevens beschermd worden en hoe de deelnemers inzage en verwijdering kunnen vragen.Beschermingsmaatregelen
Het invoeren van persoonsgegevens is beschermd door een zogenaamd SSL protocol die de invoering versleuteld en beschermd. Persoonsgegevens zijn opgeslagen op een met wachtwoord beveiligde locatie.Verwerking
SO vraagt bij de inschrijving voor haar evenementen alleen naar gegevens die noodzakelijk zijn voor het organiseren van het evenement. Dit zijn de volgende gegevens en de noodzakelijkheid:- Voornaam / Achternaam, registratie en verwerking betaling.
- E-mail, bevestiging inschrijving en betaling en promotie nieuwe evenementen.
- Geboortedatum, het handhaven van de (zachte) leeftijdsgrens.
- Dieetwensen, organisatie van catering van evenement.
- EHBO informatie, eventuele ingrijpen voor EHBO.
- Ongevallen contactgegevens, voor waarschuwen bij ongevallen.
- Voorzitter
- Secretaris
- Penningmeester
- Algemeen bestuurslid verantwoordelijk voor catering
- EHBO verantwoordelijke
Inzage, correctie en verwijdering
Mocht een deelnemer van SO inzage willen in haar opgeslagen gegevens, kan zij een e-mail sturen naar bestuur@omen-larp.nl. Ditzelfde adres kan aangeschreven worden voor eventuele correctie of verwijdering van de persoonsgegevens van de betrokkene.Meningen over Magie
Stervelingen weten maar weinig over magie en haar oorsprong, of wat het met de gebruikers van de magische krachten doet. Maar meningen hebben ze genoeg... Er zijn bibliotheken volgeschreven over de verschillende magie-soorten, en als je de straat op gaat en simpele vragen stelt, lijkt niemand een blad voor de mond te nemen. Hieronder vind je een overzicht van veel voorkomende meningen over de verschillende soorten magie. Maar onthoud: Iedereen vind iets, maar er heeft maar zelden iemand écht gelijk.
Mistmagie
De macht van Mist is, om heel eerlijk te zijn, een beetje eng. Er kan van alles verstopt zitten in de mist. Natuurlijk, je kan er allerlei kennis uithalen... Maar toch. Wie weet wat voor engs er in verstopt zit?
Marktbezoeker in Daralis
Ik moet zeggen, ik ben maar wat blij met de Mistmagiërs. Ze zijn rustiger en beheerster dan mijn man en zijn collega's. Hoe vaak ze de toren niet behoed hebben van een uitslaand vuur...
Trillian Eigar, echtgenote van een Meester in Lavamagie aan de Ivoren Toren
Je hoort wel eens dat mensen bang zijn voor mistmagiërs, en al hun geheimen. Volgens mij zijn het allemaal lafaards, die zich het liefst verstoppen in hun dichte mist en met niemand contact hebben.
Pjötr Wirrzoon, inwoner van Torquil
Lavamagie
Geen magiër die méér te zoeken heeft in het leger dan een lavamagiër. Die ruwe kracht van vernietiging, het is de hogere soldij driedubbel waard. Maar de commandant waar ze onder vallen kan maar beter sterk in zijn schoenen staan. Ik heb de littekens nog van de keer dat ik per ongeluk een kader tegen de haren instreek...
Sergeant Grey Jay, 9de squadron, 2e leger van Keizerrijk Laoghairnon
Zonder lava is er geen leven. Het is de basis van alles wat je om je heen ziet. Het is het bloed in je aderen, de voeding van iedere plant. Er is niks groter dan Lavamagie.
Holgin Eigar, Meester in Aardemagie aan de Ivoren Toren
Lavamagiërs zijn zó wispelturig. Soms zitten ze de hele dag op hun stoel, te roeren in hun soep. Dan zijn ze opeens vol passie bezig met een of ander project. Ze doen niéts half, lijkt het wel. Maar goed, ze zijn eerlijk en hun emoties zijn zelden verborgen, dus je weet wel wat je aan ze hebt.
Pjötr Wirrzoon, inwoner van Torquil
Waarheidsmagie
“Een jaar geleden wist ik nog niet eens dat er een element Waarheid bestond. Nu blijkt opeens een van mijn buren al jaren een elementalist van deze geheimzinnige kracht was. Hoe kan ik dat nu vertrouwen? Waar loog hij nog méér over?!”
Adalina Frandottir, inwoner van Conquered Hold
“Geen enkele kracht op deze wereld is zo puur als Waarheid. Niets anders bestaat al sinds het eerste begin. En toch, zo veel wantrouwen van domme stervelingen. Hoe kan je de Waarheid wantrouwen? Het is wat het is.”
Anonieme Waarheidsmagier
“Het is niet voor niets dat het element Waarheid zich lang verborgen hield. Waarheid is te heftig voor veel stervelingen, te krachtig. Verborgen voor ons probeerde het ons te beschermen en de toekomst in goede banen te leiden. Wie weet wat voor problemen het zal opleveren dat een stel verraders de Waarheid in het licht gedwongen hebben…”
Bargen, gevallen priester
Echomagie
“Wat ik vind van Echo? Het is mijn nieuwe beste vriendje! Vroeger speelde ik met een ander Kind, maar Echo is leuker. Het hoeft niet te doen alsof. En het is iedere keer anders. Maar altijd net zo leuk!”
Florian, weeskind en Echomagier.
“Men zegt dat de god Het Kind is uitgegroeid tot het element Echo. Mijns inziens is dat niet de correcte versie van het verhaal. Het Kind was nooit echt een god, al deed het zich zo voor. Het was altijd al een element. Het moest enkel nog volwassen worden. Wie naar Echo kijkt als iets jongs dat nog vorm moet krijgen, heeft het dus ook fout. Echo is exact wat het moest worden: Een kracht van vernieuwing.”
Jacques Mouillart, onderzoeker van de Ivoren Toren.
“Een onvoorspelbaar element, dat is net zo logisch als een droge waterdruppel! Snap je de gevolgen niet? Een kwart van de wereld is gebouwd van iets dat totaal veranderlijk is! Voor je het weet, weet je niéts meer zeker. Als er dan zo nodig een god tot element gemaakt moest worden, was er geen slechtere keus geweest!”
Asha, sjamaan van de vierde cirkel
Priestermagie
Het is niet aan mij om te twijfelen aan mijn godin. Zij heeft mijn nederige persoon gekozen om te spreken voor Haar. Zij heeft mij waardig bevonden om in Haar krachten te delen. En wanneer Zij mij niet langer waardig acht, zullen Haar giften aan mij eindigen.
Lorelei Waaldens, priesters van Tristeza
Ha, appels en peren! Priesters zijn net zo divers als de goden. Voor ieder probleem is er wel een te vinden die je kan helpen, maar het is zeldzaam dat er niets voor terug wordt verwacht.
Reiziger in Vaelvilla
Wat moet ik met die devote heren en dames? Ze luisteren naar hun god, wat die ook zegt! Naar redelijkheid luisteren ze niet. Heilige boontjes, ik kan er niets mee.
Holgin Eigar, Meester in Aardemagie aan de Ivoren Toren.
Schijnheiligen, ik zeg het je. De gemiddelde priester doet de moeite niet om naar een god te luisteren, ze gebruiken alleen de kracht. En de goden zijn te zwak er iets aan te doen. Wie zijn de goden tenslotte, wanneer de gelovigen zich tegen heb keren?
Bargen, gevallen priester
Rituologie
De kracht van rituelen is immens, wanneer deze goed toegepast wordt. Het bekrachtigen van woorden, symboliek, beweging en houding geeft een oneindig scala aan mogelijkheden. Dat betekent echter ook dat het maken van de kleinste foutjes, nogal grote gevolgen kan hebben.
Uit de lectuur van het college ‘Rituologie 001 - Introductie’, van de Ivoren Toren
Ik ben hem eeuwig dankbaar. Ik vond het eerst maar eng hoor, om mijn lot in handen te leggen van een ritualist. Je hoort zo vaak dat het fout gaat. Maar zonder hem, had ik hier niet meer gestaan.
Maria Virzen, inwoner van Knokkelburcht
Wat een onzin! Ze maken een tekeningetje in de grond, steken wat wierrook aan, roepen wat de lucht in en verwachten dan dat er iets gebeurt. Nee, ik geloof er niets van. Het enige effect dat rituelen hebben, is dat je zelf gelooft dat er iets anders is. En ja, natuurlijk, de kracht van geloof is heel sterk.
Bargen, gevallen priester
Necromantie
Er bestaat geen grotere zonde dan deze zwarte kunst! Het is onnatuurlijk en tegen de wetten van de Goden en de Mensen. Eenieder die dit soort kracht probeert te gebruiken verdient een snel einde. Laat de doden hun rust kennen, zo simpel is het.
Arah Irwitt, priester van Angharad
Kracht is te vinden voor ieder die er naar zoekt. Ook op plekken waar men het niet verwacht. Waarom zou men de kracht van het heengaan niet gebruiken? Die gaat anders verloren. De doden kunnen ook na het heengaan nog bijzonder nuttig zijn.
Necromantiër, naam onbekend
Vaak wordt gedacht dat necromantiërs deze vorm van magie bedrijven voor eigen gewin. In sommige gevallen is dit juist, echter geldt dat voor alle vormen van magie. Bedrijvers van deze magie zien de dood niet als het einde van iets, maar als een nieuw begin. Een kracht op zich.
Elmer Tarendsoon in “Kronieken van het mystieke leven"
Schaduwmagie
Schaduwmagie? Dat bestaat niet joh, dat is een fabeltje……...Maar hey, pssst. Als je daar meer over wil weten, moet je vanavond naar het bos net buiten de stadsmuur komen. Als je durft tenminste.
onbekende man op het marktplein in Amsdan
Een schaduw is niet zomaar de grens tussen licht en duister. Het is een dunne scheidslijn, waar beide verschijnselen samen komen. Het is de plek waar zoveel mogelijk is. Een mengsel van krachten zo fenomenaal, echter vaak verraderlijk. Het kan beide kanten op. Men moet heel goed weten waar men mee bezig is.
Lucius Ferform, Schaduwmagiër, verblijfplaats onbekend
Schaduwmagie is een slechte kracht, een kracht die bouwt op geheimen en leugens. De enige manier om te vechten tegen de Schaduw, is door er licht op te werpen. Er is niets gevaarlijker voor een Schaduwmagiër dan dat zijn geheimen aan het licht komen. En één van die geheimen zal altijd zijn dat hij Schaduwmagiër is.
Elmer Tarendsoon in “Kronieken van het mystieke leven"
Eclipse-magie
De krachten van de Zon en Maan zijn eeuwig en voor iedereen bekend. De brandende zon, met haar reinigende vuur, energetiseert ons. De kalme maan, met haar verkoelende schemerlicht, kalmeert ons. De zon laat ons naar buiten kijken, de maan naar binnen. En dat is exact het effect dat een Eclipse-magiër weet na te bootsen.
Elmer Tarendsoon in “Kronieken van het mystieke leven"
Als je ooit iemand tegenkomt die alleen reist en Eclipse-magiër zegt te zijn, maak dat je wegkomt! Levensgevaarlijke gekken, dat zijn het. Eclipse bestaat altijd uit twee gezichten, twee kanten van de munt. Hoe halen ze het in hun hoofd alléén rond te reizen?
Asha, sjamaan van de vierde cirkel
Ja, weet je, we kunnen overal wel kracht aan gaan toebedienen, maar een Eclipse-magiër is gewoon een ritualist met een smaakje.
Pjötr Wirrzoon, inwoner van Torquil
Bardische magie
Ik weet nog steeds niet wat er gebeurde, maar zodra hij zijn eerste noten speelde en ik zijn zoetgevooisde stem hoorde hing ik aan zijn lippen. Ik was totaal onwetend wat er om mij heen gebeurde. Het was geweldig.
Jongedame in Bergvest tegen haar vriendin.
Oh, er zit kracht in de woorden van een Bard, zeker. Ze gooien er mee in het rond, betoveren de hoofden van iedereen om hen heen. Geen keuze of je luistert of niet: Het kruipt in je. Die gladjanus, met zijn mooie woorden en zijn fluit, die betoverde mijn dochter en nam haar mee. Tegen haar wil, ik zeg het je!
Thomas Thomaszoon, inwoner van Overleeg
Eigenlijk is de magische kracht van een Bard helemaal niet het meest interessante aan Barden. Hun enorme kennis van alles wat er aan het gebeuren is, hun toegang tot de nieuwste nieuwtjes en de beste roddels, dáár gaat het om.
Maartje Segers, naaister te Benice
Druidisme
De kracht van de natuur kan nergens anders gevonden worden. De natuur is de grootste harmonie die bestaat. Iedere afzonderlijke energiestroom vermengt zich met een andere, tot een geheel. Een symfonie van krachten. Waarom zou je daar geen onderdeel van willen zijn?
Baldra Vereens, druide
Druides? Poeh nee joh, dat zijn van die mafkezen die niet naar de stad komen. Ze voelen hier de natuur niet, zeggen ze. Nou doe mij maar fijn de drukte en gemakken van de stad in plaats van alleen maar groen om je heen. Dat kan nooit gezond zijn.
Maartje Segers, naaister te Benice
Leven en dood, dag en nacht, jager en prooi… De natuur is één en al tegenstellingen. Daarom heb je zo weinig aan druïdes: Ze maken geen keuze, ze willen altijd balans.
Necromantiër, naam onbekend
Zienerij
Zieners zien dingen die jij en ik niet zien. Ik ben er niet jaloers op hoor, op die zieners. Het lijkt me verschrikkelijk om al die dingen te zien. Ik had een buurman die graag ziener wilde zijn. Arme kerel. Het lukte hem, maar hij is compleet gek geworden.
Neeltje Versteeghen, bakkersvrouw in Torquil
Alleen zieners kunnen de hele waarheid achterhalen in de complexe brij van onwaarheden om ons heen. Tegen welke prijs echter, weet niemand.
Uit het boek “Zien zonder te zien", geschreven door Londar Sanguil, ziener
Zonder zieners zouden veel rechtszaken in mijn rechtbank totaal anders verlopen zijn. Ze zijn echt onmisbaar. Jammer dat je zo vaak op zoek moet naar nieuwe.
Dremens Torrevaar, rechter te Benice.
Zienerij? Leugens! Ze roepen van alles, maar hoeveel er van is waar? Meestal is het toch maar vage onzin. Nee hoor, de ene helft zijn gekken met waanbeelden, de andere helft zijn oplichters.
Pjötr Wirrzoon, inwoner van Torquil
De Wilde Landen
Een groot deel van de bekende wereld is ingekaderd in grenzen, heersers en regels. Maar voorbij de bekende grenzen liggen enorme gebergtes, bossen en heuvellandschappen die nergens bij horen, en van niemand zijn. Er zijn geen wetten, er zijn zelfs amper wegen te vinden. Deze gebieden hebben geen officiële naam, maar de meeste kennen ze als de Wilde Landen.
De meeste mensen bedoelen met de Wilde Landen het gebied ingeklemd tussen Orothan's Spine, de noordgrens van het Keizerrijk en de westgrens van het Elfenrijk. Er gaan honderden verhalen rond over deze regio. In de grote steden gruwelt men van het ongeorganiseerde leven, waar mens en dier bijna gelijk zijn. In de avontuurlijke handelskaravanen spreekt men over onontdekte rijkdommen, en wilde monsters die je nergens anders tegen zult komen. De geleerden discussieren over de gebieden voorbij de bergen die nog niet in kaart zijn gebracht, en de kennis die daar te halen zou zijn. En tussen al deze verhalen in lopen genoeg mensen, elfen en zelfs dwergen die uit deze gebieden komen, en die soms hun stemmen verheffen om verhalen te bevestigen en ontkrachten. Maar zelfs zij hebben vaak maar kleine stukken gezien van deze gevaarlijke wildernis en weten lang niet alles.
Toch is er genoeg wél bekend over de Wilde Landen. Over de stammen van binnenlanders en woudelfen, de drie zogenaamde ‘wilde steden’ die er liggen, de Sjamanen die aan de voet van het gebergte leven, en over een gevaarlijke plek midden in de bergen.
Bewoners van het Woud der Stenen
Het grootste gebied van de Wilde Landen is het Woud der Stenen. Het heeft die naam gekregen omdat een ongewoon groot getal van de bomen versteend of dood is, al zijn er ook nog genoeg plekken waar de takken het zonlicht op ieder moment van de dag verborgen houden. Door dit gehele woud zijn kleine groepjes bewoners te vinden. Veelal primitieve stammen in hutten tussen de bomen, of rondtrekkend over de velden. Er zijn mensen, elfen en dwergen; meestal leven de rassen gescheiden van elkaar, maar soms leven ze samen. Op de grote vlaktes trekken uitgebreide families rond met vee, en in de wouden leven ze in kleine hutjes. Maar één ding hebben ze allemaal gemeen: Ze zijn vrij van enige overheersing, en kwetsbaar voor van alles.
Tussen de kleine stammen wonen groepen rovers, sommige zo groot dat het bijna rooflegers zijn. Ze trekken rond, stelen de andere bewoners leeg, en moorden en plunderen naar hartelust. Er zijn maar weinig plekken in de Wilde Landen die veilig zijn van hen, en alleen de grote handelskaravanen die op de wegen blijven maken kans tegen ze.
En natuurlijk zijn er ook de wilde dieren, groter en gevaarlijker dan waar dan ook in de bekende wereld. Van grote jagers tot kleine giftige diertjes, alles is te vinden. Omdat de Wilde Landen zo dun bevolkt zijn, floreren de dieren hier, en op veel plekken zijn mensen prooi in plaats van jager.
De Landen van Al'Harrat
Slechts twee grote wegen gaan de Wilde Landen in. Één van die wegen is de Weylin Weg, die na een lange tocht door het Weylin Woud de grens van Esgard bereikt. Vanaf daar kronkelt de weg langs de bergen, naar een plateau dat aan bijna alle kanten omring wordt door de hoge bergtoppen. Van alle plekken in de Wilde Landen wordt dit gebied het meest bezocht door handelaars, avonturiers, wetenschappers en zelfs bewoners van het Woud van Stenen. Het plateau is piepklein vergeleken met de grote rijken van de wereld, maar kan toch een soort eigen land genoemd worden. Hier heerst Heer Al'Harrat over de steden Lordale en Lydrale.
Over Heer Al'Harrat is maar weinig bekend. Volgens de geruchten heerst hij al minstens tweehonderd jaar over Lordale, en niet veel korter over Lydrale. Hij zetelt in zijn enorme paleis, gebouwd op een heuvel midden in Lordale. Zodra een karavaan neerstrijkt op de vlakte buiten de stadsmuren worden de leiders uitgenodigd in het paleis. Door de dikke muren van de stad, over de grandioze hoofdweg vol fonteinen, tussen rijke verlichting en magnifieke panden, lopen ze omhoog naar het magnifieke paleis vol van glas, kristallen en gekleurde vuren. In een grote glazen koepel worden ze ontvangen door één van de honderd vrouwen van de Heer, en onder het genot van dure dranken en hapjes worden hen de strikte wetten van de stad uitgelegd. Daarna zijn ze vrij om te gaan, begeleid door afgezanten van de Heer die met hun mee gaan om alle vragen te beantwoorden en handel te drijven. Maar Heer Al’Harrat zelf zien ze nooit. Het verhaal gaat dat zelfs de inwoners van de stad hem al honderd jaar niet zagen. Alleen zijn zoon toont zich met enige regelmaat in de stad, soms om namens zijn vader te praten en soms om te zoeken naar de vrouw van zijn dromen, want hij is van huwbare leeftijd. Het is niet ongekend dat handelaren hun dochters meenemen in de hoop op een ontmoeting met de rijke zoon van de nog rijkere Heer, maar nog nooit met succes.
De meeste karavanen reizen niet verder naar Lordale, maar sommigen maken de reis af om bij Lydrale te komen, de stad aan het einde van de Weylin Weg. Deze stad ligt tegen een hoge bergtop aan, en bestaat bijna volledig uit mijners die de grootste edelstenen uit de bergen halen. Heer Al'Harrat huurt al velen jaren dwergen in om zijn onderdanen de kneepjes van het vak te leren, en met succes, want de edelstenen die uit de bergen bij Lydrale komen zijn wereldwijd erg gewild.
Tempelstad Weeg
Wie niet via de Weylin Weg naar de Wilde Landen reist, doet dat via de Wilde Weg, die de grens vormt tussen Esgard en Vaelvilla. Deze weg wordt zelden gebruikt voor handel. In plaats daarvan komen hier meer personen op zoek naar spiritueel heil, occulte kennis of wijs advies. De eerste stop op deze weg is de tempelstad Weeg. In de bomen hangen daar de Tempels van de Natuurgoden, een term die nogal breed wordt opgevat door de priesters die er leven. De tempel van Rystill is de grootste, gebouwd in de top van de hoogste boom van de wijde omgeving. Maar in de bomen daaromheen zijn ook Moeder Tristeza, Moira, Angharad, Shivaun en vele andere, kleinere goden en geesten te vinden. De priesters zijn niet onwillend om te handelen, maar alleen waarlijk gelovigen mogen de ladders beklimmen die naar de tempelstad leiden. Er wordt gezegd dat de kans om de stem van een God te horen vrijwel nergens groter is.
Dara - Hart van de Sjamanen
Wie de Wilde Weg nog verder afreist, en de tocht door het Woud der Stenen veilig volbrengt, komt in het hart van de landen van de Sjamanistische cultuur.
Overal in de Wilde Landen, maar ook op veel andere plekken, leven kleine stammen, vaak primitief en afgesloten van de buitenwereld. En tussen hen leven de wijze Sjamanen, die de taak dragen de balans te bewaren, voor de zielen te zorgen en de geesten tevreden te houden. Sommige leven bij de stammen, andere reizen rond, en in zeldzame gevallen ondernemen ze verre reizen omdat de balans ernstig gevaar loopt.
De sjamanen zijn dus overal te vinden, maar er is één plek die belangrijker voor ze is dan de anderen, en waar jaarlijks een grote ontmoeting georganiseerd woont: Dara. In een gigantisch gebouw staat een grote Shrine, en wordt een sterke rituele cirkel onderhouden vanwaar de sjamanen contact kunnen houden met plekken over de hele wereld.
Ooit was het een groot geheim waar Dara precies zou liggen. Er was nog geen weg naar toe, en alleen de Sjamanen zelf wisten de weg. Anderen werden niet toegestaan. Tegenwoordig is dat anders. Op initiatief van de Sjamanen zelf is de Wilde Weg vanaf Dara doorgetrokken, en kunnen zij die advies van de Sjamanen zoeken naar hen toekomen. Maar het hart van Dara, rondom de Shrine, blijft voor alleen de Sjamanen zelf.
De Tanden van de Bergen
In het westen van de Wilde Landen ligt een duister gebied van Orothan’s Spine. Het is van veraf te zien, omdat de bergtoppen scherper zijn, de stenen donkerder, en het weer vaak slechter. Er is maar weinig over bekend, maar de verhalen zijn te hardnekkig om te negeren, en er is nog nooit iemand teruggekeerd die de bergen introk. De stammen die dicht bij de bergen wonen zeggen alleen dat de tanden van de bergen scherp zijn, en dat als de muil je eenmaal opslokt, niets je meer kan redden.
Er wordt gefluisterd over een weg de bergen in, maar die is alleen nog op oude kaarten te vinden. Sommige zeggen dat de weg begint bij Dara, anderen zeggen dat hij afsplits vanaf Lydrale. Avonturiers spreken over een weg die alleen gevonden kan worden als het onweert boven het gebergte, maar gelukkig is dat vaker wél dan niet het geval. En de handelskaravanen weten vaak te vertellen dat Lord Al’Harrat een enorme prijs uitreikt voor iemand die kan bewijzen in het gebergte geweest te zijn.
IJzerhaard- Rijk der Dwergen
Ooit woonden de dwergen in Orothan’s Spine. Volgens hun eigen geschiedenis wonen ze hier al vanaf de dag dat de wereld gemaakt werd, lang voordat de eerste elven het daglicht zagen. De dwergen kwamen zelden naar de oppervlakte, en groeven almaar dieper in bergen rijk aan goud, ijzer en andere delfstoffen. Het volk kende voorspoed en er waren vele clans, tot bijna een millenium geleden de monsters van de nacht kwamen. Binnen enkele decennia was de dwergenbevolking flink uitgedund en waren alleen de Holger en Murdaral clan nog over, verjaagd uit hun bergen en tunnels. De twee clans hadden geen andere keuze dan op zoek te gaan naar een nieuwe plaats om te wonen.
Na een exodus van maanden, kwamen de dwergen aan bij de Hazed Mountains. Ze stuurden verkenners de dikke mist in, maar de enkeling die terugkwam, was compleet in de war. Ook dit bleek geen goed thuis. Bijna ontstond een splitsing tussen de clans, maar dankzij het harde werk van enkele dwergen bleven ze toch samen, en trokken ze door naar het laatste grote berggebied dat de wereld kende, de bergen die tegenwoordig bekend staan als Holger's Reach. Het gebied bleek totaal verlaten, de bergen nog onaangetast door gravende wezens. Het was de ideale plek om een nieuw thuis te vestigen. Zo begonnen de twee clans aan het bouwen van de nieuwe thuislanden van de dwergen. Clan Murdaral begon met de bouw van Murdaral's Gate, waardoor een vlake tussen de bergen werd afgesloten. Clan Holger begon direct te graven en bouwde dicht aan de oppervlakte de stad Holger's Hold, van waaruit ze wederom tunnels begonnen te graven.
De gezamelijke clans hadden één ding geleerd van de monsters in Orothan's Spine: In de dieptes van de aarde zitten dingen, die niet wakker gemaakt mogen worden. Ze zworen aan elkaar nooit meer te diep te graven. Toch hebben de beide clans dit anders opgevat. Clan Murdaral leeft sinds de aankomst in Holger's Reach vooral aan de oppervlakte. Hun huizen zijn uit de bergwanden gehouwen, en vrijwel alle huizen hebben daglicht. De grootste verzamelingen van Murdaral dwergen leven rondom Murdaral's Gate, Wyndham en Rorhym, maar ook op vele andere plekken in de bergen bevinden zich steden en dorpen van de Murdarals.
Clan Holger, daarintegen, leeft nog steeds het liefst buiten het zicht van de zon. Vanuit Holger's Hold hebben ze uitgebreide tunnelnetwerken gegraven, en in vele grotten zijn nederzettingen gebouwd. Toch blijft Holger's Hold zelf de enigste grote stad, gebouwd in een gigantische uitgegraven grot, gestut door enorme pilaren. Clan Holger graaft niet meer zo diep als vroeger, maar in plaats daarvan gaan ze steeds verder. Dankzij hun werk zijn niet alleen alle woonplekken van de dwergen aan elkaar verbonden, maar zijn er ook ondenkbaar lange tunnels die onder de gehele bekende wereld door lopen. Het is onder dwergen algemeen bekend dat er geen enkele plek op de wereld is op méér dan twee uur loopafstand van een toegang tot de tunnels. Maar waar die ingangen precies zijn, dat weten de meeste dwergen niet, laat staan dat de mensen en elfen weten waar in hun rijken de dwergen binnen kunnen komen.
De dwergen zijn een rijk volk. Clan Holger weet waar de rijkdom in de grond zit, en heeft ondergrondse lavapoelen gevonden waar alle metalen omgesmolten kunnen worden. Vanaf sommige van die lavapoelen lopen aangelegde lavastromen naar plekken aan de oppervlakte. Clan Murdaral heeft zich gespecialiseerd in het verwerken van de ruwe metalen, en van hun aanbeelden komen de beste wapens en pantsers die deze wereld kent. Zeker de lavasmederijen hebben een vrijwel legendarische status op de wereldmarkten. Vanuit Murdaral's Gate wordt er gehandeld, vrijwel exclusief met Benice en Torquil, en zo komt er goed geld terug naar de bergen, waarmee de dwergen zichzelf van voedsel en andere zaken voorzien die in de bergen niet makkelijk te krijgen zijn.
De twee clans van de dwergen verdelen zich onder in Haarden. Dit zijn een soort van gigantische families, die vaak duizenden leden tellen, maar volgens de legendes afstammen van dezelfde 'oerdwerg'. In de Moederhaarden wordt de bloedlijn doorgegeven via de vrouwelijke lijn, in de Vaderhaarden via de mannelijke lijn. Elke Haard wordt geleid door de oudste Vader of Moeder van de hartfamilie van de Haard. Binnen de Haard is hun woord wet, en iedereen kijkt met respect naar deze zeer ervaren dwergen, vrijwel allen de 100 levensjaren gepasseerd. Toch regeren ze niet als tirannen, want de gewoontes en tradities van iedere Haard zijn zo oud dat er weinig nodig is om het gewone leven door te laten lopen. Veel van de Haarden hebben een bepaalde specialisatie. Er zijn gravers en stutters, wapensmeden of pantsersmeden, priesters en genezers. Dwergen van de Haarden wonen dus ook vaak dwars door elkaar. Ze zijn te onderscheiden door bepaalde stijlen en kleding, tattoos, of haardracht.
Enkele keren per jaar komen de oudsten van alle Haarden samen in de Raad van de Aardouders. Deze verzameling van Haardleiders is de enige overkoepelende macht die het rijk IJzerhaard kent. Er zijn geen koningen of koningen, geen adel en geen recht van de rijksten. De Aardouders maken samen de beslissingen die invloed hebben op alle dwergen. Dit kan gaan over de grote handelscontracten, over het openen van nieuwe tunnels, of over het sluiten van allianties. Zo was het de Raad van de Aardouders die in het jaar dat de Keizer gekroond werd besloot een gift te sturen en de vrede met het mensenrijk vast te leggen in een handelscontract, en gaf de raad ook het akkoord op het vertrek van de Haard Jarsuk uit het bergenrijk toen een van hen Hertog van Brenna werd. Toch is het een zeldzaamheid dat de Raad beslissingen neemt. Meestal draait alles redelijk vanzelf.
Ylyndriad – Rijk der Elfen
Volgens de meeste historici is het elfenrijk het eerste rijk dat het daglicht zag. Rondom Iltharion zijn ruïnes waarvan gedacht wordt dat ze meer dan tweeduizend jaar oud zijn. Het is een rijk met een geschiedenis vol pieken en dalen, splitsingen en herenigingen. Maar rondom de eeuwenoude stad Iltharion is altijd een rijk gebleven waar de elfen de macht in hand hadden en de cultuur steeds meer diepgang en rijkdom kreeg.
In de geschiedenis van het elfenrijk zijn twee dingen van bijzonder belang voor haar huidige positie. Ten eerste was er de hereniging van het elfenras, na een lange splitsing tussen de groepen die zichzelf de 'Hoogelfen' noemden en diegenen die de 'Woudelfen' genoemd werden. De Hoogelfen zijn diegenen die altijd in de steden gewoond hebben en hun focus leggen op kennis, cultuur en kunst. De Woudelfen zijn diegenen die ooit de steden verlieten om de verbinding van het elfenras met de natuur terug te vinden. Lange tijd leefden de groepen apart en was er weinig onderlinge liefde. Maar inmiddels al meerdere generaties aan elfen geleden vonden de twee groepen elkaar weer, en werden er uitgebreide rituelen en feesten gehouden om de hereniging van het elfenrijk te vieren. Zelfs mensen en dwergen waren welkom bij deze gebeurtenissen.
Niet lang na de hereniging kwam het tweede geschiedkundig belangrijke moment: De isolatie. Voor een lange tijd sloot het elfenrijk de grenzen. Oorzaak hiervan was de behandeling van elfen in de landen van de mensen, waar elfen niet alleen met minachting beschouwd werden maar vaak ook als slaven gebruikt werden. Er zijn verhalen over een specifieke diplomatieke rel die de isolatie veroorzaakte, maar waarschijnlijker is dat het een geleidelijk proces was. Hoe dan ook, voor ruim 250 jaar hoort de wereld weinig van de elfen. Pas dan, in de tijd dat Keizer David zijn rijk net verenigd heeft, veranderen er dingen. Men zegt dat op de dag dat de toenmalige heerser van het elfenrijk een zoon kreeg, hij ook besloot dat het nodig was de grenzen weer te openen. Tenslotte zou een verenigd mensenrijk een groot gevaar kunnen zijn voor de elfen, als de diplomatieke banden niet aangehaald werden. Gelukkig voor de elfen waren veel van de mensen het bestaan van de elfen vrijwel vergeten, en was daarmee de ergste elfenhaat ook verdwenen. Zo kon het elfenrijk met relatief gemak terugkeren op het wereldtoneel.
Zo is het elfenrijk tot haar huidige stand gekomen. Al zolang de elfen zich herinneren worden ze vanuit Iltharion geleid door de familie Ylyndar, en het lijkt er niet op dat dit zal veranderen. De elfen in de steden en de elfen in de wouden leven vreedzaam samen, mensen en dwergen mogen onder begeleiding in het gebied reizen, en steeds vaker gaan de elfen ook de wijde wereld in. Wie rondreist in de steden van de elfen ziet hun betoverend mooie architectuur, hoort hun eeuwenoude liederen en kan proeven van de wijsheid die een lang leven kan brengen. En wie de wouden intrekt zal zien dat de elfen geleerd hebben één te zijn met de natuur en de cyclus van het leven, als hoeders en deelnemers in het spel van jacht en prooi.
Het elfenrijk bestaat uit zes gebieden, met elk één stad van bestuur. Iedere stad in het rijk is vertegenwoordigd door een senator. Deze senatoren zijn verkozen door de elfen uit elke stad. Samen met Koning Ylyndar zitten zij in een senaat om het reilen en zeilen van het koninkrijk te regelen. Zo zijn er nu onder andere senatoren van oorlog, landbouw, cultuur en educatie. De koning eigent zichzelf niet meer inspraak toe dan de senatoren, hij treed echter wel op als voorzitter. Toch ziet het volk de koning echt als de leider van Ylyndriad, niet in het minst omdat het land zijn naam draagt. Dit zijn de zes grote steden van het rijk:
- Iltharion - Het hart van het elfenrijk is de stad Iltharion, waar de cultuur al het oudst is. In het hart van de stad zetelt de familie Ylyndar, de machthebbers van het rijk. Nergens anders zijn de torens zo hoog en mooi als in deze stad, en nergens anders klinken de liederen van de elfen zo mooi. Het is de trots van de Ylyndars dat niemand die in Iltharion leeft honger of armoede kent, en ook iedere reiziger die hier komt kan rekenen op een warm bed en een voedzame maaltijd.
- Esarion - De op één na grootste stad van het elfenrijk ligt in een valei tussen de uitlopers van Orothan's Spine. Hier heeft de familie Kyndel de macht, en staat het gigantische gebouw wat trots de Wereldbibliotheek genoemd wordt. Volgens de elfen is hier alle kennis die de wereld heeft opgeslagen, en rondom deze bibliotheek is een universiteit gebouwd waar veel elfen enkele jaren besteden om wijsheid op te doen. In Esarion is ook de waterval waarin jonge elfen van de familie Ylyndar ondergedompeld worden, wanneer ze hun plicht als drager van de macht accepteren.
- Silverpeaks - In Silverpeaks zetelt de Edansyr Familie, niet alleen de leiding van de stad maar ook van het leger van de elfen. Hoewel het geen groot leger is, is het uitzonderlijk goed getraind. Veel in Silverpeaks draait om het trainen en onderhouden van de soldaten. De kern van de stad lijkt op de klassieke elfensteden, maar er zijn uitlopers de bossen in, want in deze stad leven de Hoogelfen en Woudelfen gezamelijk. Daarnaast verdient Silverpeaks bijzondere aandacht omdat het de enige stad is waar ook andere volkeren in grote getalen wonen. Veelal zijn dit mensen en dwergen die om verscheidene redenen zich minder welkom voelen in hun eigen thuisland, maar er zijn ook onderzoekers die graag met de elfen samenwerken. Het is onduidelijk waarom de elfen kiezen om al deze buitenstaanders in één stad samen te brengen: Sommigen zeggen dat Silverpeaks simpelweg dicht bij de grenzen ligt, anderen vermoeden dat de elfen de buitenstaanders graag dicht bij hun leger houden voor als er iets mis gaat.
- Nithf - De stad Nithf is moeilijk te vinden, niet in het minst omdat de stad in niets lijkt op de andere steden van de elfen. Dit is het hart van de samenleving van de elfen in de wouden. De stad is gebouwd in de bomen van het Dieptebos, en bedekt een oppervlakte vier keer groter dan Iltharion, terwijl er slechts een tiende van de hoeveelheid elfen woont. De leiders in Nithf zijn de Eriladar familie, al zien zij zichzelf meer als begeleiders van de groei en krimp van de stad, dan als heersers ervan.
- Elryus - In Elryus heerst de Filarion familie. Ze hebben ooit Elryus gesticht omdat ze het niet eens waren met de Ylyndar familie over bepaalde zaken. Ondertussen hebben de Filarion en Ylyndar families het bijgelegd, en is Elryus trouw onderdeel van het rijk. Toch houdt Elryus altijd een mate van 'andersheid', en veel elven die graag iets vernieuwender zijn dan de liefhebbers van het klassieke Iltharion gaan naar Elryus.
- De Grijze Toren - Midden in Orothan's Spine is een gebied dat misschien het beste te omschrijven is als een gigantische krater. En midden in die krater, op een berg die anders is dan de anderen, staat een gigantische toren van grijs gesteente, die als niets anders bekend staat dan 'de Grijze Toren'. Er is veel mysterie over deze plek, maar alle geruchten spreken over een gevangenis voor de meest gevaarlijke criminelen. Het gebied rondom de Grijze Toren is een grote, dode vlakte. Er zijn amper dieren te vinden, alleen het kleinste ongedierte overleeft. Zelfs magie krijgt hier geen grip op de wereld: Magiers, priesters, druides, ritualisten, ze zijn allemaal volstrekt krachtloos zodra ze de vlakte betreden.
Benice
Torquil
De stad Torquil is de hoofdstad van het Rijk, en zo groot dat het bijna een land op zichzelf zou kunnen zijn. Ontelbare mensen wonen hier, vergezeld door een aardige dwergenpopulatie, en enkele elfen. Het is een stad die vele gezichten kent, maar op vrijwel iedereen een bepaalde aantrekkingskracht heeft. En uiteraard is deze stad het centrum van de macht, waar de Keizer op zijn troon zit.
In het hart van de stad staat het Keizerlijk Paleis, ook wel bekend als de Tempel van de Keizer. Het gebouw kent een openbaar gedeelte, waar men komt om de keizer te aanbidden en te spreken met zijn priesters en ambtenaren, waar hogere ambtenaren en lagere machthebbers elkaar ontmoeten, en waar bepaalde rechtszaken plaatsvinden. Vanuit het openbaar gedeelte gaan vele trappen omhoog naar de troonzaal van de Keizer, die met vele metershoge glas-in-lood ramen uitkijkt over de stad en het rijk. In deze zaal ontvangt de Keizer de geëerde zielen die een audiëntie gegund zijn. Dag en nacht schijnt er uit de ramen van deze zaal het eeuwige licht dat van de Keizer zelf afkomstig is. Torquil is zo gebouwd dat iedere grote straat zicht biedt op het Keizerlijk Paleis, zodat inwoners op elk moment omhoog kunnen kijken en zich verwarmd voelen door het heilige licht van het Godenkind.
De grootste weg die vanaf het Keizerlijk Paleis neerdaalt is de Avenue van de Goden. Hieraan heeft iedere God een grote tempel gebouwd. Helemaal bovenaan is de tempel van Moeder Tristeza te vinden, een gebouw zo prachtig dat het maar net onder doet aan het Keizerlijk Paleis. En ook de andere tempels zijn prachtige gebouwen van grote variatie, die zowel van binnen als buiten de persoonlijkheid van hun God uitdragen.
Andere grote wegen zijn de Paradeweg (waarover de legers van de Keizer van en naar het paleis gaan), de Handelsstraat (waarop de grote markten zich bevinden), het Pad van Kennis (waaraan de vele afdelingen van het Keizerlijk College van Conquest en Inquest liggen) en de Waterweg (een kanaal geflankeerd door twee wegen dat vanaf de Ethlinn naar het paleis voert).
Tussen de grote wegen in liggen de wijken waarin de inwoners van Torquil wonen. Dicht bij het paleis staan grote woningen van de adel en hoge ambtenaren. Dichter bij de stadsmuren worden de woningen kleiner en armer. Niet iedereen in Torquil leeft een makkelijk leven. Maar wie leeft in het licht van de Keizer is altijd gezegend.
Torquil ligt in het Hertogdom Breedewater, maar valt niet onder het bewind van de Hertog. De gehele stad valt direct onder de macht van de Keizer, die zijn ambtenaren en priesters in zet om de stad te beheren. In de praktijk valt een groot deel van dit beheer op de schouders van de Paleismeester, een functie die traditioneel vervuld wordt door de hogepriester van de Keizer.
Ivoren Toren
Saldrad
Hertogdom Vaelvilla
Het Hertogdom Vaelvilla is een gebied van uitersten. De inwoners van dit land zijn zowel traditioneel als uitbundig, vieren het leven maar aanbidden de dood, zijn fanatiek gelovigen maar feesten alsof de goden niet meekijken.
Religie neemt een centrale rol in door heel Vaelvilla heen. Primair hierin is het geloof in Angharad, de godin van de dood en het hiernamaals, die hier ook wel bekend staat als La Santa Muerta. In Vaelvilla gelooft men dat je pas echt dood bent als je bent vergeten. Er zijn dus regelmatig grote feesten waarin het leven van de overledenen wordt herinnerd en gevierd. Feest, drank en de liefde zijn allemaal onderdeel van deze uitbundige feesten, en alle bevolkingslagen doen hier aan mee. Een belangrijke plek in het geloof van Angharad is Puerto de la Muerta, waar de grootste tempel van La Santa Muerta staat en waar de Knekelkardinaal, hoofd van de kerk, heerst. De huidige Knekelkardinaal is de broer van de Hertog, een teken van het innige verbond tussen dit geloof en het hertogelijk huis.
Maar ook de andere kerken hebben een sterke aanwezigheid in Vaelvilla. Veel van de geloven hebben hun hoogste priesters in dit Hertogdom zitten, en de tempels in de stad Vaelvilla evenaren de tempels van Torquil. Nergens anders krijgen priesters zo veel ruimte om hun woord te doen als hier, en hoewel de Hertog zelf een fervent aanhanger van La Santa Muerta is maakt hij er zaak van om alle geloven de ruimte te geven en elke grote tempel regelmatig te bezoeken. Ook de inwoners van dit Hertogdom volgen vaak meerdere goden en bezoeken meerdere tempels. Veelal zien zij Moeder Tristeza als het begin van ieder leven, La Santa Muerta als het einde van ieder leven, en de overige goden als beheerders van alles wat daar tussen in zit. Niet voor niets is op de tempelweg van Vaelvilla de tempel van Tristeza te vinden aan de start van de weg, onderaan bij het water, en de tempel van Angharad juist aan het einde, bovenaan de heuvel.
Natuurlijk heeft Vaelvilla ook een rol te vervullen als bewakers van de grenzen. Het is dit Hertogdom dat de grens met het Elfenrijk beheert, de grens waar in het verleden het meeste conflict is geweest. Volgens de ouderwetsere inwoners van bijvoorbeeld Hertogdom Breedewater is dit nog altijd gevaarlijk gebied, omdat in hun ogen de elfen niet te vertrouwen zijn. Maar de meeste inwoners van Vaelvilla zien dit anders, en zeker in de gebieden langs de grenzen zijn de relaties met de elfen erg goed. Al jaren is er geen conflict geweest en worden de grensposten vooral gebruikt voor handel. De kritiek dat de militaire aandacht op het grensgebied is verslapt wuiven de machthebbers al tijden weg met een verwijzing naar de vele paladijnen van de verschillende tempels die wacht houden aan de grenzen, maar de oplettende reiziger langs de grens zal zien dat de wachttorens al lange tijd niet meer goed worden onderhouden.
De familie De La Muerta heeft al sinds mensenheugenis de macht in het gebied rond het Zielenmeer en de Godenstroom. Toen de Keizer met zijn legers het gebied in trok vroegen ze simpelweg met zijn priesters te spreken, en blijkbaar stemde de gesprekken hen gerust, want zonder slag of stoot sloten ze zich aan bij het groeiende rijk. Hierdoor hebben zij de macht behouden en zijn ze een constante factor in de geschiedenis van het Hertogdom. De huidige hertog is een flamboyante man die zich graag laat zijn bij de feesten van het volk. Ook zijn zoons reizen graag rond om de inwoners te ontmoeten. En dan is er natuurlijk nog zijn broer de Knekelkardinaal, die schijnbaar vooral erg goed bekend is bij de vrouwen van Puerto de la Muerta. Het is een Hertogelijke familie die liever dicht bij het volk is dan er ver af, en daarom ook erg geliefd wordt. Maar ook buiten het Hertogdom zijn ze geliefd. Zelfs in Breedewater, waar genoeg scepsis is over de houding van de Vaelvillanen tegenover elven, is deze familie geliefd, en het komt regelmatig voor dat een Hertog van Breedewater trouwt met een telg uit de familie De la Muerta.
Het Hertogdom is verdeeld in drie Graafschappen: Graafschap Almas onder Graaf Almas, Graafschap Da Camara onder Gravin Da Camara en Graafschap Miadora onder Gravin Miadora.
Meedoen
Locatie
De locatie van Omen is het Inka-terrein in Zeeland, Noord-Brabant. Dit terrein bestaat uit een kampeerveld, een parkeerveld en een halfopen plek in het bos waar het "dorp" wordt opgebouwd voor de evenementen van Omen. In dit deel is een vaste sanitaire voorziening aanwezig met toiletten en douches gescheiden voor mannen en vrouwen. Verder vind het spel ook plaats in de omliggende bossen.
Bereikbaarheid
De locatie is eenvoudig te bereiken met de auto. Ook met het openbaar vervoer is de locatie bereikbaar, maar dit vereist een kleine wandeling.
[googlemaps https://www.google.com/maps/embed?pb=!1m18!1m12!1m3!1d2464.5701589360756!2d5.641143675396354!3d51.704585696719256!2m3!1f0!2f0!3f0!3m2!1i1024!2i768!4f13.1!3m3!1m2!1s0x0%3A0x0!2zNTHCsDQyJzE2LjUiTiA1wrAzOCczNC41IkU!5e1!3m2!1sen!2snl!4v1546518952564&w=600&h=450]Het terrein is het eenvoudigste te vinden door in je navigatiesysteem "Weversweg 5, Zeeland" in te voeren. Hierdoor eindig je tegenover het Inka terrein.
Parkeren
Vanwege de drukte dit evenement, willen we het parkeren iets gestructureerder aanpakken. Op vrijdag zal er een rood/wit lint gespannen worden op het OC terrein. Auto's kunnen met hun voor- of achterkant tegen dat lint gezet worden. Tenten mogen langs de bosrand staan. Je mag je auto dus niet bij je tent zetten!
Over Live Roleplay
Evenementenagenda
Omen organiseert twee grote evenementen per jaar, één in het voorjaar/zomer en één in het najaar. Deze evenementen beginnen vrijdagavond en eindigen zondagmiddag. We proberen de evenementen altijd minstens een half jaar vooruit te plannen.
Naast de grote evenementen kunnen er door spelersgroepen specials aangevraagd worden, kortere evenementen voor kleinere spelersaantallen. Er zijn geen vaste momenten voor specials. Wil jij graag een special aanvragen? Stuur dan een mailtje naar spelleiding op spelleiding.omen@gmail.com.
Evenementen
Omen XXXIV | 4, 5, 6 oktober 2024 |
Omen XXXV | 13, 14, 15 juni 2025 |
Omen XXXVI | 3, 4, 5 oktober 2025 |
Evenementengids Omen
Data
Omen XXXIV vindt plaats van vrijdag 4 oktober tot en met zondag 6 oktober 2024. De opbouw van het evenement start al een dag eerder, op donderdag 3 oktober vanaf 13:00 (je bent dan welkom op het terrein vanaf 11.30). Spelers en figuranten zijn welkom op het terrein vanaf vrijdag, tenzij ze mee willen helpen met de opbouw. Tijd in is :- Vrijdag tussen 20:00 en 02:00
- Zaterdag tussen 10:00 en 02:00
- Zondag tussen 10:00 en +/-14:00
Overnachting
Omen is een kampeerevenement. Je zult dus je eigen tent of ander onderkomen mee moeten brengen. Er is een ruim kampeerveld beschikbaar waar je de tent kunt opzetten. Op het kampeerveld vindt geen spel plaats en gedraagt men zich ook niet als hun personages. Als je een tent hebt die er enigszins historisch uitziet, mag je ook op het spelterrein overnachten. Dit zijn dus tenten die niet zijn gemaakt van zichtbaar synthetisch materiaal en geen modern design hebben. Een sahara-tent is bijvoorbeeld prima. Er is voldoende ruimte om een mooi kamp op te zetten voor jou en je eventuele groep. Kom je met een groep naar Omen en willen jullie een mooi IC kamp in het dorp? Dan kun je je tijdens de kampinschrijving (een paar weken voor het evenement) aanmelden voor een plek in het dorp.Locatie
De locatie van Omen is het Inka-terrein in Zeeland, Noord-Brabant. Dit terrein bestaat uit een kampeerveld, een parkeerveld en een halfopen plek in het bos waar het "dorp" wordt opgebouwd voor de evenementen van Omen. In dit deel is een vaste sanitaire voorziening aanwezig met toiletten en douches gescheiden voor mannen en vrouwen. Verder vindt het spel ook plaats in de omliggende bossen.Bereikbaarheid
De locatie is eenvoudig te bereiken met de auto. Ook met het openbaar vervoer is de locatie bereikbaar, maar dit vereist een kleine wandeling. [googlemaps https://www.google.com/maps/embed?pb=!1m18!1m12!1m3!1d2464.5701589360756!2d5.641143675396354!3d51.704585696719256!2m3!1f0!2f0!3f0!3m2!1i1024!2i768!4f13.1!3m3!1m2!1s0x0%3A0x0!2zNTHCsDQyJzE2LjUiTiA1wrAzOCczNC41IkU!5e1!3m2!1sen!2snl!4v1546518952564&w=600&h=450] Het terrein is het eenvoudigste te vinden door in je navigatiesysteem "Weversweg 5, Zeeland" in te voeren. Hierdoor eindig je tegenover het Inka terrein.Parkeren
Om het parkeren gestructureerd te laten verlopen zal er op vrijdag een rood/wit lint gespannen worden op het OC terrein. Auto's kunnen met hun voor- of achterkant tegen dat lint gezet worden. Tenten mogen langs de bosrand staan. Verder kun je je auto ook op het parkeerveldje net buiten het IC-terrein neerzetten. Je mag je auto dus niet bij je tent parkeren!Op- en Afbouw
De opbouw van Omen start op donderdag om 13:00. Vanaf dit moment is alle hulp welkom! Als je je aan wilt melden voor de opbouw kun je een mailtje sturen naar omen.larp@gmail.com. Op donderdagavond is er altijd een gezellig diner voor alle opbouwers, en een kampvuur voor iedereen die aan wil schuiven. Als opbouwer krijg je bovendien een barkaart van €6-, en is de overnachting van donderdagavond gratis. Om een beeld te geven van wat we per dag willen bereiken met de opbouw is er hieronder een lijstje. Op donderdag willen we:- De monstertent opbouwen en inruimen
- De bartent opbouwen en inruimen (vlonders, biersetjes)
- De koelkasten neerzetten
- Beginnen met stroom uitlopen en lampen ophangen
- De put opbouwen
- Alle bovenstaande dingen die we niet hebben gered
- Afronden lampen ophangen
Incheck en uitcheck
Tijdens de incheck wordt er gekeken of je inschrijving in orde is, en krijg je je IC bezittingen zoals geld en alchemische ingrediënten. Je kunt tijdens de incheck ook barkaarten kopen. Nadat je ingecheckt bent, ben je pas een deelnemer van het evenement. De incheck is open op vrijdag van +/- 16:00 tot tijd-in, en deze bevindt zich in de bartent. Bij de uitcheck lever je een kort formulier in waar je op aangeeft welke voorwerpen en hoeveel geld je personage bij zich heeft aan het einde van het evenement. Ook kun je aangeven of er belangrijke dingen met je personage zijn gebeurd die de SL moet weten. De uitcheck is open op zondag kort nadat de afbouw is gestart, en deze bevindt zich voor de monstertent.Catering en bar
Catering is inbegrepen bij je inschrijving. Op zowel vrijdag- als zaterdagavond is er volledig verzorgd avondeten voor alle deelnemers:- Vrijdagavond is er van 17:30 tot 19:30 onbeperkt friet en snacks (ook vega) van een frietwagen.
- Zaterdagavond is er Italiaans eten (pasta's, salades, etc.).
- Zaterdagochtend en zondagochtend is er ontbijt.
Kampvuren
Op Omen is het mogelijk om in je in-spel kampement een kampvuur te hebben, bijvoorbeeld voor gezelligheid, om op te koken of voor de sfeer. Hierbij komen wel een aantal regels kijken:- Het vuur moet branden in een dichte schaal, van de grond af.
- Er moet een blusmiddel binnen handbereik staan, bijv. een emmer water of geschikte brandblusser.
- Laat het vuur nooit onbeheerd achter.
- In een kamp waar een vuur brandt mag niet gevochten worden.
- Er mag geen vuur gestookt worden als er een stookverbod geldt in de regio.
OC-hangplek
Het is mogelijk om je even terug te trekken uit het spel, of dat nu is omdat je in je pyjama je ontbijt wilt eten terwijl andere mensen al spelen, of omdat je mentaal of fysiek even bij wilt komen. Achter het toiletgebouw is hier een speciale plek voor aangemaakt. We willen iedereen dan ook vragen om hier tijdens tijd-in gebruik van te maken zodat IC en OC duidelijk gescheiden blijven.NPC informatie
Naast de praktische informatie die je vind in de Evenementengids, is er voor NPCs nog wat extra praktische info beschikbaar. De info die voor ieder evenement hetzelfde is, vind je hier. De evenementspecifieke informatie, zoals bijvoorbeeld het plotboek, ontvang je enkele weken vóór het event op de mail. Zorg dus dat je op tijd ingeschreven staat, zodat je niets mist!
Wat doet een NPC tijdens het evenement?
NPCs (Non-Playing Characters), ook wel bekend als figuranten of monsters, beleven het weekend heel anders dan spelers. Gedurende het weekend gaan zij het spel in met steeds verschillende rollen, waardoor de spelwereld tot leven komt en het plot verder gebracht wordt. Soms zijn die rollen complexe personages die gesprekken met de spelerspersonages aangaan om bepaalde doelen te bereiken. Soms zijn de rollen wat simpeler, zoals een boodschapper die post komt brengen, of een vijand van de spelers die komt om te vechten. Zo heeft iedereen die als NPC meeneemt de kans om die dingen te doen die hen het beste liggen, of juist eens iets nieuws uit te proberen.
In de monstertent lopen twee "monsterspelleiders" rond, die zorgen dat de NPCs rollen krijgen toegewezen, bijpassende kleding weten te vinden en eventueel geschminkt worden. Ze werken samen met de veldspelleiders om de planning van het weekend in orde te houden. Dat kan soms betekenen dat ze NPCs vragen om een rol te spelen die ze misschien wat minder leuk vinden. We vragen van al onze NPCs om zo veel mogelijk mee te denken met de (monster)spelleiders om het weekend soepel te laten verlopen. Maar óók om aan de monsterspelleiders aan te geven wat je leuk vind en wat niet, zodat ze daar zo veel mogelijk rekening mee kunnen houden!
Tijdens het weekend zullen de NPCs meermaals per dag een vijandige groep neerzetten die bijvoorbeeld een aanval komt uitvoeren. Uiteraard willen we graag dat zo véél mogelijk NPCs hier aan mee doen. We informeren altijd ruim op tijd voor aankomende gevechten, zodat iedereen zijn energie kan sparen voor deze explosieve momenten. Wil of kan je niet mee vechten? Uiteraard kan je dan nog steeds komen NPCen! Vaak vinden we andere nuttige dingen voor je om te doen. We vinden het wel belangrijk om te melden dat we mensen die niet mee vechten niet compenseren voor gemiste tijd op het veld door ze andere bijzondere rollen te geven.
Belangrijke tijden
De onderstaande tijden kunnen per evenement verschillen, maar hieronder vind je een indicatie van de tijden die we hanteren. Definitieve tijden worden gedeeld in de mail die je krijgt in aanloop naar het evenement.
- Vrijdag 18:30 - Monsterintropraatje in de monstertent (eventueel met eten op schoot).
Tijdens dit praatje vertellen de SLs hun plannen voor het weekend en geven eventueel wat toelichting over belangrijke regels. Dit verhaal geeft de context die je nodig hebt om gedurende het weekend te snappen wat er allemaal gebeurt op het veld. - Vrijdag 19:30 - Algemeen intropraatje op het dorpsplein
Het bestuur opent het evenement met alle deelnemers erbij. Vaak worden er belangrijke medelingen gedaan. Direct na het introptraaje is er een veilig-vechten training die verplicht is voor iedereen die voor het eerst komt NPCen. - Vrijdag 20:00 - Tijd in
De start van het evenement, vaak met een groot gevecht of scene waarvoor we veel NPCs nodig hebben. - Zaterdag 01:00 - Einde vrijdagplot
- Zaterdag 10:00 - Dagstart
We verzamelen weer in de monstertent, geven een update over de staat van het plot en verdelen direct een hele hoop van de rollen voor de ochtend. - Zaterdag 11:00 - Eerste plots er uit
- Zaterdag 18:00 - Avondeten
Probeer als NPC op tijd te zijn met eten. Je mag eerder dan de spelers eten halen, zodat je ook weer op tijd terug bent in de monstertent voor de avondbriefings. - Zaterdag 02:00 - Einde zaterdagplot
- Zondag 10:30 - Dagstart
- Zondag 11:30 - Eerste plots er uit
- Zondag 15:00 - Tijd uit
Nadat de laatste plots klaar zijn en het bestuur een afsluitend praatje heeft gehouden, ruimen we gezamenlijk de monstertent af en bouwen deze af. We waarderen het dus enorm als je niet direct je eigen tent gaat invouwen, maar eerst even een handje helpt.
Paklijst
Sommige dingen kan je echt niet missen als je komt monsteren bij Omen. Neem in ieder geval de volgende dingen mee:
- Basiskleding voor onder kostuums. In ieder geval: Donkere (zwarte/bruine) kleding en stevige schoenen. Geen sportschoenen, en ook geen witte of fel gekleurde schoenen.
- Warme slaapspullen: Kijk goed naar de weersvoorspellingen, maar besef je vooral dat het diep in de nacht altijd flink kan afkoelen.
Andere dingen zijn heel handig om mee te nemen als je ze hebt, vooral voor je eigen comfort:
- Een bidon of beker
- Handdoek, douchezeep, gezichtscreme e.d. (omdat er veel schmink gebruikt kan worden).
- Knie- en polsbeschermers (fijn tijdens gevechten)
- Eigen kostuums. Denk bijvoorbeeld aan simpele kleding die in een middeleeuws dorp past. Een eigen IC broek is sowieso een grote aanrader, maar ook eigen tunieken, kaproens, etcetera zijn fijn om te hebben. Je eigen kleding past tenslotte altijd beter. (Er is ruimte in de monstertent om je eigen spullen op te bergen, zodat je niet steeds heen en weer naar je tent hoeft te lopen.)
Als laatste hebben we nog een lijstje met dingen waar wij als organisatie erg blij van worden als jullie het meenemen, omdat we ze veel gebruiken en de monstertentvoorraad beperkt is. Naast het onderstaande lijstje, vind je waarschijnlijk ook nog specifieke dingen in de mail met info die je in aanloop naar het event kijkt.
- Pantsers of pantserdelen, gambesons, chainmails, bracers, et cetera.
- LARP-wapens. Alle soorten zijn welkom!
- Kostuums waarvan jij denkt dat ze bij een specifieke rol passen, of gewoon goed in de setting passen. Van adel tot boer tot struikrover tot dwerg.
Regelsysteem
Op deze pagina vind je alle documenten van ons regelsysteem, het spreukenboek en de errata van de laatste wijzigingen. Tevens hebben we een kort samenvattingsdocument met de kern concepten van ons systeem.
Regelsysteem 5.6
Spreukenboek 5.6
Errata 5.6
Samenvatting
Tijd-Uit Activiteiten Omen 33-34
Vragen
Mocht je vragen hebben over het regelsysteem kun je het beste een berichtje plaatsen op de gesloten Facebook pagina van Stichting Omen, onze Discord of een mail sturen naar het Bestuur.
Character sheet
Bij het maken van een nieuw personage stuur je alle gekozen eigenschappen en vaardigheden die je aanschaft met je XP naar het bestuur. Deze gegevens worden dan verwerkt in een character sheet die je opgestuurd krijgt en die je zelf kunt uitprinten en mee kunt nemen naar het evenement.
Home
Nieuws
Inschrijfformulier
Setting
“Waarheid? Oh, mijn kind, je hebt geen flauw benul…” ~ Bargen, priester uit Buddoun’s GroeveDe wereld van Omen is een wereld vol van verhalen, en iedereen die taveernes, kampvuren of handelskaravanen heeft bezocht krijgt er veel mee. Op deze pagina vind je een overzicht van de kennis die je uit dat soort verhalen kan halen. Bepaal zelf maar wat je weet, en wat je niet weet. Maar onthoud vooral: De wereld van Omen is een mix van waarheid en leugens, van kennis en gerucht, van overdrijven en wegmoffelen. En dat telt net zo goed voor alles wat hier geschreven staat...
“Reizen? Ach, ik weet niet eens of ik morgen kan eten.” ~ Hendrik Jaapszoon, boer in dienst van Graaf In De Boom.De wereld is hard, dat weet iedereen. De bergen zijn koud, de zee is woest, de bossen wemelen van wilde dieren en de dorpen zitten vol bedriegers. Een zoon van een boer wordt zelden meer dan een boer, en zelfs een prins kan makkelijk van zijn voetstuk vallen en in het slijk belanden. Voor de meesten is een dagelijkse warme maaltijd een onvoorstelbare luxe. Maar tussen alle armoede, kou en pijn lopen genoeg gelukszoekers die rond weten te komen, en de wereld met andere ogen durven te zien...
“Ha, spreek me niet over goden! Stemmen die te pas en te onpas praten, maar hoe vaak heb je ze al iets zien dóen?” ~ Thea Kustkind, studente aan de Ivoren Toren.De wereld is niet bijzonder, dat weet iedereen die niet meer in sprookjes gelooft. De goden mogen hun woorden dan verspreiden via hun priesters, hun daden zijn zelden tastbaar of zichtbaar in de dorpen en steden. Wonderen bestaan niet en de meeste verhalen zijn leugens, dat zal in iedere taveerne gezegd worden. De elementen zijn logge krachten die gecontroleerd kunnen worden, en als ze je over weten te nemen is dat je eigen zwakte, zegt elke professor in de magische kunsten. Elfen, mensen, dwergen… Uiteindelijk zijn ze allemaal gewoon maar stervelingen. Maar wie durft nu echt met zekerheid te zeggen dat er niemand is met een groter plan?
“Het gaat mis, dat is het enige wat ik weet. Zoals het nu gaat, zal alles uit elkaar vallen…” ~ Professor Doctor Albert Weinar van Saldrad.De wereld is eindig, dat weet iedereen die zijn oren open houdt (oftewel, bijzonder weinig mensen). Verhalen over een kist, een lijst en een apocalyps worden her en der gefluisterd, maar bijna niemand weet écht hoe het zit. Sommige zeggen dat ze uit een eerdere Cyclus komen, een wereld vóór deze wereld. Maar wat is de werkelijke waarheid?
Wereld
De meeste inwoners van steden of grotere dorpen zullen wel eens een kaart gezien hebben van hun eigen land, of zelfs van de hele bekende wereld. Ze kennen het land waar ze in wonen en degene die over ze heersen. Maar ja, wat moet de gemiddelde sterveling nou met kaarten van verre landen of verhalen over verre volkeren? Je mag blij zijn als je ooit een echte stad ziet, laat staan dat je de grenzen van een land kan opzoeken. En dus hangt iedereen aan de lippen van reizigers en bards, die hun gretige publiek uitgebreide verhalen vertellen over de vele landen op de kaart.
Het grote rijk van de mensen, het afgezonderde rijk van de elfen, de dwergen in hun bergen en de wilde landen waar van alles en nog iets leeft; het zijn allemaal bronnen van verhalen. En natuurlijk gaan diep in de nacht ook de verhalen over de meermensen die diep in het zoete water leven, over de geesten die nog steeds in de verlaten graafwerken van de gevluchte dwergen ronddwalen, en over de kwaadaardige magiërs die in een enorme toren middenin een nog grotere krater leven. Maar ja, diep in de nacht kan je de verhalen maar beter niet te serieus nemen.
Of ze de verhalen geloven of niet, de gemiddelde sterveling weet wel iets over de wereld die de kaarten weergeven. Maar wat er buiten die kaarten ligt, dat is bij de meesten onbekend. Natuurlijk gaan er verhalen over avonturiers die verder reizen dan de kaartenmakers ooit deden. De meeste kwamen nooit meer terug, andere vertellen wilde verhalen over ongelofelijke landschappen waar de wetten der natuur niet meer lijken te bestaan. Een enkeling zweert er de goden zelf te hebben ontmoet. Maar goed, een persoon die besluit om dit soort reizen te gaan maken, was sowieso al niet goed bij zijn hoofd.
Volgens de gemiddelde boer is de wereld groot, enorm zelfs. Een Hertog zal verzuchten dat zijn landen te groot zijn om persoonlijk te overzien. Reizigers zeggen dat de rijkswegen de wereld kleiner hebben gemaakt. Priesters van Trovat scheppen op over recordreizen: Van Iltharion naar Amsdan te voet in 80 dagen, van Overleeg naar Benice varen in 30 dagen, het Doodsval-pad volgen met een kar in 2 weken. Onder de dwergen gaat een gezegde: De lange tunnel is duizend keer langer als de hoogste berg hoog is. De elfen vragen zich slechts stilletjes af wat er gebeurd was als de klap die de enorme krater in hun landen veroorzaakt twee of drie maal zo groot was geweest...
Hieronder zie je de kaart van de wereld. Op de pagina's van de verschillende landen (te vinden via de teksten onder de kaart) zijn detailkaarten van de verschillende gebieden te vinden.
De wereldkaart is te verdelen in grofweg vier gebieden: De drie grote rijken en de wilde landen. In ieder rijk leeft één van de drie grote rassen het meest, al zijn ze zelden de enige. In de steden van de mensen lopen genoeg dwergen en elfen rond. Menselijke handelaren bezoeken de elfensteden. En zelfs in de mijnen van de dwergen kan soms een elf gezien worden...
Het Keizerrijk Laoghairnon - Rijk der Mensen
De meeste mensen geloven dat het Keizerrijk Laoghairnon de oudste van de bestaande landen is. Natuurlijk zijn de dwergen en elfen het daar niet mee eens, net als de meeste geschiedkundigen, maar dat kan de inwoners van het Keizerrijk weinig schelen.
Ooit was het Keizerrijk slechts een verzameling losse landen en steden. Maar in de vroege levensjaren van David Laoghairn voerde hij een grote militaire campagne uit om al deze landen samen te voegen, met groot succes. Nog vóór zijn dertigste levensjaar werd hij gekroond tot Keizer David de Eerste, en bijna 150 jaar later zit hij nog steeds op zijn troon in Torquil, inmiddels uitgegroeid tot een ware god. Onder zijn hoede is het Keizerrijk gigantisch geworden en gebleven, en overal wapperen de geel-zwarte vlaggen vol trots.
Wil je meer weten over het Keizerrijk Laoghairnon, en over de verschillende Hertogdommen? Klik dan hier.
Wil je meer weten over de godgeworden Keizer David Laoghairn? Klik dan hier.
Ylyndriad - Rijk der Elfen
Lange tijd was het Elfenrijk volledig geïsoleerd van de landen van de mensen en de dwergen. Ze wilden niets te maken hebben met de mensen die hen minachtend beschouwden, of de dwergen die claimden de grond beter te kennen dan wie dan ook. Hun grenzen waren gesloten, slechts zéér zelden kwamen vreemdelingen bij hen over de drempel.
Pas toen het Keizerrijk verenigd was, begon de noodzaak van communicatie met de buitenwereld zichtbaar te worden: De militaire macht van de buren werd simpelweg te groot om te negeren. Onder leiding van de familie Ylyndar, al eeuwenlang de machthebbers, openden de Elfen diplomatieke kanalen naar de buitenwereld en begonnen ook de grenzen minder gesloten te raken.
Oud als het Elfenrijk zelf is de subtiele splitsing tussen de elfen in de steden (die zichzelf ook wel Hoog-elfen noemen) en de elfen in de wouden (Woud-elfen). Hoewel ze zichzelf als één volk zien, en allen luisteren naar de heersers in Iltharion, leven ze totaal verschillend van elkaar. In de steden vind men de hoogstaande cultuur, vol schoonheid, properheid en vooral blijvendheid. In de wouden vind men de verbinding met de natuur, de eeuwenoude kennis, en de omarming van de vergankelijkheid van zelfs het langst levende ras.
Wil je meer weten over het elfenrijk? Klik dan hier.
IJzerhaard - Rijk der Dwergen
In de vroege dagen van de wereld leefden de dwergen in de tunnels onder Orothan's Spine. Maar uit het duister van de diepste tunnels kwamen wezens die hen verjoegen uit hun thuis, en dwongen een nieuwe plek te vinden. Zo kwamen de twee overgebleven clans van de Dwergen, clan Holger en clan Murdaral, aan bij de bergketen die nu bekend staat als Holger's Reach.
In, op en onder Holger's Reach wonen de dwergen. Clan Murdaral leeft dicht op de oppervlakte en soms zelfs erboven, terwijl clan Holger zich diep in de bergen begeeft en telkens verder graaft. Ze hebben geleerd van de fouten van vroeger, en graven niet meer dieper... Maar hun tunnels zijn niet minder lang geworden. De dwergen claimen dat hun tunnels onder alle bekende landen doorlopen, en dat ze overal in de wereld uitgangen hebben. Niemand spreekt hen tegen als ze zeggen dat alles onder de oppervlakte van hun is, omdat niemand iets zou kunnen met zo'n eindeloos doolhof aan tunnels.
Anders dan de mensen en de elfen hebben de dwergen niet één persoon of familie die de leiding heeft. De clans zijn onderverdeeld in Haarden, een soort gigantische families, en de oudste van ieder van die Haarden neemt zitting in de raad van Aardouders. Deze raad neemt alle beslissingen die van belang zijn, en is verantwoordelijk met de communicatie met 'buiten'.
Wil je meer weten over de dwergen? Klik dan hier.
De Wilde Landen
Buiten de drie grote rijken is er niet veel meer land over. Toch is er nog een hoekje van de wereld waar geen keizers, hertogen, families, stamoudsten, professoren of raden de wet bepalen. Het is grotendeels niemandsland, en dus heeft niemand het ooit een naam gegeven, maar het staat bekend als de Wilde Landen. Hier wonen kleine stammen van mensen en elfen, en vast nog andere wezens, vaak enigszins primitief, geadviseerd door priesters en sjamanen. Er lopen wilde dieren die nergens anders te vinden zijn. En beschermd door een uitloper van de bergen is één prachtige grote stad te vinden, waar een eeuwenoude heerser onverstoorbaar op zijn troon zit.
Wil je meer weten over de Wilde Landen? Klik dan hier.
Het dorp Oudeschacht
Het dorp lijkt een onbennulige plek, op de kruising van de Laan van Brenna en de Grijze Straat, aan de grens van het Hertogdom Brenna. Het schijnt in het verleden ook wel eens onderdeel van Vaelvilla geweest te zijn, maar dat herinnert niemand zich meer. Niets zou dit dorp interessanter moeten maken dan de reizigers die er doorheen trekken... Maar toch.
Het is een dorp met een lange geschiedenis, waar geruchten gaan over een oorsprong van vele ondoden, een poort naar de hel, catacomben waar een eeuwenoude keizer begraven ligt, en een richtingaanwijzer die magische krachten wordt toebedeeld. Onderzoekers hebben in ieder geval documenten geschreven over diepe gangen onder het dorp, vol tekenen van een oude beschaving. Er wordt gefluistert dat de krachten van die verloren samenleving het dorp ‘anders’ maken dan al die andere dorpjes in de buurt... Of komt dat toch door die richtingaanwijzer?
Reizigers van over de hele wereld komen hier naar toe, met net zo verschillende redenen daartoe als achtergronden en geschiedenissen. In groepjes of alleen zijn ze in het dorp komen wonen… Maar er gaat maar zeldzaam iemand weg. Wil jij meer weten over dit dorp? Kom het meemaken tijdens de volgende Omen!
Goden
Waar je ook komt in deze wereld, de goden worden er gekend. Niet iedereen aanbidt ze, zelfs niet iedereen gelooft in ze, maar hun namen worden overal gehoord, en de meeste steden hebben tempels naar meerdere goden. Gelovigen zeggen de stemmen van de goden te horen aan de altaren, priesters zeggen dat ze hun god gezien hebben in visioenen of zelfs in levende lijve. Sommigen zeggen dat de goden samen hoog op een berg wonen, anderen zeggen dat de goden overal te vinden zijn, weer anderen vertellen dat een god leeft in zijn volgelingen. Het maakt niet uit wat je gelooft, naar wie je bid of waar je reist, één ding valt niet te ontkennen: De goden hebben invloed op de wereld, en hun priesters hebben toegang tot krachten die angstaanjagend kunnen zijn.
De Goden van Omen zijn hieronder weergeven. Klik op de plaatjes om meer informatie over een God te lezen.
Rassen
Mensen
Van het mensenras is de minste geschiedenis beschreven in de boeken van de bekende wereld, al zijn ook zij al zeker twee millennia aanwezig. Alleen in de bibliotheken van de elfen zijn nog teksten te vinden over hun aankomst. Sommige teksten spreken over schepen uit het zuiden, anderen van een exodus uit het noordoosten, van ver voorbij de horizon. Het Keizerrijk wijst naar zulke tegenstrijdigheden en noemt alle verhalen over de oorsprong van de mensen onzin: In hun visie waren de mensen er altijd al, en hadden de elfen en dwergen simpelweg geen oog voor zaken voorbij hun grenzen.
Het mensenras is niet alleen het jongste maar ook een van de kortst levende rassen; een mens wordt niet veel ouder dan 80 jaar, zelfs in tijden van vrede en voorspoed. Wanneer de elf een leeftijd heeft bereikt dat ze net als volwassen gezien wordt, is een mens al aan de oude kant. Toch hebben deze jongelingen een sterke stempel gedrukt op de geschiedenis. In grote delen van de wereld zijn ze bij verre uit het meest talrijk.
Het mensenras is zo divers als er leven is in een bos. Wetenschappers proberen hen soms in groepen op te delen: Ze spreken over stedelingen en plattelanders, over binnenlanders en riviervolk, over adel en plebs, over Keizerrijkers en Wilde Landers. Voor andere rassen lijken dit vaak triviale verschillen, maar de gemiddelde mens raakt aardig gepikeerd als je hem voor een lid van een andere groep aanziet. Maar de fysieke verschillen tussen de mensen zijn klein. Een buitenstaander kan enkel aan kleding, accent en gewoontes aflezen bij welke groepen een mens hoort, en zelfs dat is geen garantie. Toch zijn de groepen wel degelijk anders. Stedelingen zijn haastiger dan plattelanders. Binnenlanders zijn lomper dan riviervolk. Adel heerst over het plebs. Keizerrijkers voelen zich verenigd, Wilde Landers voelen zich vrij, en dan zijn er ook nog de zeldzame mensen die gekozen hebben te wonen bij de elfen of de dwergen. Kortom: Iedere mens is anders.
In sommige dingen lijken alle mensen wél op elkaar. Het is een eigenwijs ras, met een sterke eigen wil, waar continue verandering doodnormaal is. Onder mensen zijn geen twee dagen hetzelfde, en is geen enkele heerser écht zeker van zijn macht, behalve misschien dan de Keizer zelf. Zelfs geloof is voor de meeste mensen minder belangrijk dan dat een priester eigenlijk zou willen toegeven. De naam van de goden zal nooit licht gebruikt worden, maar devoot elke dag een gebed opzeggen blijkt een zware opgave.
Wil je meer weten over de verschillende mensen uit het Keizerrijk, verdeeld over de Hertogdommen? Klik dan hier.
Wil je meer weten over de Wilde Landers? Klik dan hier.
Wil je meer weten over het systeem van adel en feodaliteit dat door grote delen van de mensheid gebruikt wordt? Klik dan hier.
Elfen
De Elfen zelf zeggen dat zij al het langst op deze wereld rondlopen. Hun geschiedenissen gaan ruim drie millennia terug. Maar misschien komt dit simpelweg omdat de elfen ouder worden dan de anderen: Een elf kan gerust 150 worden, als er geen ongeluk op zijn pad ligt.
Een elf in een mensenstad als Torquil kan rustig rondlopen. Met een kap op zal ze vaak amper herkend worden. Toch verschillen de elfen in méér van de mensen dan de lengte van hun oren. Vaak zijn ze langer en dunner, al zijn er talloze uitzonderingen. Maar vooral hun blik op de wereld is simpelweg anders. Al zolang de elfen over de wereld rondlopen, lijken ze dichter op de Magie te staan dan andere rassen. Misschien is het slechts omdat ze meer tijd hebben, maar ze lijken zich minder bezig te houden met de veranderingen van de wereld, en meer met haar continuïteit. Elfen kijken naar de lange weg, en proberen veelal verandering te voorkomen, koste wat het kost.
Hoewel de elfen zichzelf tegenwoordig als één volk beschouwen, is er wel een duidelijke verdeling tussen de elfen te onderscheiden. Sommige elfen leven het liefst in de steden, omringd door hun eeuwenoude historie en cultuur. Andere elfen leven liever in de wouden, te midden van de natuur en al haar vergankelijkheid. Hoe die splitsing precies ontstaan is, kan niemand met zekerheid zeggen, maar in de paar boeken die zijn overgebleven over die tijd staat één mythe vooraan.
Aldur en Araima waren broeder en zus in een invloedrijke familie toen de wereld nog jong was. Aldur was gefascineerd door magie en zijn vele uitingen, en spendeerde zijn dagen met het onderzoeken van alle verschillende vormen van magie. Araima was geïnteresseerd in de natuur om haar heen en verzorgde de grote tuinen van de gronden van hun familie. In haar omzwervingen in deze tuinen begon zij een verhouding op te bouwen met Rystill, en leerde van haar hoe zij de natuur kon helpen en de natuur haar.
Aldur trachtte ondertussen in zijn ivoren toren de esoterische mysteriën van de wereld ontrafelde. Hij besloot dat een uitbreiding van het de invloed van de elfen hoog nodig was, omdat zijn kennis nu beperkt werd door de grenzen van het rijk. Een oorlog met de Beastmen en de creaturen van het woud zou de makkelijkste manier zijn om dit te bereiken. Hij maande zijn contacten tot oorlog en al snel werden de eerste stukken bos vrij gemaakt voor uitbreiding van het ontpoppende elfen-rijk.
Araima had in eerste instantie deze misstap niet door, maar toen zij deze aanschouwde confronteerde zij Aldur in zijn toren. Niemand weet exact wat daar gebeurd of gezegd is... Maar na de confrontatie trokken de volgelingen van Araima de bossen in, zwerend dat zij de schade die hun volk had aangericht recht zouden zetten, en dat zij de bossen zouden bewaken tegen Aldur en de zijne.
"Beknopte Geschiedenis van het Elfenras", pagina 3512, door Anthazal Kyndar
De ergste wonden uit die tijd zijn geheeld, en de elfen leven samen in één rijk. Toch is de splitsing duidelijk te herkennen in het elfenvolk. Zij die zichzelf Hoog-elfen noemden leven in de steden, in hun nette kleding, hun kin in de lucht en in hun handen vaker een boek dan een gereedschap. Zij die bekend kwamen te staan als de Woud-elfen leven in de bossen, gekleed in de materialen die ze daar vinden, hun ogen op de wereld om hun heen en aarde onder hun vingernagels. Maar de twee groepen waarderen elkaar, en zien dat ze elkaar nodig hebben.
De meeste elfen leven in het Elfenrijk Ylyndriad. Wil je daar meer over weten, klik dan hier.
Ook in de wouden van de wilde landen leven nog grote getalen Woud-elfen. Wil je meer over dit gebied weten, klik dan hier.
Dwergen
De dwergen zelf zijn er van overtuigd dat er niemand langer in deze contreien rondloopt dan zij. De elfen zweren erbij dat ze in de begindagen van hun rijk geen dwerg gezien hebben, maar daar hebben de dwergen een simpele verklaring voor: Ze zaten ondergronds, een plek waar de elfen niet komen. Deze oneenigheid is een van de vele redenen dat elfen en dwergen elkaar niet vaak mogen. Ze zijn dan ook erg anders. Waar de elfen meestal langer en dunner zijn dan de mensen, zijn de meeste dwergen juist wat korter en steviger gebouwd. Een dwerg wordt pas als oud gezien wanneer hij de 100 jaren heeft gepasseerd, en kan tot wel 125 jaar oud worden.
Onder de grond bouwden de dwergen eeuwen aan hun rijk en hun rijkdom. Dwergen zijn harde werkers, doorzetters die niet van stoppen weten als ze een doel voor ogen hebben, en met een eindeloos geduld om dat doel te behalen. Ze geven niet veel om de grote mysteriën van de magie, en aanbidden de Goden veelal met hetzelfde doel als alles in hun leven: Het zijn hulpmiddelen om de voortzetting van hun rijkdom, hun familielijn, hun ambacht of iets anders te bereiken. Weinig is gratis bij de dwergen: Alles heeft een waarde, en ruilen is altijd de basis.
Ooit woonden de dwergen in Orothan’s Spine. De bergen waren rijk aan goud, ijzer en andere delfstoffen. De dwergen kenden voorspoed en leefden in vele clans, tot eeuwen geleden de monsters van de nacht kwamen. Binnen enkele decennia was de dwergen bevolking flink uitgedund en waren alleen de clans Holger en Murdaral nog over. De twee clans besloten hun thuis te verlaten en op zoek te gaan naar een nieuwe plaats om te wonen.
Hoewel deze twee clans samen een nieuw thuis vonden in de bergen die nu bekend staan als Holger's Reach, zijn er hele duidelijke verschillen te merken tussen de twee groepen. Clan Holger leeft diep onder de grond. Ze komen zelden in het daglicht en besteden hun tijd aan het verlengen van hun tunnelnetwerk en het zoeken naar waardevolle stenen en metalen. Ze gooien zelden iets weg, en repareren het alleen als het hoog nodig is. Holger-dwergen zijn veelal kalme figuren, totdat ze tegen de haren in gestreken worden, dan kunnen ze plotseling fel worden. Clan Murdaral leeft juist aan de oppervlakte en gaat niet ver van het zonlicht. Het zijn ambachtsmannen en -vrouwen die graag dingen maken en verhandelen. Ze houden van mooie dingen en maken regelmatig iets nieuws voor zichzelf en hun familie, ook al kan het oude nog tijden mee. Ze zijn energieker dan hun broeders uit de tunnels, en worden niet snel boos. Als iemand kritiek heeft, zullen ze eerder uitgebreid doormaken, want bijna iedere Murdaral dwerg is bijzonder perfectionistisch en altijd op zoek naar verbeteringen.
Zelfs voor buitenstaanders is het onderscheid tussen de twee clans veelal makkelijk te zien: De dwergen van Holger dragen hun baarden lang, de dwergen van Murdaral liever kort. Bovendien, als iemand buiten het dwergenrijk een dwerg ziet, is het bijna altijd een Murdaral dwerg, want de Holger-dwerg die het daglicht opzoekt is de grote uitzondering in zijn clan.
Wil je meer weten over het rijk waarin de dwergen zich verenigd hebben? Klik dan hier.
Buiten het dwergenrijk vind je de meeste dwergen in Hertogdom Brenna, dat door een dwerg bestuurd wordt. Wil je daar meer over weten, klik dan hier.
Andere rassen
Van alle rassen zijn de mensen, elfen en dwergen bij verre na het meest talrijk in de bekende wereld. Maar er zijn er zeker meer dan deze drie. Er is vrij weinig bekend over de andere rassen, en de gemiddelde sterveling heeft geen tot weinig kennis van deze wezens. De meesten hebben ze nooit gezien, sommigen hebben nog nooit van ze gehoord. Hun namen komen het meest voor in sprookjes en fabelen, om kinderen te verwonderen of angst aan te jagen. Hieronder beschrijven we enkele rassen, maar wie weet wat er nog meer rondloopt in de donkere wouden of duistere bergen?
Sedrunai
Dit volk wordt ook wel het meervolk genoemd. De sprookjes vertellen dat ze leven in diepe wateren en slechts heel zeldzaam het vaste land opzoeken. In sommige verhalen zijn het geesten, in anderen vissen die soms de vorm van een mensachtige aannemen, maar meestal zijn het geschubde mensachtigen die het eeuwige leven genieten in het water, maar altijd onfortuin vinden als ze op land stappen. Een Sedrunai ontmoeten is een kans om eindeloze kennis te vergaren, want de diepste wateren herbergen grote geheimen.
Beestmensen
Menig kind heeft nachtmerries gehad over de wezens waarin de wildheid van dieren en de moordzuchtigheid van mensen is gecombineerd, die uit de diepste wouden komen om hem uit het bed te lichten. Wetenschappers maken het een minder spannend verhaal, en spreken slechts over een vervallen tak van het mensenras, die veel intelligentie en beschaving hebben ingeruild voor een terugkeer naar de oude, wilde paden. Één ding is duidelijk: Beestmensen zijn gevaarlijk, en er valt niet mee te praten. Het is maar beter om ze niet kwaad te maken.
Aardlingen
In het westen van het Elfenrijk ligt tussen de uitlopers van Orothan’s Spine een grote vlakte waar magie geen grip krijgt. Op die vlakte leeft een grijshuidig volk met kalme geesten en sterke lichamen: De Aardlingen. Al generaties lang zijn zij de bewakers van de Grijze Toren, een gevangenis van magiërs. Anders dan de andere rassen, leven ze makkelijk in de magieloze gebieden: Het volk kent zelf geen magie. Nog nooit is er een aardling geboren met aanleg voor elementalisme, occultisme of spiritualisme. Het volk komt bijna nergens anders in de wereld voor, al zijn ze de laatste jaren steeds meer aan het reizen.
Goblin
Niemand kan zeggen een goblin gekend te hebben. Zelfs in de sprookjes zijn het wezens die vluchtig langskomen, hun neus in zaken steken waar ze niets mee te maken hebben, en dan weer verdwijnen. Ze lijken alles grappig te vinden, en totaal geen gezamelijk doel voor ogen te hebben. In vrijwel elk sprookje of legende vind je er wel één; elk verhaal heeft tenslotte een grappig, onhandig, humoristisch personage nodig.
Speelbare rassen
Iedere speler op Omen kan een mens, dwerg of elf spelen. Hiervoor is geen verder overleg nodig. Wel kan je eventueel bij de spelleiding specifieke vragen stellen, om kennis te krijgen die iemand van dat ras zou hebben.
Goblins zijn in geen enkel geval speelbaar. Ook achtergronden met dergelijke wezens erin worden in principe afgekeurd. Andere rassen, ook anders dan hier genoemd, kunnen alleen gespeeld worden in overleg met de spelleiding. Je kan een idee aan ze voorleggen, en dan kan er in overleg gekeken worden wat er mogelijk is. Houdt er wel rekening mee dat we een erg sterke voorkeur hebben voor de 'standaard' rassen.
Magie
Lava en Mist, Waarheid en Echo. Samen vormen zij alles wat er bestaat. De kracht van de vier elementen is onbuigzaam en vloeiend, zwart-wit en alle kleuren. Alles wat je ziet is gemaakt uit een combinatie van deze vier, van bomen tot wolken, van mieren tot mensen, van water tot brood.
Magiërs lijken een onuitputtelijke bron van kracht uit de elementen te kunnen halen en de elementen vragen daar nooit iets voor terug. De kracht van een elementair magiër is alleen begrensd door wat het eigen lichaam en geest aan kan. Toch zijn de elementen geen willoze krachten. Ze hebben inherente eigenschappen, en de magiërs die zich in een element verdiepen nemen die vaak onbewust over.
Lavamagie brengt vernietiging en hoop. Het is de uitspatting van hitte en kracht die diep uit de aarde komt. Het is de warme bergtop waaruit vruchtbare grond ontstaat waar men een nieuw begin kan vinden. De vlammende stroming kan alles op zijn pad vernietigen, maar opent ook kansen voor nieuw leven.
Mistmagie herbergt kennis en diepe geheimen. Het is een kalme mist over de velden in de ochtend die diepere overwegingen inspireert. Het is een dikke mistbank waarin je geen hand voor ogen ziet en de totale wereld lijkt te zijn verdwenen. Een diepe inademing kan je wijsheden tonen die lang verborgen bleven, maar kan ook als een giftige wolk je lichaam binnendringen.
Waarheidsmagie schept orde en verbant alle twijfels. Het speelt op de grens tussen de Waarheid en de Leugen, de Zekerheid en het Geheim. Het is de stille kracht die zich in ieder woord en iedere gedachte schuil houdt. Het is het spanningsveld tussen twee geliefden, tussen heersen en overheerste, tussen vrienden en onbekenden. De verborgen hand van Waarheid begeeft zich overal en mengt zich in alles, maar spreekt slechts tot enkelingen, en zelfs die gezegende stervelingen kunnen geen onderscheid maken tussen Waarheid en Leugen, want zij zijn één.
Echomagie is de kracht van ongebonden groei en chaos. Het is een jonge kracht die nog naar een vaste vorm moet groeien, als het dat ooit gaat doen. Het is een ambitie naar vrijheid en een verzet tegen standaarden en regels. Echo neemt de dingen die je kent maar geeft ze op een andere manier terug, of dwingt je er anders naar te kijken. Waar Echo heerst, wordt niets oud: Het blijft jong of het verdwijnt.
Er wordt gezegd dat de elementen zelf niet spreken. Maar Lava en Mist hebben plaatsgenomen in Allianties en hun eigenschappen klinken sterk door in de Stemmen van de Allianties. Echo was nog niet zo lang geleden een god wiens kinderlijke stem overal te horen was. En sinds kort zijn er fluisteringen dat de stem van Waarheid ook gehoord is. Wellicht hebben de elementen toch meer te zeggen dan lang gedacht werd…
Wil je weten wat stervelingen denken over lavamagie? Klik dan hier.
Wil je weten wat stervelingen denken over mistmagie? Klik dan hier.
Wil je weten wat stervelingen denken over waarheidsmagie? Klik dan hier.
Wil je weten wat stervelingen denken over echomagie? Klik dan hier.
Spirituele Magie
Het Gift van de Goden, Priestermagie, Gebedsmagie, Devote Kracht: Allemaal namen voor hetzelfde. Een ware priester of devoot volgeling kan de krachten van haar god aanroepen, om te handelen in diens naam. Maar de kracht van de goden is niet gratis: Iedere god heeft zijn eigen verwachting van haar volgelingen, en die niet nakomen kan een snel einde maken aan alle verworven macht. Aan de andere kant geven de goden grootste giften aan de volgelingen die hun het meest naar het hart liggen, en zulke giften kunnen levens redden… of vernietigen.
De magie die je krijgt van een god, is sterk afhankelijk van de god die je aanhangt. Iedere god heeft haar eigen manieren om een stempel op de wereld te drukken. Iedere god heeft haar eigen mening over goed gedrag en slecht gedrag. Wil je meer weten over de goden? Klik dan hier.
Wil je weten wat stervelingen denken over spirituele magie? Klik dan hier.
Occulte Magie
Er zijn vele soorten magie die niets te maken hebben met elementen of goden, en de gemiddelde geleerde noemt deze soorten magie ‘occult’. Het is een verzamelnaam voor iets waar men eigenlijk niet zoveel over weet, waar een verbod op ligt, of waar grote vooroordelen over bestaan. Het zijn vaak gevaarlijke gebieden om je in te verdiepen, want als je niet precies weet waar de kracht die je gebruikt vandaan komt, hoe kan je dan weten wat voor prijs je zult betalen? Bovendien, het is niet eens helemaal duidelijk welke soorten occulte magie er bestaan…
Rituologie
Rituologie is van alle vormen occulte magie misschien de minst gevreesde, al is het maar de vraag hoe terecht dat is. Het is de kracht van mystiek en onvoorspelbaarheid, gevangen in een uiteengezette reeks handelingen waarin magie wordt gebruikt om iets te bereiken dat met spreuken onhaalbaar is. Een ervaren rituoloog kan bewegingen en woorden omzetten in immense kracht, en daarmee unieke effecten bereiken.
Wil je weten wat stervelingen denken over rituologie? Klik dan hier.
Bardische Kracht
De krachten van de Bards worden door veel stervelingen amper erkend als magie, al zijn Bards zeker magiërs. Het zijn entertainers, dichters, vertellers, geschiedschrijvers. Met hun vertellingen roepen ze emoties op, brengen groepen samen en maken helden uit doodgewone stervelingen. Waar ze ook gaan, hun stem wordt gehoord, ook door diegenen die eigenlijk niet zo nodig hoeven te luisteren naar vreemdelingen.
Wil je weten wat stervelingen denken over de magie van barden? Klik dan hier.
Druidisme
Druides worden gezien als zonderlinge figuren, die hun leven verbonden hebben aan de natuur om hen heen. Veel van hun kracht verstopt zich in hun eigen lichaam, dat niet altijd meer is zoals het hoort... De meesten vinden druides een beetje eng. Toch weet iedereen dat druides een groot nut kunnen hebben. Zij kennen de natuur, en de meest vaardige druides kunnen die kennis gebruiken om zelfs de dood op afstand te houden.
Wil je weten wat stervelingen denken over druïdisme? Klik dan hier.
Eclipse Magie
Iedereen kan een sterke Eclipse-magiër herkennen, als ze er wat langer bij rondlopen. Net als de kracht van eclipse, die voortkomt uit de dualiteit van zon en maan, worden eclipse-magiërs personen vol dualiteit. Van warm naar koud, van vriendelijk naar kwaad, van behulpzaam naar vijandig; het kan net zo snel gaan als een omschakeling in het weer. Toch valt er niet te ontkennen dat deze magiërs grote krachten kunnen gebruiken om de dualiteit van zon en maan tot uiting te laten komen.
Wil je weten wat stervelingen denken over eclipse-magie? Klik dan hier.
Zienerij
Zieners zijn gewild en gevreesd, bewonderd en bekeken met medelijden. Zij kunnen kijken op het grote web van verleden, heden en toekomst, en in hun visioenen zien ze een waarheid die voor alle anderen verborgen blijft. Maar dat soort visioenen hebben een grote prijs, want met iedere wijsheid die de ziener krijgt, ontstaat er ook een groeiende gekte in het hoofd. Een ziener die nog normaal is, is niet in staat tot grote visioenen. En een ziener die alles kan zien, kan er niets meer over vertellen.
Wil je weten wat stervelingen denken over zieners en zienerij? Klik dan hier.
Necromantie
Van alle vormen occulte magie, is de haat naar Necromantie het grootst. Necromantiers worden uitgespuugd en in sommige gebieden direct vervolgd door de wet. Niemand wil toch dat het lijk van een geliefde gebruikt wordt door een duister figuur? Toch zijn er ook andere verhalen over necromantiers, die proberen hun krachten te gebruiken voor een goed doel. Helaas eindigen die verhalen er vaak mee dat de goedbedoelende necromantier tóch een groot kwaad in de hand hielp...
Wil je weten wat stervelingen denken over necromantie? Klik dan hier.
Schaduwmagie
Minst bekend maar meest gevreesd van de occulte scholen is Schaduwmagie. Deze gevreesde, geheimzinnige kracht komt niet vrijwillig in het daglicht. Er wordt enkel over gefluisterd: Over deals met wezens in het duister, over leugens en geheimen, en over krachten dodelijker dan alle anderen... Schaduwmagiërs geven hun identiteit niet prijs, en dat maakt het lastig meer over ze te weten te komen. Dat voedt niet alleen de angst maar maakt schaduwen ook een geliefde zondebok.
Wil je weten wat stervelingen denken over schaduw-magie? Klik dan hier.
De Allianties
Ooit waren de verschillende vormen van magie losse eilanden, waar geen bruggen tussen bestonden. Maar dat is al heel lang geleden. Tegenwoordig zijn twee Allianties alom bekend, feiten van het leven net zo vanzelfsprekend als een zonsopkomst. Iedereen weet van het bestaan van de Allianties, en kent de namen van de Stemmen van de Allianties, de mystieke wezens die spreken namens de verzamelde krachten.
De eerste Alliantie is die van Mist, Kalithe en Necromantie. Het is de Alliantie die zeggenschap claimt over het verleden en over de dood. In hun handen liggen de geheimen die door de tijd verloren zijn geraakt, de kracht om het verleden te behouden, en de dood te overwinnen. Veel stervelingen zijn bang voor deze Alliantie, maar de wijzen weten dat deze Alliantie een onvermijdelijk deel van de wereld beheren. Na het leven komt de dood, alle kennis kan verdwijnen, en iedere hartslag behoort een moment later enkel nog tot herinneringen. Voor deze Alliantie spreekt de Stem Elysion, een wezen van gemantelde mist.
De tweede Alliantie is die van Lava, Rystill en het Druidisme. Zij worden gezien als de Alliantie van de toekomst en van het leven. In hun handen liggen de wonderen van geboortes en ontkieming, de kracht om de toekomst te laten ontvouwen, en om telkens nieuw leven te laten ontstaan. Wie denkt dat dit een kracht van vrede en vreugde is, kijkt te simpel naar de wereld: Vruchtbare grond is vaak het gevolg van vernietigende vuren, leven voedt zich telkens op de de dood, ook de natuur is meedogenloos. Voor deze Alliantie spreekt de Stem Seiavioto, een wezen van drie gezichten.
Er zijn op dit moment geen zekerheden over Allianties waarin Waarheid of Echo plaatsnemen... Maar geruchten zijn er natuurlijk méér dan genoeg. Misschien is het slechts een kwestie van tijd totdat iedereen vier Allianties en vier Stemmen kent.
Wil je meer weten over de Allianties? Klik dan hier.
Geschiedenis
De totale geschiedenis van deze wereld is niet in enkele boeken te vatten. Bibliotheken zijn er over vol geschreven, en over weinig dingen zijn de geschiedschrijvers het écht eens. Zelfs elementaire feiten, zoals de leeftijd van de wereld, worden betwist, want de jaartelling die de stervelingen gebruiken zou er honderden jaren naast kunnen zitten.
Toch zijn er wel dingen die, in ieder geval in grote lijnen, in alle geschiedenisboeken hetzelfde zijn. Neem, bijvoorbeeld, de indeling van de geschiedenis in perioden. Bijna alle geschiedschrijvers houden dezelfde tijden aan: Tot ruwweg het jaar 2000 praat men over de Tijd van Verandering, een tijd waar maar weinig over zeker is, maar veel legendes over geschreven en gesproken zijn. De duizend jaar daarna noemt met de Tijd van Verlichting, waarin de stervelingen de Goden ontdekken, en met de hulp van de Goden beginnen te bouwen aan samenlevingen die groter zijn dan dorpjes. Tussen het jaar 3000 en 3500 spreekt met over de Tijd van Komen en Gaan, waarin volkeren over de wereld bewegen en nieuwe huizen op zoeken. Vanaf 3500 spreekt met over de Tijd van Vereniging, waarin de verschillende rassen zich in enkele rijken vereniging. Of die Tijd al écht geëindigd is, is nog maar de vraag, maar veel geschiedkundigen zeggen dat dit tijdperk eindigde in 3925, met de dood en wederopstanding van de Keizer. De jaren daarna noemen ze dan slechts de Jonge Dagen, een tijdperk dat zijn naam pas in de toekomst zal krijgen.
De Tijd van Verandering
Voordat alles er was waren er alleen de elementen. Veel is hier niet echt over bekend. Er zijn geruchten dat de Dwergen en Elfen al vroeg in deze tijd bestonden, maar dat kan niet bevestigd worden. Uit de latere jaren van deze Tijd stammen de eerste geschriften, allemaal in handen van de Elfen. Wat we uit die teksten weten van vroeger is dat de wereld nog minder gevuld was en dat er speelruimte was voor de elementen, die meer in beweging waren dan ze tegenwoordig zijn. Of het door deze elementen komt of door de rassen zelf weet niemand, maar de stervelingen zijn zich gaan vestigen in het land, en waar zij kwamen, kwamen de elementen tot rust. De Dwergen huisden zich in de bergen nu genoemd Orothan’s Spine en de Elfen huisden zich in de bossen van de hele wereld. De mensen kwamen pas veel later op deze wereld terecht. Naast deze volkeren op de wereld waren er ook andere wezens, maar over hen is maar weinig bekend.
De Tijd van Verlichting
De tijd van verlichting wordt getekend door twee belangrijke gebeurtenissen: De openbaring van de goden tot de stervelingen, en het ontdekken van landbouw met als gevolg daarvan het ontstaan van steden en noemenswaardige samenlevingen.
Het is vrijwel onmogelijk om in de weinige geschriften uit deze hele vroege geschiedenis jaartallen te halen. De beste gok is dat de verschillende Goden zich rond het jaar 2000 aan de stervelingen openbaarden, veelal via profeten die met de Goden spraken. Zij waren toen nog niet met zo veel als nu. Moeder Tristeza kwam eerst, samen met Het Kind, Catrion en Rystill. Niet veel later volgden Angharad, Moira en Driscoll. Shivaun en Haldor kwamen samen. En als laatste van de Goden die zichzelf toonden kwam Trovat, alsof hij eerst een omweg genomen had. De Waakster kwam niet uit zichzelf, zij werd pas ruim honderd jaar na de andere goden ontdekt door een Ziener die haar grenzen niet kenden. Rond diezelfde tijd was er ook de sterveling Doran, die door Shivaun verheven werd. En nog enkele honderden jaren later was er de sterveling Kalithé, wiens daden zo groots waren dat de Goden geen keus hadden anders dan hem opnemen in hun pantheon. En na de komst van Kalithe volgende de Stemmen Elysion en Seiavioto, en werden de Allianties gesticht.
Het waren de Goden die wijsheid brachten naar de mensen. Niet alleen landbouw was een belangrijk gift, maar ook de bewerking van bepaalde metalen, de complexiteit van de wet, de kennis over de reis van geboorte via dood naar de brug en daaroverheen, en ga zo maar door. In deze tijd veranderden de stervelingen, want ze woonden eerst in kleine groepen, en nu leerden ze samen werken en wonen. De eerste landen ontstonden in deze tijd, al is er in de huidige tijd niets meer over van deze samenlevingen.
De Tijd van Komen en Gaan
Zoals bijna iedereen weet zijn de dwergen ooit verhuis van Orothan's Spine naar Holger's Hold. De elfen wonen niet meer in de uitgestrekte bossen waar ze ooit woonden. De Sutri zijn door een vulkaanuitbarsting van hun thuislanden verdreven. En de mensen hebben zich over een veel groter gebied verspreid dan de plekken waar ze ooit arriveerden. Dit alles gebeurde in de Tijd van Komen en Gaan.
Officieel gezien begint deze Tijd in het jaar 3000. Toch zijn de meeste geschiedkundigen het er over eens dat de Sutri al eerder dan dat dakloos raakten door de uitbarsting van hun vulkaan. De exodus van de dwergen uit Orothan's Spine wordt geplaatst rond het jaar 3100. De overige verplaatsingen van deze tijd gebeurden meer geleidelijk, en het is waarschijnlijk dat de verspreiding van de mensen hand in hand ging met het samenkomen van de elfen; de elfen vertrokken daar waar de mensen kwamen. Waarom dit gebeurde is onduidelijk. Mogelijkerwijs had de nieuwe kennis uit de vorige Tijd zo veel voorspoed veroorzaakt dat de aantallen mensen simpelweg te snel groeide, en nieuw land nodig was. Sommige elfen wijzen naar de oude elfenhaat die in veel hoeken van de mensensamenleving nog enigszins voelbaar is, en denken dat de mensen hen bewust verdreven.
De Tijd van Vereniging
Na lange jaren van onrust en migratie, brak er na 3500 een periode aan waarin de volkeren elkaar weer vonden. De dwergen waren sterk in hun rijk IJzerhaard. Vroeg in deze Tijd verenigden ook de elfen zich weer tot één volk, onder de vlag van de familie Ylyndar. En vanaf 3831 loopt de legendarische David de Groote op de wereld, en hij verenigt de talloze landen van de mensen tot één groot Keizerrijk. Wonderbaarlijk genoeg werd een oorlog tussen de drie grote rassen voorkomen, voornamelijk dankzij de elfen die in het jaar 3848 hun grenzen openen en contact zoeken met de andere volken. De laatste strubbelingen van deze Tijd gebeuren rond 3870, als er een burgeroorlog woedt in Hertogdom Gresham. Maar na deze tijd blijven de rijksgrenzen zoals ze zijn, en hebben de drie grote rassen hun eigen gebieden. De Keizer krijgt een zoon, waarmee zijn lijn verzekerd lijkt. De grenzen veranderen niet meer, er wordt wereldwijd gehandeld en een tijd van rijkdom begint.
De Jonge Dagen
Het is overduidelijk dat de Wederopstanding van de Keizer een moment is dat nog lang in de geschiedenisboeken zal staan. Hij zal eeuwig heersen over zijn verenigde rijk, of er moet wel iets heel onverwachts gebeuren. Historici beargumenteren dat hiermee de Tijd van Vereniging voorbij is, want de grootst mogelijke vereniging is al gebeurd. Het is daarmee nog onzeker wat deze Tijd gaat brengen, en een duidelijke naam heeft zij nog niet.
Het lijken voorspoedige tijden te gaan worden. Er zijn geen grote oorlogen. Er is voldoende voedsel. De Keizer regeert in zijn rijk, de familie Ylyndar houdt het voorzitterschap over de Elfenlanden, en de Raad van de Aardouders hoeft zelden in te grijpen in het leven van de dwergen. Toch gebeurt er nog genoeg. Vanuit de Hazed Mountains komen altijd onbekende gevaren. Verschillende Hertogdommen worden geregeerd door jonge heersers, andere juist door hele oude, en weer andere hebben net een nieuwe familie aan het roer. Er zijn geruchten over onderlinge onrust in het Pantheon, van een grote onbekende kracht die kwaad in de zin heeft, van een rijk uit een ver verleden dat wakker begint te worden uit een eeuwenlange slaap. Kortom, de Jonge Dagen kunnen nog tot alles verworden. Wie weet hoe lang deze Tijd zal duren, en hoe de toekomst over het nu zal oordelen?
Economie
Het is een vroege ochtend als de dauw nog laag over de vlaktes waard, terwijl zij rijp af zet aan het zomerrogge, en Geert angstvallig om zich heen kijkt. Ruik je vanuit de bakkerij de geur van vers brood? Komt het stilstaande bier van gisteren avond je bij de taverne al tegemoet? Terwijl je langs de nog lege stalletjes van de ambachtslieden loopt, hoor je hoe in de verte een smid aan zijn dag begonnen is… Of wellicht is dat Geert?
Ambachten
Net als bijna ieder middeleeuws dorp is Oudeschacht opgebouwd langs de lijnen van ambachten en beroepen: je bent wat je doet en doet wat je bent. Of dat nu huurling, soldaat, sjamaan of boer is, ieder kent zijn plek en voegt vanuit zijn mogelijkheden waarde toe.
Handel en Geld
Waarde uit zich vaak niet in geld. Op het platteland is een groot deel van de handel in gunsten en diensten. Doe jij wat voor mij dan, doe ik wat voor jou. Toch is met de vereniging van het Keizerrijk geld toch een stuk meer standaard geworden, en zelfs de boeren hebben nu munstukken bij zich voor die momenten dat je geen gunsten kan mee nemen. Handelaren en reizigers, of aan de andere kant van de ethische lijn belastinginspecteurs en prostituees, zullen doorgaans afrekenen in klinkende munt. Maar de lokale boer, bakker en gifmenger zullen eerder een dienst terug verwachten...
Geldstukken komen in allerlei soorten en maten. Maar over de jaren is toch een soort vaste waarde ontstaan. Je kan er dus vanuit gaan, dat het ene goudstuk even veel waard is als het andere, dat ze allebei tien zilverstukken waard zijn, en dat die op hun beurt dan weer tien koperstukken waard zijn. Het meest betrouwbaar zijn de muntstukken van het Keizerrijk, die erg herkenbaar zijn: Het zijn ronde stukken met een gat in het midden, die veelal gebruikt worden om een touwtje doorheen te doen, en de stukken zo veilig aan de riem te binden.
Waarde van goederen en diensten
Ook wie niet in geld handelt, weet zo'n beetje hoe veel welk ding waard is. Daarom vind je in de bijlage van het regelsysteem een lijst met zaken, en hun gemiddelde waarde. Toch is die waarde niet in steen geschreven. In tijden van oorlog zullen voedsel en wapens snel duurder worden. Na een zachte winter zal het voedsel juist goedkoop zijn. En staat het water in de Ethlinn laag, dan zijn goederen die van ver moeten komen juist duur, omdat er minder schepen de rivier op varen. Zo is niets zeker op de markt, en kan men maar beter een extra zakcentje meenemen.
Stichting Omen
Het Bestuur
Voorzitter: | Kevin Meertens |
Secretaris: | Sanne Bakermans |
Penningmeester: | Rudi Roelen |
Hoofd Spelleider: | Annabel Buiter |
Algemeen Bestuurslid: | Marianne Somers |
Algemeen Bestuurslid: | Mar Vermaas |
Algemeen Bestuurslid: | Belinda Kooman |
De Spelleiders
Alles wat er in de spelwereld van Omen gebeurd, wordt gedirigeerd door het spelleidersteam. Zij bedenken de verhalen, sturen de figuranten aan en beheren de metafysica.
Op dit moment bestaat het spelleidersteam uit de volgende leden:
- Annabel Buiter (Hoofd Spelleider)
- Lisa Weijers
- Mareille Gubbels (Monstertent)
- Ruben Jonkers
- Selina Bulters
- Tijmen van der Kemp
- Tom Weerdmeester
- Tristan van der Putten