Golven trekken de wereld in vanuit Oudeschacht. Golven van geruchten, golven van hoop, golven van kracht. Vele stenen zijn in het water gegooid en hebben kringen gemaakt, ieder uniek en eigenaardig. Maar laten we onze aandacht focussen op de steen die gevormd werd door de Raad en hun Wet*.
De golven van kracht die de Raad maakten waren eindeloos veel sneller dan de golven van geruchten, maar de geruchten vonden eerder oplettenden.
Tussen de tempels van Vaelvilla spraken de priesters: “Hoe spreken zij over elementen, maar noemen de Goden niet?” “Ik hoorde dat Het Kind vertegenwoordigd was.” “De Moeder had daar moeten zitten, is Zij niet de vooraanstaande onder de Goden?” “Deze wet is waardeloos zonder de instemming van de Goden!”
Op de markten van Torquil lachten de burgers: “Gelijkwaardig, balans, dynamisch? Politieke taal, wat kan het ons wat?” “Deze leefbare wereld? Ha, leefbaar, dat zal de adel geschreven hebben.” “De les blijven leren… Ze zouden eens iets leren.” “Nou… Hebben jullie de geruchten van een voorspeld einde dan niet gehoord?” “Ach man, priesterlijke praat. Het enige einde dat ik voorzie, is van mijn muntstukken!”
En hoog in de torens van de Ivoren Toren stellen de hooggeleerde magiërs eindeloze vragen: “Vier krachten? Wat dan, naast de twee elementen?” “De versleutelde bibliotheek heeft tekstfragmenten over een derde element, is er iemand die daar meer over weet?” “Kunnen we de tekst analyseren? De les leren, dat klinkt als Mist, maar waar zien we dan Lava?” “Wat moéten we met deze tekst?!”
Zo gaan de golven van geruchten de wereld over… En sterven langzaam uit, tot slechts een enkeling zich er nog mee bezig houdt.
In de maanden die volgden, bleek dat de golven van kracht niet afzwakten als de geruchten, maar groeiden als de vloed.
Elementalisten over de hele wereld zoeken elkaar op: “Voel jij het ook?” “Ja… Al weken. Ik dacht dat ik het fout had.” “Ik heb de ouderlingen gesproken, en zij voelen het ook.” “Ja! Ik heb ze horen zeggen dat het onmogelijk is. De elementen zijn stabiel, niet dynamisch… Maar toch…” “Waar gaat het heen?” “Ik weet het niet. Ik denk soms… Het voelt…” “Vragend?” “Ja. Vragend.” “Zou het willen dat…” “Dat wij… Wij?!” “Nee… Nee, dat kan niet.”
De Priesters van het Kind vinden elkaar en lachen samen. “Jij wint!” “Ha! We winnen allemaal!” “Wat is de prijs vandaag?” “Eh…” “Of wat is het volgende spelletje?” “Ja, een volgend spel!” “Tijd voor iets helemaal nieuws!” “Zullen we spelen met mínder spelers?” “Ja! Maar met een gróter spel!” “Maar… Dat spel kén ik al!” “Ja ja, maar nu kunnen we het écht spelen.” “Zonder verstoppertje!” “Maar wie gaat dan het oude spelletje spelen?” “Eh… Een vriendje?” “Of een nieuweling!” “Of… Of… Ik!” “Haha!”
En in verborgen ruimtes fluisteren de verstopten zachtjes. “Het is onvermijdelijk geworden.” “Dat zal gevolgen hebben…” “Ja, maar we moeten door. We kunnen het niet ontkennen.” “Is het dan echt tijd om het zwaard uit de schede te nemen?” “Misschien wel… En iemand te zoeken om het masker te dragen.” “Maar het masker… Oh. Dat masker.” “Goed idee.” “En misschien valt er ook nog wel iets te redden…” “Ja. Ja, ik heb denk ik nog een goed idee.”
Zo trekken de golven de wereld in. Geruchten, kracht, hoop of wanhoop. Het zal nog een tijd duren voor de wateren rust vinden in hun nieuwe vorm. En wie wil kan die vorm nog beinvloeden… Nog even.
*De Wet van de Raad:
4 krachten, allen gelijk.
Ze zullen eerlijk zijn naar elkaar.
Ze zullen gelijkwaardig zijn naar elkaar, in balans maar wel dynamisch.
Herkenbaar voor de stervelingen die in deze leefbare wereld leven.
Er zal geen enkel elementgestuurde herstart zijn waardoor de wereld kapot gaat.
We behouden deze creatie en ontwikkelen deze, elementen kunnen hierin steunen en begeleiden.
Elementen hebben hierin het laatste woord.
Er zal een andere niet-destructieve manier gevonden worden om de les te blijven leren.