Laat in de middag besloot je te stoppen op een plek langs de Grijze Straat, daar waar vele reizigers rust vonden in de schaduw onder de bomen. Een kleine rustplek, aangelegd als onderdeel van het grote rijkswegennetwerk dat de Keizer bijna 80 jaar geleden liet bouwen, al voor zijn dood en herrijzenis.
Al terwijl je hier je rugzak neerzette en begon je tent op te zetten, merkte je dat de stemming in het langzaam groeiende kamp aangenaam was. Misschien dankzij het goede weer, of wellicht vanwege de aankomende Dag der Herrijzenis, of simpelweg omdat de reizigers hier vroeg gestopt waren en blij waren gelijkgestemden te vinden. Er liepen mensen, elfen, dwergen en alles daar tussen. Je zag zelfs de grijze huid van een aardling, zeldzaam in deze regio. Door elkaar heen zaten ze allen aan vuren en deelden drank.
De reizigers met wie jij een fles deelde vertelden je verhalen uit de omgeving: over een graaf die het Rijk verraden had en daarvoor gedood werd; over een orde van strijders die in naam van Angharad zouden zoeken naar een oud kwaad, en de sporen die ze daarvan in deze regio vonden; over een eeuwenoud rijk dat onder de grond vandaan was gekomen, maar door de lokale bevolking ook weer teruggeslagen was – volgens sommigen dankzij de machtige gebedsplekken voor de Goden die dit dorp zou bezitten. En misschien werd nog wel het luidste gepraat over een fabelachtig tweekoppig monster die hier in de buurt gezien zou zijn, al is dat nieuws al weken oud.
Naarmate de avond vorderde en meer reizigers zich aansloten, werd de sfeer wilder. Vermoeide reizigers probeerden hun vermoeide voeten te vergeten met behulp van drank. Anderen begonnen zich vast in te drinken voor het feest van morgen. Er ontstonden wat opstootjes waar een trotse elf en een minstens net zo trotse inwoner van Breedewater elkaar troffen. Maar laat in de avond begon de rust langzaam het kamp over te nemen.
Als een van de laatsten zat je aan het kampvuur toen iemand de rook boven de bomen zag. Door de heldere maan werd de zwarte rookpluim goed zichtbaar, en aan het vuur was men het al snel eens dat dit uit de richting van Oudeschacht kwam: jouw bestemming.
Plots was er een licht -feller dan de maan- dat door de hemel trok en een spoor achterliet aan de horizon. Een vallende ster, die achter de bomen leek te verdwijnen, exact daar waar de rookpluim de hemel in steeg. Even was het stil aan het kampvuur, terwijl alle blikken zich richtten op de hemel boven Oudeschacht. Er gingen vreemde verhalen over dit dorp, beloftes van avontuur en waarschuwingen van gevaar. Sommige reizigers waren deze ochtend door het dorp gereisd. Anderen zouden er morgen langs komen. De stemming aan het kampvuur werd ongerust, maar zonder antwoorden viel het gesprek ook snel stil. En met een laatste blik in de richting van je bestemming van morgen besloot je om je tent op te zoeken.
Zo kwam de ochtend en het laatste stuk van je reis. Vele anderen gingen dezelfde kant op, en met hen wandelde je en werden de wildste suggesties gedaan over de oorzaak van de rook en de gevolgen van een vallende ster. Tijdens een pauze voor lunch werd je groep ingehaald door een van de vele processies in eer van de Keizer, een feestelijk geheel waar velen muntstukken naar wierpen en woorden van dank en gebed voor spraken, terwijl de processie hun weg vervolgden. Maar op het moment dat de processie uit het zicht verdween leek het alsof de blauwe hemel een moment wit werd. Een tweede vallende ster, zo helder dat zelfs bij daglicht haar licht verblindend was, trok over, schijnbaar net boven de boomtoppen…
Je was niet de enige die het daarna rustig aan deed. Misschien was er enige angst om de oorzaak van de zwarte rook te ontdekken. Misschien vreesde men de gevolgen van het vallen van een ster. Wie zal het zeggen? Hoe dan ook werden er in de middag kleine passen gezet en rustig gepauzeerd voor een diner.
En zo komt het dat je deze avond voorzichtig Oudeschacht nadert. Je ruikt nog geen geur van vuur en ziet nog geen open plekken waar een ster het bos heeft weggevaagd, maar er is nog enige afstand af te leggen. Voor nu is er alleen het geluid van de vele voetstappen. En dan het geluid van de groep die collectief de adem inhoudt, als een verblindend maar geruisloos derde licht vlak bovenlangs scheert, wederom in de richting van het dorp… Jouw bestemming. En je vraagt je af; waar ben ik aan begonnen?