“Johan knippert met zijn ogen tegen het felle licht van de warme middag zon. Zij is hoog in de hemel gerezen en haar licht komt neer op de smoorhete velden van goud. Het was de eerste echt warme dag na weken van wisselvallig en regenachtig weer. Het werk op het land was zwaar maar vandaag was het rustig. De heer van de hoeve, een oude landsknecht, had Johan en de rest van de boeren-hulp de rest van de dag vrij gegeven.
Dus was Johan rustig gaan liggen in de zonovergoten velden, rustig drinkend uit zijn veld fles terwijl de warmte hem langzaam een dutje in sukkelde. De velden om hem heen worden gevuld met het geluid van vogels druk fladderend rond de kinderen die te dichtbij hun nesten aan het spelen zijn. Langzaam rolt er een kar voorbij, op de bok een vader en zijn 3 kinderen aan het genieten van de overdadige zon en de rollende velden van de omgeving. In de verte ziet hij hoeve Noorden-ende liggen, de oude versterkte boerderij die nu al 5 jaar zijn thuis was. Hij was hier gebracht toen hij 12 werd in het weeshuis en niet langer in het huis en de stad mocht blijven. Terwijl hij luisterde naar de natuur, de mensen en het leven om hem heen, liggend in de velden van goud, ver van oorlog, van honger en van kou, realiseerde Johan zich: Het leven is goed. Zijn goede humeur bleef bij hem als de warmte op een zomerse avond nadat de zon de horizon achter zich heeft gelaten. Terug in Noorden-ende komt Johan terug in zijn verblijf. Het is klein maar het is thuis, zijn wereld is klein en vredig, geen keizerrijk, geen oorlog, enkel berusting.”
Johan sloeg de bladzijde om, de vredige dagen waren als een verbitterde schets van wat zijn leven ooit was geweest. Terwijl hij zich afvroeg hoe het allemaal zo had kunnen lopen drijft de realiteit van het klinken van een alarmbel zijn herinneringen terug als hij naar zijn wapentuig grijpt en verbeten richting de muur van het garnizoen rent.
“Quote uit dagboek soldaat Johan van noorden-ende gestationeerd aan de west oever van de Ethlinn.”